Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
De volgende dag in de sterrenverlichte nacht had Niko een tas volgepropt met eten, een paar van Daphne's kleren, en een tent. Hij stond klaar om te vertrekken met zijn opgezadelde paard, als de grote hekken van de academie dan openen en er een grote, luxe gouden koets het pad op kwam, getrokken door spierwitte, glanzende pegasussen.
Niko liet zijn paard weer terug in de stal staan en keek vanachter de deur naar het tafereel. De deuren van de school gingen open en eruit kwam de directeur, de raadspensionaris en de leider van het beschermingsteam in Salomé. De koets stopte een paar meter verderop van de ingang en de wachters die te paard mee waren gekomen stapten af. Een van hun opende het deurtje van de koets.
Eruit kwam koning Erdal de vijfde, gevolgd door de rechterhand Ilaj en de aparte professor die meteen twee wachters aan zijn zij kreeg. De professor was meegekomen in de koets zodat de koning hem onderweg alles kon uitleggen. De oude man was bijna uit zijn vel gesprongen van enthousiasme en kon niet wachten om het wonder te ontmoeten.
De directeur vondt het aanzicht van de opmerkelijke oude man maar niets toen hij naar buiten kwam lopen, maar begroette de groep toch beleefd en boog diep voor de koning.
De anderen volgden zijn voorbeeld en gingen weer rechtop staan. "Uwe majesteit. Wat een genoegen om u hier te ontvangen", begon Leon. "Ik had wel gehoopt dat het onder andere circumstanties zou kunnen zijn".
De koning staarde naar hem. "Waar is ze?", vroeg hij bot.
Leon keek van zijn stuk gebracht de machtige man aan. "Uh... is het niet verstandiger om dit allemaal morgen te doen, uwe hoogheid? U heeft een lange reis achter de boeg gehad en-".
"En daarom wil ik het nu meteen zien. Waar is het?", vroeg hij met een koele stem, waarop de directeur fronste. Hij nam diep adem en besloot de koning van het feeënrijk niet te verbeteren, in de hoop dat ze het meisje niets aan zullen doen.
Hij stak zijn hand uit. "Maar natuurlijk uwe hoogheid, komt u maar met me mee", zei hij en leidde de groep richting de cellen. Niko die van een eindje verderop had zitten meekijken raakte in paniek. "Niet nu al!". Hij haalde de tas dat op zijn paard opgezadeld was af en smeet het weg op de grond.
Hij leidde zijn paard haastig naar buiten, klom erop en spoorde hem aan. "Kom op jongen! We moeten snel zijn!", fluisterde hij, waarna ze richting de cellen reden via een kortere omweg. Dankzij het paard kwam hij er eerder aan dan de koning en zijn groep.
Daphne was ondertussen bijna in slaap gevallen in het hoekje van de cel. De wachter was boven in zijn vertrekken aan het slapen.
Niko sprong van zijn paard af, maakte de teugels vast aan een boom en opende de deur van de grote, hoge toren. Hij liep zachtjes naar binnen, voorzichtig zodat hij geen geluid maakte, en sloot de metalen deur weer zachtjes achter zich dicht.
Er was al zo lang niets meer in Salomé gebeurt dat de wachters het niet eens nodig vonden om de deur opslot te doen. Hij zag onderaan de grote trap dat helemaal naar boven leidde, een slapende wachter op een stoel zitten. Het was niet dezelfde wachter als die bij Daphne had gewaakt.
