Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Niko keek naar Dreumitris om en keek naar de nu vage tekening op de tafel. "Die taal die je gebruikte", begon hij en Dreumitris keek naar hem op.
"Dat was de oude spreukentaal? De laatste keer dat die universeel gebruikt is was-".
"Duizend jaar geleden", zei Dreumitris trots en Daphne glimlachte tevreden.
Niko keek hem ongelofelijk aan. "Was dat een tijdspreuk ofzo?".
"Ja, maar het werkt niet in de manier die jij je nu waarschijnlijk bedenkt", begon hij. "Ik heb mijn eigen tijd stil gezet. Voor jullie tikte het gewoon door. Vervolgens heb ik mezelf iets in het verleden geplaatst om de kettingen terug om Daphne's nek te doen".
"Wow", zei Daphne onder de indruk. Niko keek hem verward aan. "Wacht, dus je hebt je eigen tijd stil gezet? Zoiets bestaat?", vroeg hij en de tovenaar knikte wel dergelijk. "Het zal veelste lang duren om dat allemaal uit te leggen, maar ja dat is de basis gedachte erachter".
Tijdspreuken waren onmogelijk te verrichten door feeën en heksen. Alleen magiërs met de balans van twee kon zo'n spreuk überhaupt beginnen. Dat bewees dat Dreumitris inderdaad een Dim was, lid van de laatste bloedlijn van tovenaars.
Niko leek toen iets besloten te hebben, waarna hij opstond en zijn hand uitstak, waarna Dreumitris ook opstond en zijn hand aannam om het te schudden.
"Mijn echte naam is Nikodemos, maar ik heb het laatst veranderd naar Niko. Ik ken Daphne al over tien jaar, waarvan we de meeste tijd gescheiden waren jammer genoeg, en mijn krachtbron is vuur", zei hij in een adem teug en Dreumitris glimlachte.
"Aangenaam kennis te maken Niko. Ik denk dat wij elkaar goed kunnen helpen", zei hij en hij knikte tevreden.
Die avond was het eindelijk tijd om te vertrekken. Daphne checkte nog een keer of ze niets vergeten was en wachtte vervolgens met Niko in Dreumitris' kamer, die wel wat meer mee had.
"Wat is dit allemaal?", vroeg Niko en wees naar de tas met de vreemde beeldjes en aparte kruiden en planten.
"Tovenaars objecten. Zonder ze kan ik bepaalde spreuken niet verrichten", zei Dreumitris en stopte het laatste object in de tas, waarna hij het dicht deed. Hij keek op en knikte naar de twee jonge vrienden. "Laten we gaan", zei hij en samen liepen ze zijn kamer uit en vertrokken het kleine hotel.
Met uiterste precieze bewogen ze zich stilletjes door de straten. Het was belangerijk dat niemand ze zag, al helemaal niet het tuig dat in deze stad rondliep, want het was natuurlijk verboden om zomaar de grens over te steken.
Uiteindelijk kwamen ze uit bij de rand van de stad en betreden het dichtbegroeide bos. Nadat ze een tijdje niets onderweg hadden gezegd, bang dat iemand hun zou kunnen horen, vond Niko het wel ver genoeg en stelde hij zijn brandende vraag aan Dreumitris.
"Zeg... Dreumitris?", zei hij en de man keek naar hem om. "Waarom vondt je het zo belangerijk dat ik met jullie meeging?", vroeg hij en Dreumitris keek vluchtig om naar Daphne om te checken of ze het gehoord had, waarna hij weer terug keek naar Niko.
