Μ' αγαπάς; Σε μισώ.

Κεφάλαιο 18

Θα τον βρω. Δεν γίνεται να κρυφτεί, όπου και να πάει θα τον βρω και θα τον δώσω να τον φάνε καρχαρίες στον Ειρηνικό. 
Έτρεχα από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο προσπαθώντας να ανακαλύψω τα ίχνη του. 

"Που πας;" άκουσα μια φωνή από πίσω μου. Το χέρι του Ιάσονα άρπαξε το μπράτσο μου και με ανάγκασε να τον αντικρίσω. 

Έβγαλα το χαρτάκι από την τσέπη μου και το έδωσα. Εκείνος το άνοιξε και το διάβασε σιωπηλός. 

"Εμείς όμως δεν βγήκαμε ραντεβού." σχολίασε αδιάφορος. Τσαλάκωσε πάλι το χαρτάκι και το πέταξε κάτω. 
Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό από την αναισθησία του και το πόσο γαιδούρι είναι που όχι μόνο το σχόλιο του δεν είχε καμία λογική εξήγηση αλλά και το γεγονός ότι πέταξε το χαρτάκι κάτω. 

Έσκυψα βιαστικά και άρπαξα το χαρτάκι από το έδαφος, το ίσιωσα όσο μπορούσα και το δίπλωσα ευλαβικά. Θα το κορνιζάρω ή θα το βάλω ως αναμνηστικό πάνω στη τηλεόραση ως σεμεδάκι. 

"Αυτό έχεις μόνο να πεις;" τον ρώτησα θυμωμένη. 

"Δεν θα τον  βρεις τόσο εύκολα. Είναι έξυπνος, μην τον υποτιμάς." 

"Σιγά μην του χτίσω και άγαλμα του λεμούριου!" 

"Πάμε είναι αργά." είπε και πήγε να με τραβήξει έξω από το σκοτεινό στενό που βρέθηκα. Ούτε που θυμάμαι πως έφτασα μέχρι εδώ.

"Το νιώθω ότι είναι κάπου εδώ κοντά θα συνεχίσω το ψάξιμο." είπα και σταύρωσα τα χέρια. Έκατσα σε κάτι παλιά καφάσια που βρίσκονταν πεταμένα δίπλα στα σκουπίδια. 

"Ο Αντρέας αυτή τη στιγμή το πιθανότερο είναι να κοιμάται σε σουίτα ενός πολυτελούς ξενοδοχείου και να γελάει με τα παιδιαρίσματα σου." 

"Για ξενοδοχείο είναι η μούρη του! Που μοιάζει σαν τον Τιμών από το Βασιλιά τον Λιονταριών."  του απάντησα έξαλλη. 

"Κάνε ό,τι νομίζεις." απάντησε αδιάφορα και απλώς άρχισε να απομακρύνεται. 

Κοίταξα τριγύρω μου και παρατήρησα ότι όντως ήταν κάπως σκοτεινά και λίγο τρομαχτικά. Είχα αρχίσει να πεινάω κιόλας, να και ένα ποντίκι δίπλα μου να σκαλίζει τα πεταμένα σκουπίδια... 

Ποντίκι; Αληθινό ποντίκι;! 

Εκτοξεύτηκα από το καφάσι σε χρόνο ντε τε και άρχισα να τρέχω προς τη κατεύθυνση που έφυγε και ο Ιάσονας. 

"Ποντίκι! Ποντίκι!" ούρλιαζα σαν τη τρελή όσο έτρεχα, ενώ γυρνούσα πίσω να δω αν με ακολούθησε ο ξάδερφος του Μίκυ Μάους. "Περίμενε! Μην με αφήνεις εδώ!"