LUNATIC

ÖZEL BÖLÜM/2

Lanet olası üniversitede neden herkes siyah saçlı olmak zorundaydı?!

Altı üstü bir dersliğine sınıflarımız ayrılmıştı ve ben şimdi Jimin'i kaybetmiştim!

Sakin ol, siyah saçlı senin gibi biraz kısa sevgilini arıyorsun. Bu kadar zor olmamalı!
Biraz daha bakındım etrafa, muhtemelen o da beni arıyordu.
O anda gözüme takılan kişiyle birlikte kocaman gülümsedim. Siyah saçlı, arkası dönük gri hırkasıyla Jimin işte oradaydı!

Koşarak gittim yanına, arkasından sarılmak isterdim ama onu birden korkutmamı sevmiyordu. İyi de korkutmayacaktım ki sadece sarılacaktım!
Kollarımı yavaşça beline doladım.
Bir terslik vardı!

Evet bu onun kokusuydu ama tam olarak değil, sanki başka bir koku daha vardı. Ve bir terslik daha! O neden bana sarılmıyordu?
Hızla ondan ayrılıp yüzüne baktım.

Siktir.

Bu Jimin değildi!
Anın dehşetiyle öylece kaldım. Açıklamam ne olacaktı?

"Hey!"

Karşımda bana anlamsızca bakan yeşil gözlü çocuğa gülümsedim istemsizce.

"Şey, ben... Tanrım ben bunu nasıl açıklayacağın ki?!"

"Ah sen Jimin'in şu küçük sevgilisi olmalısın!"

"Ben seni Jimin sandım, yani hırkan onunkinden ve... Bir dakika benden küçük diye mi bahsediyor?!"

Büyük bir kahkaha atıp cevapladı.

"Aslına bakarsan daha çok minik diyor!"

İstemsizce yüzüme kocaman bir gülümseme yayıldı.

"Bu arada ben Daniel. Sen de Jimin!"

Birkaç dakika içinde ısındığım bu çocuk Jimin'in de arkadaşı olmalıydı.

"Hırka konusuna da gelirsek... Derste biraz üşümüştüm o da giymem için verdi."

"Oh anladım."

Birden onunla neden yeni tanıştığımı düşündüm. Jimin'in tüm arkadaşlarını tanıyordum.

"Seni yeni görüyorum."

"Evet yeniyim, bu yıl geldim. Yani diğer kampüsteydim. Tanrım neden bu harika kampüse geçmek için üç yıl beklemişim ki?!"

Çocuğun konuşmasına o kadar odaklanmıştım ki birden kolumdan çeken Jimin ürkmeme sebep olmuştu.

"Oh Jimin, korktum."

Gergin görünüyordu, hatta fazla gergin görünüyordu.

"Bahçeye çıkalım mı?"

"Hey merhaba Jimin!"

Daniel'in söylediği cümleye göz devirdi sinirle.

"Sana da, hadi gel Jimin!"

Çekiştirerek beni zorla bahçeye çıkarmasına bir anlam veremiyordum. Sonunda kolumu bırakıp çimlere oturdu.
Korkuyla yanına oturup sordum.