You and Me ❌ 5 Seconds Of Summer

1. Moms mad

Heel rustig loop ik naar beneden, ik was bang om mijn jongere broertje wakker te maken. Als ik in de woonkamer kom zie ik Killian al zitten. 'Wat ben je vroeg kleine!' Zei ik. Met een doodelijke blik keek hij me aan. Ik schudden mijn hoofd en ging toch naast hem zitten. 'Misschien ben jij wel laat.' Ik lachte even, ja ik was vandaag nog al laat. Ik had gisteren iets te veel gefeest.

'Je hebt geluk weet je dat?' Vroeg Killian. Niet berijpend keek ik mijn twaalf jarige broertje. 'Mama weet dat je weg bent geweest gisteren! Ze kon je wel vermoorden.' Ik was nu echt de klos, sinds dat mama en papa gescheiden zijn. Mocht ik helemaal niks meer. Niet uitgaan, ik mocht niet eens muziek luisteren want anders word ze weer boos. 'Het komt wel goed Kilie!' Zei ik. Sinds dat ik de Hobbit had gezien, was Killians bijnaam Kilie. Ik loop naar de keuken en pak een bakje en gooi er cornflakes in samen met melk.

Veel mensen vinden mij verandert sinds dat mijn beste vriend niks meer van zich zelf laat weten. Michael heeft het veelste druk met zijn band 5 Seconds Of Summer. Maar kon hij dat ook niet even bellen. Of Whatsappe? Nee blijkbaar niet.

'Blijf je daar staan Amélie?' Vroeg Killian. Ik schudden mijn hoofd en pakte een lepel. Met een zucht ging ik op de bank zitten. Ik had het al verwacht, dat het tussen mij en Michael zou verwateren. Maar Michael zei steeds dat ik dat niet moest zeggen. Maar zo zie je maar weer dat je meestal wel gelijk hebt. Ik at rustig mijn cornflakes op, terwijl ik na dacht even Michael en mij. 'Ams waar denk je aan?' Vroeg Killian. Soms deed hij me zelfs denken aan mijn oude beste vriend. 'Ik dacht aan Michael.' Killian schudden zijn hoofd. "Ams, hij heeft jou kei hard laten zitten! Vergeet hem, er komen veel betere mensen!' Soms leek Kilie veel ouder.

'Thanks Kil!' Hij glimlachte, en gaf me een knuffel. Hij wist percies wat ik nodig had. 'Bel Maylinne op joh, gaat iets leuks doen! Dan alleen maar in je pyjama zitten.' Hij leek nu wel heel erg op onze vader. De man die vreemd gegaan was, en waardoor onderandere ik niks meer mocht. Hij liet ook niks van zich weten, niks. Alsof we niet bestaan. 'Mama is thuis!' Ik zuchten even en nam een hap van mijn cornflakes. Mama kwam rusig binnen, alsof er niks aan de hand was. Tot ze in de woonkamer stond. 'En waar was jij gisteren?' Ik slikte de cornflakes door en keek mama aan. 'ik ben uit geweest!' Ze leek alleen maar bozer te worden. 'Had je daar toestemming voor? Nee, maar mevrouw gaat gewoon!' Ik keek haar in der ogen aan. 'Ik had het even nodig.' Zei ik zachtjes. Ze bekeek me. 'Jij had het even nodig? Ik heb zoveel nodig en dat krijg ik ook niet! Als jij deze week de deur uitgaat zonder te zeggen...' Ze lachte even. 'Dan mag je in de kelder gaan wonen!' Ze was gewoon niet normaal.