Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Op de volgende dag, nadat de directeur in de ochtend nog eens goed alle regels had overlopen, alle leiders een voor een zichzelf hadden voorgesteld en nog een erg lange speech was gehouden, mochten de studenten nog voor de laatste keer trainen voor de examens.
Daphne zat in de wapenzaal haar outfit te checken en wachtte geduldig af op Niko. Ze had haar lange lokken in een vlecht gedaan en ze klauterde nu aan haar handschoenen die ze maar niet strak kreeg.
"Heb je daar hulp bij nodig?".
Daphne schrok van de plotselinge stem en draaide zich om, om Niko dan in de opening te zien staan. Ze keek hem geïrriteerd aan en hij schoot in de lach, waardoor zijn kuiltjes weer te voorschijn kwamen.
"Heel leuk", zei ze sarcastisch.
Hij liep naar haar toe. "Sorry. Ik ben vergeten hoe makkelijk het is om jou te laten schrikken".
Toen gooide ze opeens een mini mesje naar zijn hoofd, die hij vlug tussen zijn vingers ving. Hij keek haar ongelofelijk aan en ze haalde haar schouders op.
"Sorry. Ik ben vergeten hoe makkelijk een mes uit mijn vingers valt", zei ze met een lage stem om hem na te doen en greens. Hij rolde met zijn ogen en ging naast haar staan bij de tafel waar allemaal wapens lagen.
Er lagen gooi messen, houten zwaarden, pijlen, bogen, zwepen en lange stokken. Zijn ogen gingen terug naar de houten zwaarden en hij tilde het lichte wapen op.
Hij grinnikte. "Waar heb je deze voor nodig? Een wegwijzer?".
"Nee...". Ze graasde het uit zijn hand. "Om te oefenen", zei ze en haalde vervolgens een grote tas vanonder de tafel vandaan.
"Mogen jullie niet met echte zwaarden vechten?", vroeg hij en legde het houten voorwerp weer neer.
Ze liet de zware tas op de tafel neerploffen en begon er allemaal wapens in te stoppen. "Natuurlijk mag dat wel", antwoordde ze en hij keek haar nog verwarder aan. "Waarom heb je dan een houten zwaard?", vroeg hij weer en keek toe hoe ze de tas van de tafel probeerde af te tillen.
"Ik ben niet zo goed in zwaard vechten", gaf ze toe. Niko duwde haar zachtjes aan de kant en nam de tas van haar over. Hij tilde het in een keer met een hand op en greens. Ze keek hem verveeld aan en leidde hem vervolgens naar buiten.
"Ik heb je vroeger vaak met mijn vader's zwaarden gezien", merkte hij op en ze keek verbaasd op.
"Volgende keer wanneer je stiekem met iemand's zwaard gaat spelen, zorg er dan voor dat je het zwaard dan ook op de juiste plek weer terug legt", zei hij beschuldigend. Ze lachte betrapt.
