ATALANTE 2 | [TAMAMLANDI]

Bölüm 39

Siyah gökyüzü beyaz ışıkla süslendiğinde güçlü bir şimşek sesi duyuldu. Ardından yağan yağmurla etrafıma bakınmaya başladım. İleride taşa oturmuş birini gördüğümde gece vakti olması sebebiyle yüzünü göremiyordum. Yanına hızla ilerlediğimde bu kişinin Azelya olduğunu gördüm.

Kaşlarımı çatarken ona daha hızlı yaklaştığımda elleriyle yüzünü kapatmıştı ve ağlıyordu. Gece vakti burada tek başına ne yapıyordu? Neden ağlıyordu?

Azelya ağlamaya devam ederken aniden Azrail göründü. Bakışlarını Azelyaya çevirdiğinde çok hızlı bir şekilde onu omuzlarından tutarak kaldırdı. Azelya Azraili gördüğünde biraz şaşırarak kaşlarını çattı ve sordu.

"Beni nasıl buldun?"

Azrail çenesini sıkarken 'hadi gidiyoruz' dedi.

"Lacey gizlemişti. O söyledi değil mi?"

Azelya kolunu çekmeye çalışırken Azrail onu daha da sıkı tuttu.

"Azelya gidiyoruz dedim!"

Azelya sertçe kolunu çektiğinde çenesini sıkarak 'annem olmadan o eve gelmeyeceğim' dedi. Ağlamaya devam ederken öfkeyle bağırdı.

"Onu koruyamadın baba! Beni mi koruyabileceksin?"

Azrail'in yüzü aniden düşerken kalbinin kırıldığını görebiliyordum. Azelyaya susması için bağırsam da tabii ki beni duymuyordu. Azrail ise üzüntü içerisinde öylece kalakalmıştı.

"Ben annemi bulacağım. Sen evde otur."

"Evde mi oturuyorum? Gece gündüz demeden her yerde onu arıyorum."

Azelya kaşlarını havalandırırken 'evet' dedi.

"Ama bulamadın. Annem benim yerime gitmek istediğinde onu engellemeliydin!"

Kaybolduğum zamandan bir kesit olmalıydı. Azelya arkasını dönerek gideceği sırada öfkeyle bağırdı.

"Kimseyi görmek istemiyorum. Lacey de dahil."

Taşın kenarına bıraktığı kılıcını alarak beline yerleştirdiğinde hızlı adımlarla oradan ayrıldı. Azelya gittiğinde ise Azrail yere çöktü. Elleriyle yüzünü kapattığında derin bir nefes aldım. Azelya, Azraile çok ağır konuşmuştu ve Azrail iyi görünmüyordu.

Görüntüm değiştiğinde izlediğim kesitten ötürü kalbime bir baskı oturmuş gibi hissediyordum.

Azelya yağmurun altında ilerlerken kendi kendine öfkeyle bağırdı.

"Aptal Lacey! Sen benim yardımcımsın babamın değil."

Lacey burada görünmüyordu. Azelya da kendi kendine ona kızıyor gibiydi. Yine de yardımcısı hakkında bu şekilde konuşmamalıydı. Davranışları çok kabaydı.

Azelya ağlarken ilerlemeye devam etti. Yüzüne yağan yağmur gözyaşlarını gizliyordu ve sırılsıklam olmuştu. Titreyen dudaklarından üşüdüğü de belliydi.

Karanlığın içinden Abel göründüğünde Azelya onu son anda fark ettiği için ürkerek geri çekildi. Abel hızla elini kaldırdığında 'korkma' dedi sakin bir ses tonuyla. Azelya ise öfkeliydi.

"Korkmak mı? Senden mi?"

Bu alaycı ve öfkeli tavrına karşılık Abel sakin kalmaya çalışıyor gibiydi. Azelyaya yaklaşırken 'eve git' dedi.

"Hadi seni evine götüreyim."

Azelya'nın kolundan tuttuğunda Azelya öfkeli bir şekilde kolunu çekti.