ATALANTE 2 | [TAMAMLANDI]

Bölüm 13

Nihayet otobüse binme zamanım gelmişti. Otobüse binerek on saat yol gitmiştim. Çoğu zaman uyumuş veya müzik dinlemiştim. Tabii annemlere mesaj atmayı hatta aramayı da ihmal etmemiştim. Bunu da bir sorun yaşamadan atlattığım için içim rahattı. İlk uyandığım zaman yaşadığım acaba gerçekten rüya mıydı sorularına kendi kendime gülerken aklıma Doktor Mark geldi. Eve döndüğüm vakit dinlenecek ve sonrasında Doktor Mark'ın evine gidecektim. Aniden ortadan kaybolması beni rahatsız etmişti.

Nihayet yolculuk bittiğinde taksiye binerek eve gelmiştim. Hava kararmak üzereydi ve yolda atıştırdığım şeyler hariç hiç yemek yememiştim. Açlıktan ölebilirdim. Apartmana girdiğimde merdivenlerden çıkmaya başladım. Oturduğum kata geldiğimde yine karşı komşumuz Anastasiya evine giriyordu. Onunla hep böyle karşılaşıyorduk. Beni gördüğünde önce hızla eve girmiş ve geri çekilmişti. Ardından selam verdi. Bu telaşlı haline şaşırmıştım. Aynı şekilde selamına karşılık verdiğimde tekrar muhabbet kurmaya çalışmıştı. Pek fazla konuşmak istemiyordum aslında. Beni baştan aşağıya telaşla süzdü.

"Bir yere mi gitmiştin?"

Bu onu ilgilendirmezdi. Ayrıca böyle rahat bir şekilde soruyor olmasından da rahatsız olmuştum.

"Evet. Arkadaşımda kalmaya gitmiştim."

Anastasiya başını olumlu anlamda sallarken gördüğüm kesitler aklıma geldi. Dennis işkence görüyordu ve bunda payı olan kişi Anastasiyaydı. Üstelik büyü yaptığını da görmüştüm. Bunu hatırladığımda ürktüm. Dennis'i de merak ediyordum.

"Dennis'i uzun zamandır görmüyorum. Yüzme seanslarına da gelmiyor."

Soru sorarcasına konuştuğumda Anastasiya gülümseyerek 'evet' dedi. Dennis'i en son dayak yemiş bir halde görmüştüm. Sonrası yoktu.

"Dennis artık burada olmayacak. Memlekete gönderdik."

Bu beni fazlasıyla şaşırtırken renk vermemeye çalışarak başımı olumlu anlamda salladım. Nedenini sormayacaktım çünkü ilgili görünmek istemiyordum. Yine de bu işte bir bit yeniği vardı. Saçmalıktı bu.

Eve girdiğimde arkama bakmadan kapıyı kapattım. Bizimkiler henüz evde değillerdi. Odama ilerleyerek tekrardan bant ve birçok kağıt aldım. Odamdaki aynayı boydan boya kapladıktan sonra evde bulunan tüm aynalara bunu yaptım. Bizimkiler bunu neden yaptığımı sorduklarında bir cevabım yoktu. Ne diyecektim bilemiyordum. Mutfağa ilerleyerek karnımı doyurduğumda annemler eve geldiler.

"Aaa Despina erken döndün."

Başımı olumlu anlamda sallarken 'fazla kalmak istemedim anne' dedim. Babam söze girerek 'iyi yapmışsın kızım' derken elindeki poşetleri mutfağa bırakıyordu. Hepsiyle sarıldıktan sonra annem üzerini değiştirmek için odasına ilerledi. Bir müddet sonra sesi duyuldu.

"Despina aynamı sen mı bantladın?"

Biraz heyecanla odasına ilerlediğimde 'evet' dedim.

"Neden?"

Hemen şu an bir yalan uydurmalıydım. Çok saçma olacaktı belki ama susmaktan iyiydi.

"Kari'de birkaç gün böyle yapacaklarmış. Batıl bir inanç ama ben de merak ettim. Uykularımızda ve günlük yaşantımızda huzurlandıracakmış. Bu dönemde yapılıyormuş sadece."

Annem anlamaz bir bakışla bana baktığında 'böyle saçma şeyler yapmazsın sen' dedi.

"Arkadaşım denememi istedi. En azından denedim diyebileyim."