LUNATIC

-29-

Uyan!

Bebeğim uyan.

Saatlerdir seni bekliyorum.

"Sanırım bu benim suçum minik."

Sanki duyacakmış gibi fısıldadım.

"O kadar içmeme izin vermemem gerekirdi değil mi?"

Canım sıkılmaya başlamıştı.

Oturduğum sandalyeden kalkıp yavaşça yanına yattım.

Eğer şarkımızı söylediğimi duyarsa uyanır kesin.

Sessizce mırıldanmaya başladım.

Birkaç saniye sonra sustum.

Birbirine karışmış saçlarını düzelttim.

"Demek beni beklerken böyle hissediyorsun, bu gerçekten zor miniğim."

"Zor Jiminie."

Gözlerimi kocaman açıp onunkilere baktım.

"Ne oldu böyle?"

Nerden başlayacağım?

Çok içtin günlerin yorgunluğunu atmak için ağlarken birden bayıldın, hastaneye geldik. İçki bünyene fazla gelmiş?

Hayır böyle söylenmez.

"Bu sefer rolleri değiştirdik diyelim."

Susup etrafa bakındı.

Birşey düşünür gibi görünüyordu.

"Dün geceyi hatırlıyorum."

Şaşkınlıkla gözlerimi kıstım.

"Herşeyi mi?"

"Hı hı."

Biraz daha sessizlikten sonra konuşmayı ben başlattım.

"Baban çok kızdı, daha reşit olmadan içmenin çok yanlış olduğunu söyledi."

"Abarttım mı bu sefer?"

Evet anlamında kafamı salladım.

"Ayların birikmişliği."

Dolmuş gözlerini başka tarafa çevirdi görmemem için.

Neşelenmesini sağlamalıyım!

"Gözüme daha küçük göründün."

"Sen de."

Hadi ama her konu kötü bir yere çıkmamalı!

"Şarkımıza çok çalıştım biliyor musun?"

"Duydum söylerken."

Bir anda gülümsemeye başladı.