Μ' αγαπάς; Σε μισώ.

Κεφάλαιο 31

Τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου, εγώ τον κοιτούσα στα κλεφτά μέσα από τα ράφια. 
Μιλούσε με τους προμηθευτές, αλλά το μυαλό του ήταν αλλού. Σε μένα. 
Μου χαμογελούσε, όταν δεν κοιτούσε κανείς κάνοντας με να τρίβω το ίδιο σημείο του ραφιού οδγόντα φορές. 
Έτσι μοιάζει ο έρωτας; Με ένα ράφι που το έχεις τρίψει ογδόντα φορές;
Περνούσε από δίπλα μου και με άγγιζε στην μέση δήθεν τυχαία, για να μου δείξει τι έπρεπε να κάνω ερχόταν κοντά μου μηδενίζοντας όποια απόσταση μας χώριζε. 

"Ελπίδα, τελείωνε με το σφουγγάρισμα, έχεις κι άλλες δουλειές να κάνεις." διέταζε. Ναι, κάποιες συνήθειες δεν κόβονται ποτέ, ακόμα και αν σου χτυπήσει τη πόρτα ο έρωτας. Μόνο που ο έρωτας δεν σφουγγαρίζει, όλο εγώ την πληρώνω. 

"Έχω σφουγγαρίσει από το πρωί τρεις φορές. Λέπια θα βγάλει το πλακάκι!" μουρμούριζα. 

"Μ'αρέσει ο τρόπος που χειρίζεσαι την σφουγγαρίστρα." απάντησε αλαζονικά. 

"Τα βράδια τη κολλάω στο ταβάνι με χαρτοταινία και κάνω pole dancing." 

"Διακρίνεις ηλεκτρισμένη την ατμόσφαιρα μεταξύ τους;" ψιθύρισε στην κυρία Ουρανία που ήταν καθισμένη δίπλα του στο ταμείο. 
"Ηλεκτρισμένη είναι από την ημέρα που γνωρίστηκαν." σχολίασε αδιάφορα συνεχίζοντας να διαβάζει προσηλωμένη τα ζώδια. 

"Σου έχω μια έκπληξη." ο Ιάσονας χαμογέλασε σατανικά. Κρατούσε στα χέρια του ένα μεγάλο κουτί, το οποίο και μου έδωσε με υπερβολική χαρά. 
Κάτι δεν πάει καλά... Είμαι σίγουρη. 

1 ώρα αργότερα

Ναι. Τελικά δεν πήγε καθόλου καλά. 

"Φρέσκα φρούτα και λαχανικά, μόνο στη δική μας αγορά!" Ένα τεράστιο μπρόκολο φώναζε με ντουντούκα στη μέση του δρόμου, μοιράζοντας φυλλάδια για το νέο κατάστημα που επρόκειτο να ανοίξει σύντομα. 
Εγώ ήμουν το μπρόκολο. Με έντυσε μπρόκολο, ο μπάρμπα Στάθης. 

Καθόταν λίγα μέτρα μακριά προσπαθώντας να πνίξει το γέλιο του. (Που να τον πνίξει το γέλιο του, να ησυχάσω Θεέ μου -σχώρα με- !)

"Ας με σκοτώσει κάποιος, πάρτε ένα φυλλάδιο, ας με σκοτώσει κάποιος, πάρτε ένα φυλλάδιο, σύντομα κοντά σας, σύντομα να με σκοτώσει κάποιος." Το χαμόγελο στα χείλη μου ήταν λες και το σύρραψε κανείς με το συρραπτικό, ο Τζόκερ πιο γλυκό χαμόγελο έχει. 

"Μπορεί να μην τρώω μπρόκολο, αλλά εσένα θα σε δοκίμαζα!" Με πλησίασαν δυο νεαροί γελώντας και κάνοντας νοήματα ο ένας στον άλλον. 

"Να τρως κάνει καλό στη δυσκοιλιότητα." του απάντησα με ειρωνεία και έδωσε και στους δύο φυλλάδιο για να φύγουν μια ώρα αρχύτερα. 

"Δεν το θέλω." είπε ξανά ο ένας νεαρός δίνοντας πίσω το φυλλάδιο. 
"Γιατί;" 
"Δεν έχει το τηλέφωνο σου πάνω." 
Η έκφραση που πήρα ήταν ανάμεσα σε νεκρό και παραβρασμένο μπρόκολο όταν άκουσα την ανεκδιήγητη ατάκα του. 

"Σου έχω έναν αριθμό, το 100. Τι θα λέγατε να με αφήσετε ήσυχη γιατί δουλεύω;" 

"Έχεις και χιούμορ! Και υγιεινή και αστεία!" 

Έχετε δει μπρόκολο να παλεύει; Σε λίγο θα δείτε, αν συνέχιζε να πετάει τις βόμβες ο εξυπνάκιας. 

"Φίλοι μου!" Ο Ιάσονας εμφανίστηκε από πίσω τους σαν τον Χάρο, χαμογελούσε αλλά τα μάτια του πετούσαν αστραπές. "Βλέπω ότι δεν πήρατε αρκετά φυλλάδια." 
Πήρε μερικά φυλλάδια από το χέρι μου και τους τα έδωσε με αρκετή δύναμη πάνω στο στήθος. Ακούστηκε ένα μικρό μεν αλλά πνιχτό δε μουγκρητό και από τους δύο. 
"Μην ξεχάσετε να δώσετε σε φίλους και συγγενείς." Τους έπιασε από την κορυφή της μπλούζας τους και τους ανάγκασε να γυρίσουν κατεύθυνση στέλνοντας τους στο καλό. 

"Αυτό εγώ το λέω μάρκετινγκ. Επιθετικό μάρκετινγκ." είπα όταν έφυγαν.  Ο Ιάσονας πήρε τα φυλλάδια στο ένα χέρι και στο άλλο κράτησε το μπροκολένιο μου χέρι.  

"Είσαι πολύ γλυκούλα για αυτή τη δουλειά, θα αναγκάσω τον Άκη να σε αντικαταστήσει." ανακοίνωσε καθώς επιστρέφαμε στο μαγαζί. 

Πριν μπούμε στο μαγαζί, σταματήσαμε στην είσοδο. Γύρισε και με κοίταξε σοβαρός, εγώ εν τω μεταξύ ντυμένη ζαρζαβατικό τον κοιτούσα γεμάτη απορία. 

"Όταν σχολάσεις θέλω να έρθεις από το σπίτι μου." είπε. Το έμφραγμα με χαιρετούσε από μακριά και μου έκανε ναζάκια. Κοίταξα αμήχανη τα παπούτσια μου και απέφυγα να τον κοιτάξω γενικότερα. 
"Γ-γ-γιατί;" 
"Είναι σημαντικό." Η απάντηση του ήταν λιτή, απλή και άκρως μυστηριώδης. Τα λαμπάκια του εγκεφάλου μου άναψαν. Τι κάνει νιάου, νιάου στα κεραμίδια; Ένας σκύλος που μαθαίνει ξένες γλώσσες. Όχι. 
Με θέλει και το δηλώνει τόσο απροκάλυπτα, ο σάτυρος ξέρει ότι με κάνει και ντρέπομαι. Και γω πια, πόσο μοιραία; Πόσο; Καλά κατάλαβα το ερωτικό του κάλεσμα από πριν. 

"Εντάξει! Θα έρθω!" 

Κοιτούσα το ρολόι αγχωμένη. Ανυπομονούσα να σχολάσω να πάω στο σπίτι μου να ετοιμαστώ, να τον εντυπωσιάσω ως γυναίκα και θανατηφόρα ύπαρξη. Το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο πέρα από τα σενάρια που γράφονταν στη φαντασία μου. 

"Αντίο!" φώναξα σε όλους με το που πήγε οκτώ το βράδυ. Πέταξα το ξεσκονόπανο στον αέρα και διακτινίστηκα στη στάση του λεωφορείου, το οποίο από όλες τις μέρες εκείνη τη μέρα βρήκε να αργήσει. 
Μπήκα στο σπίτι, πετώντας τσάντα και ρούχα στον αέρα. Βούτηξα με το κεφάλι στην μπανιέρα με κίνδυνο της ζωής μου μην πνιγώ και ξεκίνησα την αλλαγή δέρματος. Το σφουγγάρι είχε λιώσει στα χέρια μου, σπατάλησα ένα μπουκάλι σαμπουάν στα μαλλιά και μου το ξυραφάκι δούλευε σαν καλοκουρδισμένη μηχανή του γκαζόν. 
"Oops, I did it again I played with your heart, got lost in the game. Oh baby, baby!" τραγουδούσα όσο άπλωνα την κρέμα σώματος με άρωμα καρύδας. 

"Είσαι έτοιμος για μια ατελείωτη πτήση στα αστέρια, αγόρι μου;" οι γκριμάτσες μου στον καθρέπτη ήταν τουλάχιστον γελοίες, όσο δοκίμαζα συνολάκια βγαλμένα από περιοδικό του Παρισιού. Ξέρετε γαλλική φινέτσα και σικ στυλ...

"Μάγκα μου- Όχι αυτό είναι κλεμμένο- Ζαργάνε μου, είσαι να τη βρούμε;"
" Ποια να βρούμε;" απάντησα στον εαυτό μου με αλλαγμένη φωνή.
"Την ευεξία στην καθημερινότητα μας." 

Ξύπνησε η κοκέτα μέσα μου και έβαλα το βρακί χωρίς τις τρύπες. Τη μπλούζα τη σιδερωμένη, το τζιν το καλό που το φοράς στο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν. Χτένισα όλες τις τούφες που πάλευαν μεταξύ τους και τοποθέτησα μακιγιάζ με χειρουργική ακρίβεια εκεί που δεν θα με έσωζε ένας ρομαντικός φωτισμός. Ναι, για σένα μιλάω σπυράκι που με θυμήθηκες ξαφνικά μετά από τόσο καιρό. 

Ήμουν έτοιμη. Ήμουν έτοιμη να φύγω για άλλη Γη, για άλλα μέρη. 

Έφτασα έξω από τη πόρτα του. Τα πόδια μου έτρεμαν, οι παλμοί μου είχαν ανέβει κατακόρυφα. Χτύπησα την πόρτα του και περίμενα έχοντας φτάσει στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης στο χαλάκι του. 
Όταν επιτέλους άνοιξε τη πόρτα, ακούμπησα αισθησιακά στο πλάι της πόρτα παίρνοντας ύφος μοντέλου από το εξωτερικό ανασηκώνοντας και τα δύο φρύδια μου. Με κοίταξε εντελώς μπερδεμένος. 

"Γεια." είπα χαμηλώνοντας τη φωνή μου. 

"Άργησες. Πέρασε μέσα." μου είπε αγνοώντας τις φερομόνες που του έστελνα. 
 
Όταν πάτησα το πόδι μου στο σπίτι του... Ο κόσμος μου γκρεμίστηκε. 
Είδα τον Σίμο να στρογγυλοκάθεται στον καναπέ με το λάπτοπ στα πόδια του, τον Άκη να χαζεύει την τηλεόραση και την κυρία Ουρανία με την τσαντούλα της παραμάσχαλα να τρώει κουλουράκια στο πιατάκι της. 
Ο εγκέφαλος μου έκανε αποσύνδεση, με έπιασε τικ και ανοιγόκλεινα τα βλέφαρα μου νευρικά. 

Έκατσα στην πολυθρόνα, απέναντι τους, θέλοντας να κοπανήσω το κεφάλι μου στον ασημένιο δίσκο που είχε αφήσει η κυρία Ουρανία το καφεδάκι της.

"Θα εκλέξουμε πρόεδρο του 15μελούς και μαζευτήκαμε;" είπα χασκογελώντας. Στη πραγματικότητα ήθελα να κλάψω, αλλά επέβαλα στο δάκρυ να επιστρέψει από κει που ήρθε. 

"Σας ζήτησα να έρθετε απόψε εδώ γιατί η Ελπίδα και εγώ θα θέλαμε να σας διηγηθούμε μια μεγάλη ίσως και θλιβερή ιστορία. Ο Σίμος από εδώ την ξέρει, θα ήθελα να την ξέρετε και εσείς." 

Γύρισα το κεφάλι μου απότομα και τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια. 
"Τι γίνεται;" του είπα διακριτικά τραβώντας τον από το μανίκι. 

"Σας ζητάμε την βοήθεια σας, είστε τα μόνα άτομα που εμπιστευόμαστε." συνέχισε τον μονόλογο ο Ιάσονας. Η κυρία Ουρανία τον κοιτούσε αμίλητη μασώντας το κουλουράκι της ατάραχη. 

Βούλιαξα στην πολυθρόνα κρατώντας το κεφάλι μου απελπισμένη, όσο ο Ιάσονας εξιστορούσε την ιστορία της ζωής μας σε ενότητες και κεφάλαια. 

"Τώρα που τα ξέρετε. Θέλω να σας ρωτήσω, αν συμφωνείτε σε όσα σας ζητάω." 

Ο Άκης είχε μείνε με το στόμα ανοιχτό, γύρισε και κοίταξε την μητέρα του περιμένοντας την αντίδραση της. Η κυρία Ουρανία άφησε το πιατάκι με τα κουλούρια στον ασημένιο δίσκο. 

"Ας τον χώσουμε στη φυλακή το κάθαρμα."