Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Daphne sperde wijd haar ogen open en schoot rechtop in het bed, bang dat ze de oudere versie van haar beste vriend alleen maar verbeeld had, als ze dan een hand op haar schouder voelt rusten.
Ze volgde de hand naar een onderarm, gespierde bovenarm, brede schouders en uiteindelijk een knap gezicht met bruine, warrige haren. Hij was een kop groter dan haar geworden. De jongeman glimlachte en er verschenen schattige kuiltjes in zijn wangen.
Ze verdachte al van wie het was, maar was niet zeker of hij gewoon heel erg leek op iemand leek waarvan ze dacht hem nooit meer terug te kunnen zien.
"Hoi Daphne", zei zijn lage, vriendelijke stem. Ze kon hem alleen maar aanstaren. Haar ogen schakelde van de ene bruine oog naar de andere. Ze wist niet wat ze moest denken. Was dit echt haar beste vriend van over tien jaar geleden?
"Herinner je me nog? Sorry dat ik je liet schrikken. Ik dacht aan die ene keer dat ik voor het eerst je pijltje zag", zei hij grijnzend.
Dat was het. Die grijns en die speelse ogen.
"... Niko?", zei ze zacht, meer tegen zichzelf dan tegen hem en de jongen glimlachte voordat hij knikte. Haar ogen werden wijder, daarna weer heel smal en ze liet haar ogen over zijn hele lichaam glijden. Eerst was ze nog even onzeker, maar toen hij haar ogen vasthield was er geen denken meer aan.
"Niko?", zei ze met wat meer zekerheid in haar stem en hij knikte wederom.
Ze vloog hem onverwachts om de hals en hij verloor bijna zijn balans. "Niko!".
"H-Hé Daphne!", zei hij lachend. Ze duwde zich van hem af en hield hem bij zijn schouders vast.
"Ik kan niet geloven dat jij het bent! Je bent zo veranderd! Wat is er gebeurd? Hoe gaat het met je oud- wacht, sinds wanneer train jij zoveel? Hoe ben je zo-".
"Daphne". Onderbrak hij haar en hield haar schouders vast. Ze staakte haar zin en keek hem aan, voordat ze hem weer in een knuffel trok.
Ze rook aan zijn bekende fleurige lente geur en begroef haar neus in zijn schouder. "Fijn dat je er bent", fluisterde ze en hij liet zijn hand op en neer over haar rug glijden. "Ik heb jou ook gemist". Zo bleven ze voor een tijdje zitten.
Even later, nadat de dokter had haar had geïnformeerd dat ze het rustig aan moest doen voor de komende dagen, liepen de twee herenigde kameraden door de tuin van de academie, waar prachtige bloemen en bomen groeiden.
Terwijl ze over het smalle pad liepen terwijl ze zo nu en dan naar elkaar glimlachten, kon Daphne er nog steeds niet overheen komen hoeveel hij is gegroeid. Hij was langer, sterker, groter- Gewoon alles aan hem was veranderd. Nou, bijna alles dan. Zijn persoonlijkheid was nog steeds hetzelfde.
Ze gingen naast elkaar op het gras zitten en keken naar de rondzwemmende visjes. Het was stil, maar niet ongemakkelijk. Ze genoten van elkaars gezelschap en elkaars aanraking elke keer wanneer hun armen per ongeluk tegen elkaar aangingen.
