Seventeen

Chapter 17

Chapter 17 : "Safest Place."

When I woke up the white ceiling welcomes my sight. I wander my eyes to know where I am. There's no decoration all over the room. Just a heavy white curtain, pale white walls, and a vase full of white roses on the bedside table. It didn't took long for me to realized that I am in a hospital room. I help myself to seat in a very slow way because my whole body aches. In the middle of staring blankly at the grey floor, what happened in Mamu's mansion flashed on my mind. I instantly feel the pain in my chest. And it's so gut-wrenching.

Naramdaman 'ko na naman ang pagtulo ng luha sa mata 'ko. Sana hindi na lang totoo ang mga 'yon. Sana hindi na lang kami pumunta ni Kuya Ivan kayla Mamu. Sana hindi 'ko na lang tinignan kung ano ang nasa loob ng envelope. Sana hindi 'ko na lang kinausap si Mamu. Sana umuwi na lang kami agad ni Kuya Ivan. Kung ginawa 'ko sana 'yung mga 'yon baka wala ako ngayon dito sa hospital at baka hindi ako nasasaktan ngayon.

I hugged my legs and I rest my chin on my knees while crying.

I need to go to my mom right now. I know that she can lessen my pain. Gusto 'ko siyang puntahan ngayon.

"Meadow, what's wrong?" Tinignan 'ko si Kuya Ivan na ngayon ay may pag-aalala sa kaniyang mata. Lumapit siya agad sa'kin at hinaplos ang buhok 'ko ng marahan. Napansin 'kong hindi pa rin siya nagpapalit ng damit. Kung ano 'yung damit niya nung pumunta kami kayla Mamu ganon pa rin ang suot niya ngayon.

I wipe the tears on my cheeks using the back of my hand.

"I want to go home kuya please.." I saw hesitation in his eyes. Hinila ko ang dulo ng damit niya.

"Please kuya. Ayaw 'ko dito." I started crying again. He leans forward and he kisses my hair.

"Alright, kakausapin 'ko lang ang doctor mo. Rest for now. Huwag ka nang umiyak." I just nod my head.

Inalalayan niya akong makahiga sa kama bago siya lumabas.

Habang hinihintay 'ko ang pagbalik ni Kuya Ivan ay maraming pumasok sa isipan 'ko. Should I confront dad about it? Pero ang sabi ni kuya siya na daw ang bahala kay dad. Sa tuwing pinipikit 'ko ang mata 'ko naaalala 'ko 'yung mga litrato ni dad kasama 'yung kabit niya. Kahit ano talagang isip ang gawin 'ko hindi 'ko pa rin talaga matanggap ang lahat ng nakita 'ko. How I wish I can delete everything that happened to my brain.

After fifteen minutes of waiting sa wakas ay bumalik na si kuya. He's with a doctor ang sabi pwede na daw ako i-discharge pero kailangan 'ko daw magpahinga. Mabuti nga at pwede na akong umuwi. I really hate hospitals. The last time I was in a hospital my mom died. Matapos naming makausap ang doctor ay may isang nurse na pumasok sa kwarto at tinanggal ang mga sinaksak nila sa likuran ng kanan 'kong kamay. When she finished removing everything ay lumabas na rin naman siya agad. Inalalayan ako ni kuya papuntang banyo para makapagpalit na ako ng damit. Bago ako pumasok sa banyo ay may inabot sa akin si Kuya Ivan na isang paper bag na sa tingin 'ko ay damit ang laman. Nang tuluyan na akong makapasok sa loob ng banyo ay binuksan 'ko ang paper bag at hindi nga ako nagkamali sa hinala 'ko.

Isang plain white t-shirt, baggy jeans, at flip-flops ang nasa loob ng bag.

Nagbihis na ako agad at pagkatapos ay lumabas na ako ng banyo. Inalalayan agad ako ni kuya at pinaupo niya ako sa wheelchair. Kaya 'ko namang maglakad pero nanghihina pa ang buong katawan 'ko. Ang sabi ng doctor, what happened to me is a mental breakdown and overfatigue. Which is by the way, not a good combination.

"Kuya kinausap mo na si dad?" I saw how his jaw clenched. Lumuhod siya sa harap 'ko para maging magkapantay kami. Inipit niya ang ilang hibla ng buhok 'ko sa likuran ng aking tenga pagkatapos ay hinaplos niya ng marahan ang buhok 'ko.