Pseudowiersze

10. Drżenie

Nerwy

Gromada ich cała

Każdy się zaciska

Każdy napina

Spokoju nie ma

Prawie wybuchasz

Tracisz zmysły

A zarazem wszystko czujesz mocniej

Nie wiesz już nic

Pustka w głowie

Gonitwa myśli

Smak niezrozumienia

Strzałki wskazują

Tarcza światło odbija

Która to? Która?

Odgarniam kosmyk włosów z twarzy

Kiedy strużka potu plecy parzy

Czy ktoś mnie szczęściem obdarzy?

Czy coś strasznego się wydarzy?

Gdzie zniknął mój rozsądek?

A to dopiero początek

Zagubiony porządek

Myśli uciekną kątem

Stara wiara rozgrzewa serce

Zamyka oczy na więcej

Odbiera dech w moich płucach

Krążę po ulicach

Zbierając odwagę w butach

Muszę w końcu to zrobić

Nie ma co więcej czekać

Łapię w garść mą własną osobę

By nie miała szansy uciec

I odkrywam, że się niecierpliwię

Już nie chcę się godzinami wlec

Przyśpieszam kroku

Czując niepokój

Znajduję wejście

Cóż za podejście!

Po chwili w środku

Czemu nie w nagrobku

Czuję zapach kawy

Rozglądam się wkoło

By twarz tą wypatrzeć

A może to ona mnie odnajdzie

I kiedy widzę ją

Uśmiech się błąka po ustach

Jej

Nie mnie

Ja jestem zbyt oszołomiony

By móc coś z mym licem uczynić

Utkwiony mam wzrok w jej ustach, policzkach

I oczach

Skąd iskierki rozbawienia lecą w mą stronę

Kiwa na mnie palcem

A ja posłusznie się do niej zbliżam

Powoli, czekając na ruch drapieżnika

Nie jej

Mój

Zdenerwowanie wypłukać musiałem

Teraz odliczam sekundy

Wstaje

Zbliża się

Chce potrząsnąć moją ręką

Nie

Unoszę jej dłoń i składam lekki pocałunek

Widzę rumieniec

Punkt dla mnie

Siadamy

Zamawiamy

Rozmowa płynnie się toczy

Jej śmiech rozgrzewa mnie bardziej niż gorący napój

Napięcie umyka z mych mięśni

Chociaż inne napięcie się z czasem tworzy

Przyśpieszone oddechy

Ciała rozgrzane

Drżenie

Oczekiwanie

Krzyk ulatujący

Jęk jeden długi

Zmysły zrastają się już powoli

Czy ona pójdzie?

Czy zostanie ze swej woli?