Chapter 25

87 3 0
                                    

Chapter 25 : "Getting Better."

I could taste the saltiness of my tears to my trembling lip, I could feel the heaviness of my eyelids, the stuffiness of my nose and the emptiness I'm feeling inside of me right now. I propped my hands on my face, letting my palms accepts my torments. As soon as my palms touches my face my tears came in torrent. Moans escaped from my lips through the suppressed sound of hiccups because of crying too much.

The last time I cried this hard was when my mom died. Akala 'ko hindi na ako iiyak ng ganito, pero nagkamali ako. I feel like something inside of me died the moment I heard every word Kenneth said. Sobrang tanga 'ko ba talaga at uto-uto para paulit-ulit na lang maloko?

Never doubt the people you love because if you do, you never loved them in the first place. Mom always say those words to me when she was still alive, so I grow up with her words tattooed on my heart. I believed her. Kaya siguro ang dali-dali 'ko lang mauto. Kaya siguro ang dali-dali lang para sa iba na magsinungaling at magpanggap dahil alam nilang kahit ano pang ipakita nila paniniwalaan 'ko.

I removed my hands on my face when I felt Rachelle unwrapped her arms around my waist. I immediately clasps her arm when I saw her eyes blazed with anger.

"N-No please.. Kaibigan natin si Honey." I said almost begging her.

I know Rachelle very well and whatever she have in mind right now, petrifies me.

"Kaibigan? Hindi natin siya kaibigan. Hindi na." She said before removing my hands clasped on her arms and she walks toward Honey.

Kahit pa nangangatog ang mga binti 'ko ay sinundan 'ko pa rin si Rachelle. Ayaw 'kong mag-away silang dalawa.

Nang tumingin ako sa gawi ni Honey ay nakaupo ito sa sementadong bench sa gilid ng malaking puno rito sa abandunadong building at wala na si Kenneth.

"Rachelle!" Sigaw 'ko nang walang sabi-sabing sinuntok ni Rachelle si Honey na ngayon ay nakahawak na sa ilong niyang dumudugo.

Tumakbo ako sa palapit sa kanila at hinila 'ko ang braso ni Rachelle pero hindi pa rin siya nagpatinag at sinuntok niyang muli si Honey.

"Rachelle! Tama na please. Rachelle please.." I was crying while trying to stop Rachelle. Walang ginawa si Honey kung hindi ay tumulala lang habang hinahayaan niya si Rachelle na suntukin siya.

"Alam mo? Putanginamo! Ano masaya ba? Masaya bang lokohin si Meadow? Ano? Magsalita ka!"

Niyakap 'ko ang bewang ni Rachelle para pigilan siya. Nakatayo na lang si Rachelle habang si Honey naman ay hawak ang ilalim ng ilong niyang dumudugo.

"Sana masaya ka na kasi nasaktan mo si Meadow." Sabi ni Rachelle.

Inangat ni Honey ang mukha niya at tinignan kaming dalawa ni Rachelle.

"Galit ba kayo sa'kin?" She asked in a low tone voice.

"Gaano ka ba talaga kagago para itanong pa 'yan huh?"

Tumayo si Honey at lumapit siya sa amin ni Rachelle. I saw her eyes glistened with tears. My mouth fell half-open when she slowly kneel in front of us.

"I-I'm sorry.." Her voice broke when she said that and it breaks my heart into tiny pieces when I hears it.

Wala pa akong nagiging kaibigan bukod kay Rachelle kaya naman ang saya 'ko nang makilala 'ko si Honey kasi bukod kay Rachelle may kaibigan na rin ako sa wakas at sobrang sakit malaman na nakipagkaibigan lang siya sa'kin dahil inutos iyon ni Kenneth. Pero kahit pa ganon, habang nakatingin ako sa kaniya na nakaluhod, umiiyak at humihingi ng tawad ay parang gusto 'ko siyang yakapin.

SeventeenWhere stories live. Discover now