Seventeen

Chapter 10

Chapter 10 : "Jacket."

I was crying when I left our house. Pumara ako ng taxi para makapunta sa mansyon ni Tita Anastasia. I hate dada for scolding at me just because I don't want Kenneth in our house. Kahit kailan hindi niya pa ako napagtaasan ng boses. He always talk to me calmly every time we have misunderstandings. Kaya naman nang sigawan niya ako kanina sa kwarto ko nang mag-walk out ako sa kitchen dahil pinipilit niyang tumira muna si Kenneth sa bahay ay napaiyak na ako. I know that I'm also at fault. I shouldn't walked out like that in front of a guest and in front of my father but I just can't stand being near Kenneth.

I'm sure na plano ni Kenneth ang lahat ng 'to. Ano naman ngayon kung mag-isa lang siya sa bahay nila? Lalaki naman siya. Kaya halatang-halata na planado niya ang lahat. If he wants to stay there then I'll be staying at Tita Anastasia's.

Naghalo-halo na kasi ang emosyon na nararamdaman ko ngayon kaya naman hindi ko na naisip pa ang mga ginawa ko. I'm scared, guilty, and shocked at the same time. Scared, because I don't want my father to know that I had my first boyfriend at the age of fourteen. Guilty, because I didn't tell my father about my real relationship with Kenneth before and I even lied to him. I told him that me and Kenneth are just friends back then. And shocked, because I didn't expect Kenneth to do that. I never expect him to talk to my dad and asked for a shelter for a week.

I was sobbing at the backseat of the taxi. The driver asked me if I'm just okay, I just nod at him as my answer and then I wiped the tears on my cheeks using my handkerchief.

Ang tanging dala ko lang ngayon ay ang school bag ko. Hindi ko na nga nagawa pang kumuha ng damit sa closet ko dahil nagtalo kami ni dada.

I suddenly missed my mom. Every time na may tampuhan kasi kami ni dada noon she always rescue me with her warm hugs. At dahil sa pagka-miss ko kay mommy ay mas lalo lang akong nalungkot.

Before I left the house a while ago I heard Kuya Ivan shouted at dada. I'm sure that he's mad at dada for scolding at me. Kuya Ivan had always been protective of me. Nagagalit siya kapag pinapagalitan ako ni mom or ni dada noon. Kaya naman naging kuya na talaga ang turing ko sa kaniya.

Nanlalabo na ang paningin ko dahil sa sobrang pag-iyak. Malungkot ako ngayon dahil may tampuhan kami ni dada, tapos sa sobrang pagka-miss kay mom, at dumagdag pa si Kenneth.

Nang makarating na ang taxi sa tapat ng gate ng mansyon ni Tita Anastasia ay binayaran ko na si kuyang driver at bumaba na ako ng taxi. Mukha na siguro akong baliw ngayon dahil ang gulo na ng buhok ko. Tapos 'yung ibang strand pa ng buhok ko dumikit na sa pisngi ko dahil sa mga luha na nasa pisngi ko. Nakayuko lang akong naglalakad papalapit sa gate ng mansyon ni Tita Anastasia.

Ang gusto ko na lang gawin ngayon ay ang pumasok sa guest room kung saan ako natulog kagabi at umiyak na lang magdamag hanggang sa mapagod na akong umiyak at makatulog.

"Simba, okay ka lang?"

Nakita ko si Theo na nakatayo ngayon sa gilid ng gate ng mansyon ni Tita Anastasia. He's wearing a yellow hoddie jacket, white ripped jeans, and a yellow sneakers. He's standing while his right hand are inside the pocket of his jeans.

Nang hindi ko siya sinagot at dahil na rin siguro nakita niyang umiiyak ako ngayon ay ngumiti siya sa'kin. And I cried even more when I saw him spread his arms wide open as if he's telling me to come closer to him and cry on his chest. Kaya naman tumakbo ako palapit sa kaniya at niyakap siya.

"It's alright, crying is okay here." He hugged me back and I felt him kissed the side of my head.

Umiyak ako nang umiyak sa dibdib niya. I never thought that what I need right now is someone who will hug me, someone who will comfort me without saying anything and last, someone who won't ask question why I was crying. At sa lahat ng tao hindi ko inaasahan na si Theo pa ang gagawa ng mga bagay na 'yon ngayon na malungkot ako.