Say Hi To My Roommate: The Badboy ✔

7.

*Kacy*

Kennen jullie dat heerlijke gevoel wanneer je ongestoord wakker word op een zaterdag? Dat had ik dus net.

Ik stap uit bed en strek mijn armen even. Ik weet vandaag niet echt wat ik wil doen, ik ga gewoon luieren denk ik.

Ik trek een warme hoodie aan die net over mijn kont valt, daaronder had ik al een short aan. Ik glijd mijn voeten in mijn sneakers en loop met mijn telefoon en ongeveer €5 in mijn hand de deur uit richting de kantine.

Daar aangekomen schuif ik aan bij de rij. Zelfs om negen uur s' ochtends is de kantine vol.

'Ik zweer het je, Alissa, als je mijn nagel-afspraak nog steeds niet hebt gemaakt, dan mag je je make-over vergeten!' hoor ik een kakkerige stem zeggen aan de overkant.

Tianna, die vooraan bij de rij stond, rent met een macchiato in een felroze beker naar het meisje met de kakkerige stem. Niet te vergeten: het meisje is Melissa.

Heeft zij vroeger niet genoeg aandacht gekregen dat ze hier daarom moet janken?

Ik bestel één latté en twee croissantjes na vijf minuten in de rij gestaan te hebben. De kantinevrouw overhandigt het me met een glimlach en wenst me een fijne dag.

Met een goed humeur loop ik weer terug naar mijn kamer. Eenmaal in de kamer schop ik mijn schoenen uit en ga op de bank zitten met mijn laptop op schoot en een croissantje plus mijn o zo favoriete koffie-goedje.

Ik klik Netflix aan en start Riverdale op. Dit is pas genieten van het leven. Cole Sprouse is zo lekker, godverdomme.

'Heb je ook een croissantje voor mij gehaald?' hoor ik een zware stem achter me zeggen. Ik zet mijn serie op pauze en draai mijn hoofd om. 'Nou, ik had er twee voor mezelf, maar jij mag er ook één,' zucht ik.

Ik gooi het zakje met de croissant naar Chase, waardoor hij het behendig opvangt. Hij gaat rechtop in zijn bed zitten en begint aan zijn croissant. Door de positie hoe hij nu zit, valt zijn deken op zijn heupen waardoor ik zijn gespierde buik kan zien. Het zit niet mis.

'Kijk je naar je verloren croissant, of kijk je naar mij?' zegt Chase tussen het eten door. 'Geen van beide.' Ik draai mijn hoofd weer om met een glimlach en vervolg mijn serie. 'Je keek anders wel achterom.'

'Ik keek naar de klok,' verzin ik. 'Ja, ja, je wilt mij gewoon, dat is het,' grijnst Chase. 'You wish,' lach ik. Chase springt uit bed en ploft vervolgens neer op de bank naast mij. Ik voel de bank zakken en Chase's arm om mij heen.

'Eerlijk toegeven. Je wilt mij?' gaat Chase door. 'Ik lik nog liever de stoep.' Ik zie de radertjes in zijn hoofd draaien. 'Is goed. Laten we naar buiten gaan,' zegt hij plotseling.

'Wat? Nee. Het was een grapje,' jammer ik. Hij duwt me overeind.

'Je kust de stoep of je kust mij.'

'Je bent walgelijk.'

'Ik denk dat je de stoep walgelijker gaat vinden.'

Geïrriteerd druk ik snel een kus op zijn wang. Hij gaat gelijk in tegenwerking. 'Nee! De deal was op mijn mond!'

Terwijl we aan het discussiëren zijn, gaat de deur opeens open.

Chase draait zijn hoofd met een ruk om en ik kijk over Chase's schouder heen. Daniel en Bryce staan in de deuropening.

'Wou je haar op dit moment nemen en onze plannen cancellen, of ga je nog mee naar de stad?' zegt Daniel. 'Uh, ik zei alleen maar goeiemorgen,' verzint Chase.

'Jullie zijn aan het ruziën alsof jullie al twintig jaar getrouwd zijn,' merkt Bryce op. Ik besef nu de situatie en kijk overdonderd naar de twee jongens. 'Wacht, ik heb een vraag.' Ik duw Chase van weg, zodat ik ze kan aankijken.

'Hoe komen jullie aan de sleutel?' vraag ik. 'Die heeft Chase ons gegeven.' zegt Bryce.

'Inleveren die handel.' Ik steek mijn hand uit en wacht op de sleutels. Daniel en Bryce kijken vragend naar Chase. 'Jullie hoorden haar,' antwoordt Chase schouderophalend.

Bryce haalt de sleutels uit zijn achterzak en gooit ze naar me. Ik vang ze op en stop ze in de zak van mijn hoodie.

'Chase gaat zich omkleden, zodat hij met jullie meekan naar de stad. Kunnen jullie een nieuwe oplader voor me halen?' Ik pak mijn laptop vast en mijn telefoon. De jongens knikken allebei ja.

'Oke, ik ga nu weg, jullie twee mogen wachten op Chase.' Ik glijd mijn voeten in mijn schoenen en loop de deur uit, richting de bibliotheek.

Ik neem plaats op de bank en zet mijn oortjes in. Vervolgens kijk ik mijn lievelingsserie verder.

Wanneer ik net de volgende aflevering wou bekijken, word mijn aandacht getrokken door mijn telefoonhoesje. Er zit een rare bult op de achterkant, er zit iets in.

Ik haal het hoesje van mijn telefoon waardoor er iets zilvers op de grond klettert. Dom, dat is wat ik ben. Ik was vergeten dat ik de sleutel nog in mijn telefoonhoesje had. 

Ik ga naar huis. Ik heb de sleutel, het is niet ver, ik heb niets te doen.

***

Eenmaal uit het internaat besef ik me iets. Ik weet de weg niet.

Snel open ik Google Maps en tik mijn adres in. Hoe de fuck kon ik denken dat het maar 10 minuten lopen was? Hier staat dat het anderhalf uur rijden is! Ik heb geen eens een auto.

Hopelijk kan Lynn me brengen. Biddend bel ik haar. Na 1 keer overgaan word er opgenomen. 'Hey Kacy!'
'Lynn, vraagje:' begroet ik haar. 'Heb je de auto tot beschikking?'

'Shit, ik kan niet. Er is een nieuwe leerling die ik nog moet rondleiden. Ik kan anders wel even vragen aan Jason of hij je de auto wilt lenen? Je kan wel rijden toch?' zegt Lynn. Ja, ik kan rijden. Of ik het illegaal wil doen? Dat weet ik dus niet.

Ik wil gewoon graag naar het huis. 'Kan Jason niet?' vraag ik door. 'Nee, hij moet nog een uur inhalen,' antwoordt ze. 'Oke, ik neem de auto wel. Kan je even snel de sleutels komen brengen, of moet ik ze ophalen?'

'Ik breng ze wel. Ik zeg even tegen Jason dat jij de auto hebt, dan wacht jij alvast op me bij de deur, oke?' zegt Lynn. 'Ja is goed, love you.'

Nog geen 5 minuten later is ze d'r al. 'Geen domme dingen doen, hè?' waarschuwt ze me. 'Ik ben ook niet dom. Bedankt, hé!' Ik zwaai haar uit en ga in de auto zitten. Ik volg het Google-systeem en het rijden gaat probleemloos.

Na ook echt een anderhalf uurtje kom ik aan op de plek waar ik vele herinneringen heb gemaakt. De schommelbank, de plantjes, alles zit nog ook echt hoe we het hebben achtergelaten.

Ik steek de sleutel in het sleutelgat en gooi de deur open. Een vertrouwd gevoel komt in me op. Ik heb dit echt gemist. Ik loop door onze grote hal richting de woonkamer.

In de hal zitten er allemaal foto's ingelijst van mij en mijn ouders. Sommige alleen ik, toen ik nog een baby was of een peuter. Er is maar 1 van toen ik 16 was. Mijn moeder wou per se een foto op mijn zestiende.

Mijn lievelingsfoto is mijn 14de verjaardag. Er zit taart op mijn gezicht en op die van mijn ouders. We lachen allemaal. Oom Russel nam die foto, herinner ik me.

In de woonkamer is alles nog gewoon. Ik loop de trap op naar mijn kamer. Alles is nog hetzelfde. Donkerblauw behang, wit bed met donkerblauwe kussens en deken. Wit bureau en een witte kast. Hier en daar decoraties.

Een foto van mijn ouders op mijn bureau. Die heb ik expres hier gelaten.

Ik heb de foto voordat ik bij mijn oom zou verblijven van de muur gehaald beneden en hier gezet. Zo leek het net alsof ze nog bij me waren.

God, ik mis ze.