Μ' αγαπάς; Σε μισώ.

Κεφάλαιο 20

"Ελπίδα πονάει ακόμα το πόδι σου;" με ρώτησε ο Ιάσονας Τζούνιορ όσο βουτούσε το χέρι του στην μπογιά. Έβγαλε το χέρι του από τον κουβά και ένα κόκκινο αποτύπωμα εμφανίστηκε στο καταγάλανο τοίχο του ορφανοτροφείου. Το ίδιο έκανε η Μαιρούλα και τα υπόλοιπα παιδιά του ιδρύματος, τα οποία βουτούσαν τα χέρια τους σε όσους κουβάδες με μπογιά είχα φέρει. Ένα από τα παιδιά είχε βγάλει το παπούτσι με τη κάλτσα του και πάτησε μέσα στην κίτρινη μπογιά αφήνοντας σε όλο το προαύλιο κίτρινες μικροσκοπικές πατημασιές. Εικαστική παρέμβαση, θα μου πείτε...

"Δεν πρέπει να το κουράζω πολύ είπε ο γιατρός, αλλά είμαι καλά τώρα." απάντησα βάφοντας στον τοίχο τεράστια λουλούδια. 

"Ευτυχώς που είχες τον θείο Ιάσονα και σε βοηθούσε." ξανά είπε ο Ιάσονας Τζούνιορ. Γύρισα το κεφάλι μου σιγά και σιγά και κοίταξα τον μικρό Ιάσονα με ένα κενό βλέμμα. 

Θα σας κάνω μια ανακεφαλαίωση για το τι πέρασα την εβδομάδα που πέρασε...

Ημέρα τρίτη: 

"Έκανα φακές." είπε και άφησε το πιάτο μπροστά μου. Πήρα μια έκφραση αηδίας και έσπρωξα το πιάτο πίσω. 

"Δεν πεινάω, θα φάω λίγο ψωμί." του απάντησα. 

Ξανά έσπρωξε το πιάτο με τις φακές μπροστά μου και με κοίταξε επιβλητικά. Εγώ με ένα ειρωνικό χαμόγελο ξανά έσπρωξα το πιάτο. 

"Δεν θέλω να φάω φακές." 

"Θα φας." 

"Δεν θέλω!" 

"Άμα δεν φας, δεν θα φας και γλυκό." απάντησε αυστηρά και πήγε να πάρει το πιάτο. 

"Φέρε να φάω φακές." 

Κάθε κουταλιά και καημός, κάθε καημός και δάκρυ. 

Ημέρα τέταρτη:

"Τι πας να κάνεις;!" τον κοίταξα έντρομη. Κουνούσα τα χέρια μου πέρα δώθε για να τον διώξω. "Έχεις τρελαθεί;" φώναζα θυμωμένη.

Με πλησίαζε απειλητικά με το σφουγγάρι στο χέρι.

"Πρέπει να κάνεις μπάνιο! Ξέρεις πόσες μέρες έχεις να κάνεις;" 

"Και θα με κάνεις εσύ;! Μπορώ να το πατήσω, σιγά σιγά θα πάω στο μπάνιο."  άρπαξα το σφουγγάρι από το χέρι του και στηριζόμενη στα έπιπλα κατευθύνθηκα προς το μπάνιο. 

Ικανό τον είχα να με πλύνει με το Άζαξ. 

Ημέρα Πέμπτη: