Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Daphne rende zo hard als ze kon door het dichtbegroeide, stille bos. De wachters zaten al op haar hielen en elke keer als ze even stopte om op adem te komen, naderden ze haar weer bijna en moest ze weer door rennen.
Ze was zo wanhopig dat ze geprobeerd heeft om vleugels uit te klappen, maar zoals verwacht lukte dat niet. Ook voelde het nog steeds alsof ze geen sprankje magie in haar lichaam had.
Na een tijdje arriveerde ze in de stad. Ze had onderweg zich al een plekje bedacht waar ze zich voorlopig zou kunnen verbergen, aangezien ze het niet zou halen tot Nevelin's huis, dat wat verder weg was. Daphne keek achter zich om om er zeker van te zijn dat ze ver genoeg was zodat ze haar niet konden zien, en opende vlug een altijd openstaande kelderdeur dat letterlijk bij de grens van de stad ligt. Ze sprong erin en sloot direct daarna de luiken.
Kort daarna hoorde ze hoe de wachters haar voorbij liepen en zuchtte opgelucht uit. Op dit moment was de stad vast en zeker al helemaal afgesloten en was het onmogelijk om ongezien te ontsnappen. Ze dacht even na, voordat ze op een beslissing kwam en de kelder weer uitklauterde. Ze p speurde eerst om zich heen voordat ze door de schaduwen van lange bomen en de grote huizen de stad doorkruiste.
~*~*~*~
De directeur overhandigde het doekje aan de jonge, bloedende stakker. Niko snoof er in om het bloed uit zijn neus te krijgen, voordat hij het in zijn hand verfrommelde en zijn neusbrug dicht kneep. De wachters van de toren en de raadspensionaris waren ook met de rest teruggegaan. Op dit moment waren alleen Niko en de directeur nog in de grote toren.
Leonardo zat op de stoel waar de andere wachter eerder op de dag nog had geslapen, en keek neer op de jonge krijger. "Je liet haar gaan, of niet?", zei hij na een lange stilte, meer een stelling dan een vraag. Niko fronste kort en schudde zijn hoofd.
"Je hebt jezelf waarschijnlijk ook met die ketens geslagen", ging de slimme man verder. Niko keek hem aan. "Ik heb geen idee waar u het over heeft, directeur. Plus, u heeft geen bewijs van uw beschuldigingen".
De man knikte zijn hoofd richting de hoek van de cel. "Dus dat bloed is daar zelf op gekomen?", vroeg hij droog. Niko keek om in de richting waar hij op gewezen had. Zijn ogen werden verrast iets groter, voordat hij naar voren schoot en het bloed snel met zijn doekje van de ketens schoonmaakte.
Hij keek weer om naar de directeur en haalde vragend zijn schouders op. "Welk bloed?", vroeg hij, waarop de directeur lachte en naar achteren op zijn stoel leunde. Wederom rustte er een akelige stilte, voordat de oudere man de stilte verbrak.
"Niet te geloven dat ik dit nog in mijn leven kan meemaken", mompelde hij voor zich uitstarend en keek naar Niko, die een poging waagde om op te staan, maar het meteen al opgaf na een pijnscheut in zijn hoofd.
