Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Pumikit ako ng mariin at muling dumilat para masigurong hindi ako namamalik-mata. Ano ba kasi 'tong kalokohan ni Jin? Hindi magandang biro 'to.
Rose: Ganda ng joke mo, natawa ako.
Alam kong dapat kong isipin na joke lang yun pero may part pa rin sakin na kinakabahan kasi alam kong laging nagjojoke si Jin na hindi naman talaga nakakatawa, pero kahit kailan hindi siya sakin nagjoke na ganyan.
Jin: Seryoso ako.
Jin: Siguro kailangan nalang muna natin bigyan ang isa't isa ng space.
Pinipigilan ko nang tumulo ang mga luha ko, alam kong sa mga oras na 'to seryoso na talaga si Jin, dahil kapag najojoke yan susundan niya ng tawa na emoji.
Rose: May problema ba? Pwede naman nating pagusapan 'to. Jin please magusap tayo. Seen 8:23pm.
Ano bang problema niya? Nitong mga nakaraang araw naman okay kami. Hindi lang kami nakakapagusap pero okay kami. Ang sabi pa nga niya naiintindihan niya na kailangan kong magaral ng mabuti, pero ngayon heto siya, sinasabing bigyan namin ang isa't isa ng space.
Rose: Jin naman.
Palagay ko hindi ko na muna babasahin kung ano man ang irereply niya, hindi ako handang sumagot.
Sa ilang buwan niya akong niligawan, at sa ilang buwan naming magkasama, ngayon pa siya susuko? Ngayon sa isang chat? Sa chat talaga?
Pinunasan ko ang luhang tumulo nalang sa mata ko at itinabi ko na ang phone ko sa side table ko. Hindi pa ako nakakapagpalit ng pambahay pero wala ako sa kondisyon tumayo at magbihis.
Nagdesisyon nalang ako na ipikit ang mga mata ko nang sa ganun mabawasan ang bigat ng nararamdaman ko.
First, my parents and now Jin.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Uwian pagkatapos ng araw na sinugod si Jennie sa ospital, ipinaalam na rin ng nanay niya kay Jungkook ang tungkol sa kondisyon niya. Hindi mapakali si Jungkook at tumungo siya agad sa ospital kung saan naka-confine ngayon si Jennie.
