At 17: A Remarkable Way Back Home

Five: My Temper

ALTHEA LEIGH VILLARIN

"Daddy, oh! Sinira niya po yung laruan ko!" Angelica pointed at her broken toy while crying and run towards dad.

"It's okay, baby. I'll buy you a new one," my father said while wiping her tears and carry her in his arms.

"H-hindi ko naman sinasadya! Ikaw nga rin, eh, sinira mo yung laruan ko!" I defended while wiping my tears using my hands.

"Althea!" My father said with a hint of anger.

"Hindi ko kaya sinadya! Ikaw, sinadya mo, eh!!" She accused. Hindi ko talaga 'yon ginusto, pero nasira ko lang din iyon dahil sa gigil sa kaniya.

Napangiti ako nang maalala ko yung araw na iyon. Hawak-hawak ko kasi ngayon yung nasirang laruan na itinago dito sa kahon. Ngayon ko lang ulit 'to nakita. Naalala ko, una niya kasing nasira yung laruan ko.Alam ko namang 'di niya sinadya pero nainis pa rin ako kasi paborito ko 'yon. Dahil 'di ko naman siya pwedeng saktan, yung laruan niya yung pinanggigilan ko, dahilan para masira rin iyon. Pinagsisihan ko naman 'yon pero wala na akong magagawa kasi nasira ko na.

Childhood memories. Madalas kaming nag-aaway ni Angelica Lou noon dahil isip-bata pa kami, pero buti na lang hindi na kami gaanong nag-aaway ngayon.

In fact, we're exactly opposite. I'm rude, straightforward, and sarcastic. I'm also hot-tempered. On the other hand, Lou is demure, sweet, and a shy type person. But whenever we're at home, she always makes fun of me, but not in a rude way. I don't mind, though. 

"Yan ang napapala ng pagiging mabait."

"Ang bait naman ni Lou sa kapatid niya."

"Kung sino pa yung matanda, 'yon pa yung hindi mapagbigay."

That's what I always heard in my surroundings. Comparison. Didn't they know that twins aren't necessarily the same? We're unique and special in our own way. Duh.

Tuwing iniinsulto ako o inaasar, lagi akong tumatakbo kay 'nay Linda, my nanny, at sinasabi sa kaniya ang lahat. Then she told me once, "hayaan mo na sila... hindi naman nila alam yung tunay na pangyayari.." then she hugged me tight as if she knows what I feel.

Tumatak sa isip ko yung sinabi niya noon. She gave me strength. I'm thankful to have her.

"'Nak, nasa baba na sina PJ. Hinihintay ka na nila." Bigla kong naitago sa likod ko yung laruan na hawak ko nang marinig ko sa may pinto si dad.

"Sige po, dad."

"Ano 'yan?" He looked at the box that I was holding earlier.

"It's nothing. Just old stuff." Mga lumang laruan at mga gamit na may sentimental value yung laman nito.

"Dati mong laruan? Namiss mo, 'no?" he teased and that made me laugh for a second. I didn't hold grudge at him. Alam kong ako ang mali noon. I admit.

"Bumaba ka na, ikaw na lang ang hinihintay ng groupmates mo. Nasa pool area sila." Bahay namin yung pagp-practice-san namin ngayon. It was Marj's idea. I don't know what she's up to but I don't really care.

Pumunta na ako sa table sa may pool area habang dala-dala yung script at nakita ko sila roon maliban kay Lloyd, groupmate namin na medyo ka-close ko rin.

"Nasaan si Lloyd?" tanong ko kay PJ.

"Hindi daw siya pupunta ngayon. Sinamahan niya yung mama niya sa ospital." Sagot niya.

"Landi talaga, oh. Lalaki na naman yung hinahanap," rinig kong bulong ni Marj na nasa tabi ni PJ. 'Di ko na lang siya pinansin. Ayokong sirain ang araw ko dahil sa kaniya.