Μ' αγαπάς; Σε μισώ.

Κεφάλαιο 30

"Ποιο παιδάκι θα μου πει τι είναι αυτό που ζωγράφισα;" 
Το καβαλέτο μου ήταν στη μέση της αίθουσας. Δεκάδες ζευγάρια παιδικά μάτια με λοξοκοιτούσαν προσπαθώντας να κατανοήσουν τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. 

"Ο Μεγαλοπόδαρος!" φώναξε ένα αγοράκι από το βάθος.
"Θα μπορούσε... Αλλά όχι. Ποιο άλλο παιδάκι θέλει να δοκιμάσει να το βρει;" 

Το μοναδικό χέρι που σηκώθηκε άνηκε σε κάποιον που με κοιτούσε σαν τον κουτάβι, περιτριγυρισμένος από πιτσιρίκια. Είχε κάτσει σταυροπόδι στο πάτωμα με το σακάκι στα πόδια του και τα μανίκια του πουκαμίσου του διπλωμένα. Από τα δεξιά του καθόταν η Μαιρούλα που δεν άφησε λεπτό το χέρι του και από τα αριστερά ο Ιάσονας μπρελόκ να με κοιτάει γεμάτο απορία. 

"Ποιος άλλος θα ήθελε να απαντήσει;" ρώτησα απελπισμένη αγνοώντας τον μαντράχαλο ψυχάκια που με ακολούθησε μέχρι το ορφανοτροφείο. Ο Ιάσονας όσο τον αγνοούσα τόσο περισσότερο ανασηκωνόταν επιδεικνύοντας το σηκωμένο χέρι του. 

"Κανείς; Δεν είναι τόσο δύσκολο!" ενθάρρυνα τα παιδιά να πάρουν τον λόγο πριν σκοτώσω με βουντού τον ελέφαντα του δωματίου. 

"Κυρία Ελπίδα, ο κύριος Ιάσονας θέλει να μιλήσει."είπε η Μαιρούλα ναζιάρικα. 

"Αυτό είναι που φοβάμαι, Μαιρούλα. Άντε κύριε Ιάσονα πείτε τι θέλετε να πείτε." σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος περιμένοντας την πρόταση που θα εκτοξεύσει τα νεύρα μου στο διάστημα. 

"Η καλλιτέχνις προσπαθεί μέσα από την αρχή του εξπρεσιονισμού να εξωτερικεύσει τα συναισθήματα της σε ένα πλαίσιο φιλελευθερισμού και δημοκρατίας, βασιζόμενη πάντα στις αρχές του ρομαντισμού. Σημαντικές επιρροές εμφανίζονται από την Αναγέννηση." 

Κρατήθηκα από το καβαλέτο για να μην σωριαστώ ανάσκελα. 

"Είναι μια αρκούδα! Μια αρκούδα στο δάσος!" ούρλιαξα νευριασμένη. Τα παιδιά μαζί με τον Καπετάν Φασαρία τραντάχτηκαν ολόκληροι από τον τρόμο τους. 

"Κυρία Ελπίδα, έχετε πολλά νεύρα." ακούστηκε μια φωνούλα πάλι από το βάθος. Να δείτε που είναι το ίδιο πιτσιρίκι που είπε ότι η αρκούδα μου μοιάζει με τον Μεγαλοπόδαρο. 

"Πράγματι. Και ξέρω πολύ καλά τι χρειάζεται η κυρία Ελπίδα για να ηρεμήσει." Ο Ιάσονας μου έκλεισε το μάτι γελώντας πονηρά, το βλέμμα του έδειξε την κρυπτογραφημένη περιοχή των Sims όταν πάνε στον καμπινέ. Καταλάβατε τι εννοώ. 
Γούρλωσα τα μάτια μου κατακόκκινη από τη ντροπή και την αμηχανία. 

"Τι αστείος που είστε κύριε Ιάσονα! Πολύ χιούμορ! Πολύ!" γελούσα με σφιγμένα δόντια όσο ετοιμαζόμουν να του πετάξω τα πινέλα λες και ήταν στιλέτα. 

"Παιδιά, πηγαίνετε στην τραπεζαρία, ώρα για μεσημεριανό!" Η γλυκιά μαγείρισσα του ορφανοτροφείο έκανε την πρώτη και τελευταία -αλλά σωτήρια- guest εμφάνιση της στην ιστορία μας, ας πούμε ότι την υποδύεται η Μέριλ Στριπ, με τη λευκή ποδιά της και το δίχτυ στα μαλλιά. 
Όλα τα παιδιά πετάχτηκαν όρθια σαν να είχαν ελατήριο -ξέρετε που- τσιρίζοντας αρμονικά κατά την έξοδο τους. Ο Ιάσονας σηκώθηκε μαζί τους, τίναξε το σακάκι του και το φόρεσε έτοιμος πλέον να καταπλήξει τα πλήθη. 

"Καλά δεν ντρέπεσαι λιγάκι; Μπροστά στα παιδάκια να λες τέτοια;" τον κατσάδιασα όταν άδειασε η αίθουσα.