Μ' αγαπάς; Σε μισώ.

Κεφάλαιο 24

"12 βήματα για να τρέχει από πίσω σας." Ξεφύλλιζα το περιοδικό σαστισμένη με το πόσα άρθρα υπάρχουν για τις σχέσεις, άρθρα τα οποία δεν βγάζουν απολύτως κανένα νόημα, καθώς οι άντρες είναι τόσο μαγευτικά πλάσματα που αν θέλουν να κάνουν κάτι, απλώς το κάνουν δεν το αναλύουν εκατό χρόνια.

"Πως να τον κάνετε να σας ερωτευτεί."  

Θα σας πω την αμαρτία μου, το παραδέχομαι ότι το βλέμμα μου έπεσε στις πρώτες γραμμές του άρθρου. Όσο "κατά λάθος" διάβαζα το άρθρο έχοντας πλήρως απορροφηθεί σ' αυτό, ένιωσα μια παρουσία πάνω από το κεφάλι μου. 

"Μπορείς απλώς να παραδεχθείς ότι με έχει καψουρευτεί." ακούστηκε η φωνή του Ιάσονα. Έκλεισα το περιοδικό βιαστικά και το πέταξα στην άλλη άκρη της αποθήκης. 

"Κάνω διάλειμμα. Τι θες;" απάντησα αγριεμένη. 

"Με έστειλε η Ουρανία να δω τι κάνεις και γιατί αργείς. Από ότι φαίνεται δεν έκανες και τίποτα αξιόλογο." 

"Την όρεξη σου είχα." 

"Γιατί τόσα νεύρα;" ρώτησε βάζοντας σε λειτουργία το σαγηνευτικό του ύφος. Στηρίχτηκε σε κάτι ράφια σταυρώνοντας τα χέρια του στο στήθος. Άρχισα να νιώθω άβολα από τον τρόπο που με κοιτούσε και όλοι ξέρετε τι κάνω όταν νιώθω άβολα... Σαν απροσάρμοστο. 

"Δεν σε αντέχω αλήθεια." Οι νευρικές μου κινήσεις είχα ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους, με γοργά βήματα κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Ο Ιάσονας μου έκοψε τον δρόμο μπαίνοντας ακριβώς μπροστά από την πόρτα. 

"Τι κάνεις;" τον ρώτησα ξαφνιασμένη. Δεν μίλησε. 
"Σε ρώτησα κάτι." Για άλλη μια φορά δεν πήρα απάντηση. Με άρπαξε από τους ώμους και με έσυρε πίσω από τα ράφια. 
Με εγκλώβισε ανάμεσα στα χέρια του που ακουμπούσαν στο ξύλινο ράφι πίσω ακριβώς από το κεφάλι μου. 

"Αν κάνεις το οτιδήποτε θα μας ακούσει όλο το μαγαζί." τον απείλησα. Τα άκρα μου είχα αρχίσει να τρέμουν, το πρόσωπο μου είχε μουδιάσει, ήξερα ότι δεν μπορούσα να ξεφύγω. 

"Φώναξε, σε προκαλώ." έφερε το πρόσωπο του μερικά χιλιοστά μακριά από το δικό μου. Τα βλέμμα του έπεφτε πάνω στα χείλη μου. Εγώ να προσπαθώ να τον αποφύγω σαν το νευρόσπαστο, είχα κολλήσει το κεφάλι μου πάνω στα ράφια κοιτώντας αλλού. 

Μπλέξαμε. 

"Κυρία Ουραν-"

Πριν προλάβω να φωνάξω ολόκληρο το όνομα της, το ένα του χέρι άρπαξε το πρόσωπο μου και με ανάγκασε να τον κοιτάξω.
Δεν μπορούσα πλέον να τον αποφύγω. Τα χείλη του συγκρούστηκαν με δύναμη πάνω στα δικά μου, κόβοντας μου την ανάσα. Με την ίδια δύναμη και μανία, τα χέρια του ταξίδευαν κατά μήκος του κορμιού μου κάνοντας με να χάνω κάθε ίχνος ελέγχου. Ανάμεσα από τα πόδια μου, έβαλε το δικό του πόδι εγκλωβίζοντας με ακόμα περισσότερο ανάμεσα στα ράφια προκαλώντας το ένα εγκεφαλικό μετά το άλλο. 

Όταν σταμάτησε να με φιλάει, η καρδιά μου κόντευε να σπάσει, μάταια προσπαθούσα να αρθρώσω οποιαδήποτε λέξη. Ήταν λες και η αποθήκη δεν είχε αρκετό οξυγόνο για να συνέλθω. 

"Αυτό ήταν για να με σκέφτεσαι σήμερα όλη μέρα. Όπως σε σκέφτομαι εγώ τόσο καιρό." είπε και απομακρύνθηκε. Θα καταρρεύσω. (Όπως είπε και η αξεπέραστη Ευγενία Μανωλίδου.) 
Ο Ιάσονας βγήκε από την αποθήκη πρώτος, εγώ αφού έφυγε ο Μαύρος Θάνατος, σωριάστηκα στο πάτωμα. 

Αυτό δεν το είχε προβλέψει το περιοδικό...

"Ελπίδα μου, αρρώστησες; Είσαι κόκκινη!" η κυρία Ουρανία έτρεξε προς το μέρος μου όταν με είδε να στοιβάζω κονσέρβες σαν τη Φραουλίτσα. Έψαχνε να δει αν είχα πυρετό, αλλά που να ξέρε ότι ο ιός της κακής μου μοίρας εκείνη τη στιγμή καθάριζε τα ψυγεία.

"Καλά είμαι, απλώς ζεστάθηκα από τη δουλειά." προσπάθησα να την καθησυχάσω. 
"Μην το παρακάνεις σήμερα, να πας νωρίς σπίτι." με συμβούλεψε χαιδεύοντας με συμπονετικά στην πλάτη. Ευτυχώς και η κυρία Ουρανία και μας δίνει λίγη στήριξη γιατί στα τελευταία κεφάλαια μόνο μετεωρίτης δεν έχει πέσει.

Ήμουν ακόμη στο μαγαζί, όταν εμφανίζεται ο Άκης κρατώντας στα χέρια του δύο μικρά λευκά χαρτιά και ένα τεράστιο χαμόγελο ενθουσιασμού. 

"Έχω εισιτήρια για την ταινία της χρονιάς! Πες μου ότι θα έρθεις μαζί μου!" μου ξεφούρνισε όλο χαρά δίνοντας μου το ένα χαρτάκι. 

"Δεν το πιστεύω! Ήθελα πάρα πολύ να την δω αυτή τη ταινία!" κοιτούσα εκστασιασμένη το εισιτήριο μου προσπαθώντας να μην χοροπηδήσω από τη χαρά μου. 

"Τον σκοτώνει στο τέλος ο αδερφός του." ακούστηκε η φωνή του Ιάσονα από κάποιο ράφι. 

Το χαμόγελο μου πάγωσε, ο Άκης κατέβασε μαύρες πλερέζες. Κοιτούσαμε σαν τις άδικες μοίρες τα λευκά χαρτάκια με τα μαύρα γράμματα που σχημάτιζαν τον τίτλο της ταινίας. 
Έριξα ένα βλοσυρό βλέμμα στον Ιάσονα όσο έσφιγγα τις γροθιές μου. Ο Άκης υποχώρησε ως τίμιος ιππότης που μόλις ηττήθηκε και επέστρεψε στον κάστρο του. 

"Γιατί ανακατεύεσαι σε ξένες δουλειές;" γρύλισα όταν πήγα κοντά του. 
"Δεν θέλω να έχεις πολλά πολλά μαζί του." 
"Έχεις τρελαθεί μου φαίνεται! Διάβασε τα χείλη μου: 'Α-σ-ε μ-ε ή-σ-υ-χη." 

Ο Ιάσονας πετάχτηκε όρθιος και με κάρφωσε με το βλέμμα του.

"Θες να επαναλάβω την συζήτηση μας στην αποθήκη;" με απείλησε. 
Έκανα μερικά βήματα πίσω και εκείνος μερικά βήματα μπροστά. Ήμασταν τετ α τετ όταν έγινε το μοιραίο...

"Καλησπέρα, Εφορία, τα βιβλία σας παρακαλώ." Δύο άντρες με χαρτοφύλακες και γκρι κουστούμι μπούκαραν στο μαγαζί, φορούσαν γυαλιά και χωρίστρα στο πλάι με μπόλικο ζελέ για να κρατιούνται τα κουνούπια μακριά. 

Η κυρία Ουρανία πετάχτηκε από το ταμείο, ενώ ο Άκης έβγαλε το κεφάλι του από την αποθήκη κοιτώντας με ανοιχτό το στόμα του δύο ελεγκτές. 
Πολλές αφίξεις τώρα τελευταία, ειδικά η τελευταία επίσκεψη μας έφερε δώρο πρόστιμο αξίας τριάντα χιλιάδων ευρώ. 

"Κυρία μου, από δω και πέρα ελπίζουμε να λειτουργήσετε με σύνεση την επιχείρηση σας αλλιώς θα αναγκαστούμε να βάλουμε λουκέτο." είπα και εξήλθαν από το μαγαζί αγκαζέ σαν τους αδερφούς Κατσάμπα. 

Έτρεχα πανικόβλητη να φέρω νερό στην κυρία Ουρανία που λιποθυμούσε και ξανά λιποθυμούσε δίπλα από τα κολοκυθάκια. 

Τις επόμενες μέρες, την εμφάνιση τους έκανε το Υγειονομικό και ο Δήμος. Τα πρόστιμα έπεφταν βροχή, η κυρία Ουρανία κόντεψε να πάθει έμφραγμα από το κακό που την βρήκε στα καλά καθούμενα. 

"Βρε αλήτες, θα την πεθάνετε την γυναίκα! Φέρτε και την τροχαία να μας κόψει και για παράνομο παρκάρισμα ταμειακής!" ούρλιαξα κατά την έξοδο των ελεγκτών. Ο Άκης με κρατούσε από το μπράτσο για να μην τους ορμίσω, έννοια σας και ξέρω ποιος σας στέλνει σαρακοφαγωμένα σκουλήκια. 

Τόσοι έλεγχοι σε μια εβδομάδα, ούτε Λύκειο δεν μοιράζει ανά τετράμηνο. 

"Πάει το μαγαζί, καταστράφηκα. Πάνε όλα. Κόποι μιας ζωής, πήγαν για πέταμα." χτυπιόταν η κυρία Ουρανία. "Άκη, πάμε σπίτι δεν είμαι καλά."  Ο Άκης βαστώντας την μητέρα του την οδήγησε στο αμάξι του, κατευθυνόμενοι για το σπίτι τους.

Ο Ιάσονας και εγώ κλείσαμε βιαστικά το μαγαζί, με το που κατεβάσαμε ρολά πήρε ο καθένας το δρόμο του, γνωρίζοντας ότι και οι δύο είχαμε στο μυαλό μας σχέδια. Τον είδα που ξεκίνησε να τηλεφωνεί μανιωδώς -πιθανότατα στις "πηγές" του- και να μιλάει συνωμοτικά. 

Έτρεξα να προλάβω το λεωφορείο. 
Όχι, το λεωφορείο που θα με επέστρεφε σπίτι, αλλά εκείνο που θα με πήγαινε σε Εκείνον. 

___________________________________

#hamo_hamo