Bir çok duyguya gebeydi korku. Bir diğer korkuyu doğurur dururdu. Bu yüzdendi Ali'nin karanlık korkusundan doğan çaresizlik duygusu. Kendini şu an öyle çaresiz hissediyordu ki, acınası ve kötü olduğunu düşünüyordu. Yağmurun altında kir pas içinde kalan köpek eniğinden bile daha acınası hissediyordu kendini.
Titrememek için büyük bir mücadele verirken nefes almaya çalışıyordu öte yandan ancak çoktan titremeye başladığının farkında değildi. Karanlık olmamalıydı, yapamazdı o burada. Kaybolur, düşerdi ve kimse onu karanlıkta bulup kaldıramazdı kalktığı yerden, diye düşünüyordu.
Sertçe yutkunurken tırnakları boğazında konaklanıyordu Ali'nin. Esmer oğlan o an hemen önündeki görüntü karşısında şaşkınlığını ve endişesini üzerinden atıp kendine geldi, yaptığı ilk şey kendi boğazını deşmeye çalışan kocaman elleri tutup durdurmak oldu. Tırnak izlerinin olduğu kızarıklıklar çoktan yer edinmişti bile kumralın boğazında. Nefes alma ihtiyacıyla bunu yaptığının farkındaydı Korhan ama bunun ona zarar verdiğini görmüyordu kumral oğlan. Hafifçe titreyen sıcak ve büyük elleri kendi kocaman ellerinin arasına düşünmeden alırken sakinleşmesi adına onları sıktı sıkıca. İlk defa böyle bir olaya tanık oluyordu ve tam olarak ne yapacağını bilmiyordu. Psikoloji bölümü öğrencisiydi ve bu konu hakkında bilgisi vardı belki ama dersi teori olarak alması başka uygulamaya dökmek başkaydı ve asıl önemli olan şeyse burada sahte olan bir şey yoktu, gerçekti.
"Ali... Sakin ol, yok bir şey. Bak buradayım." diye sessizce fısıldadı kumral oğlanın kulağına esmer oğlan onu yatıştırmak adına sakin bir tonda. Öte yandan da ellerinin arasında titreyen elleri sarıyordu sıcak elleriyle. Karşısında olan oğlan öyle bir haldeydi ki, ona olan sinirini ve nefretini çoktan unutmuştu. Resmen sivri dilli, lafını esirgemeyen ve onu soktuğu laflarla deli edip sinir krizinin eşiğine getiren Ali şu an karşısında yoktu. Kimseye boyun eğmeyen ve herkesin karşısında dimdik olan o adam küçük bir çocuk gibi karanlığın hükmüne boyun eğmişti. Korhan içinde bir yerlerin acıdığını hissederken, Ali için kendine ilk defa duygularını yalın yaşadığını hissetti. Acıma yoktu, acıma duygusu değildi bu. Ali'yi ne zaman görse bedeni öfkeyle kuşanırken ilk defa öfke dışında bir şey hissetti.
Ellerine sarılan kocaman ellerle ve kulağına fısıldanan sözlerle Ali yavaş yavaş kendine gelirken titremesi hâlâ devam ediyordu. İleri-geri sallanmaya başlayan çocuğu gören Korhan tek eliyle, iki eli tutmaya çalışıp karşısında olan kumrala yavaşça tokat attı kendine gelmesi adına. "Ali, kendine gel." dedi onun kendisine gelmesi için. Sesi Ali'ye karşı ilk defa yumuşakken, o yumuşak tonun yanında baskın ve itaat etmesini sağlayan bir ton vardı.
Ali duyduğu ismiyle bir tepki vermedi. Hâlâ titriyordu. Korhan yeniden tokat atarken "Yok bir şey Çilli, hadi sakinleş."
Aldığı karşılık titreme ve hızlı ile sık alınan nefesler olurken Korhan'da en son dayanamamış ve derin bir nefes alıp "Eh be oğlum, buradayım bak. Bir şey yok." deyip yere oturup bacaklarını kendine çeken kumral oğlanı kendine çekerek sakinleşmesi adına sarıldı hiç düşünmeden. Vicdanı yüzünden çok şeyi affeden ve sineye çeken Korhan yine vicdanı yüzünden Ali ile olan çoğu kötü olaylarını rafa kaldırıp sineye çekti. O böyle karşısında titrerken yapacak başka bir şey bilmiyordu çünkü. Karşınızda olan kişinin kendisini iyi hissetmesini istiyorsanız ona, onun yanında olduğunu hissettirilmesi gerektiğine inanıyordu. Bunu ailesinden öğrenmişti. En çok da babasından, her koşulda yanında olan babasından hem de.
Kumral oğlan ellerinin sıcak eller tarafından daha tutulmasına alışamadan yine o sıcak eller tarafından bırakılışına alışamamış olmanın verdiği huzursuz hisle boğuşurken yapılan hareketle ne olduğunu anlayamadı. Geniş omuzlarının etrafını saran kollarla titremesi devam ederken daha demin bir panik atağın eşiğinden döndüğünü anladı. Başının gömülü olduğu göğüs kafesi inip kalkarken Ali, hızlı ve sık aldığı nefesler sonucu burnuna dolan kokuyla ona sarılan kişinin şaşkınlığını yaşadı.
