Enlightened By Chance✔(MAJOR-EDITING)

✔| 13 | Meeting Him

Bakit nga ba?
Para patuloy na umasa
sa isa't isa o
para masaktan ulit
kasi hanggang ngayon
'di pa ako natututo?

[Altheia Coreene's POV]

Gabi na ngayon. Biglang bumuhos ang ulan pero okay lang kasi 'di naman gaano kalakas. Buti na lang at sa harap ng study table ko ay mayroong bintana.

Besides, na-miss ko na rin ang umuulan. Constant kasi ang weather sa purgatoryo, medyo chilly pero ramdam pa rin ang init.

Tinuloy ko na ang kantang sinusulat ko. Noong naubusan ako ng salita, tumigil muna ako at nagpahalumbaba sa lamesa na puno ng scratch ko.

Nakasindi rin ang bluetooth speaker na binili ko noon. Ang kantang naka-play ngayon ay Stone Cold by Demi Lovato.

I can sing, sakto lang naman. 'Di ko kayang bumirit pero mas prefer ko naman kasi 'yung calm at relaxing na songs.

Habang pinapanood ang pagpatak ng ulan sa bintana ko, hindi ko namalayang pati luha ko, nag-uunahan nang tumulo.

Hinayaan ko itong dumaloy sa mukha ko. It's been a while since the last time I felt this kind of pain. It stings but bearable. Well, para sa akin siguro.

Feel na feel ko talaga ang song. I laughed a little when another song, played. It's With a Smile by Eraserheads.

I closed my eyes and rested my back on the chair. Inilarawan ko si Bryan na nakatayo sa stage habang kinakanta ang kantang ito.

Tumutugtog ng gitara habang tinitigan ako ng nakangiti. Noong oras na 'yon, feeling ko kami lang ang tao sa mundo.

Umiiyak ako that time, you know, family problems again. He caught my attention kaya pinanood ko siyang mag-perform.

'To those who feel bad tonight. I hope you will feel better after listening to this song.' Iyan ang eksaktong mga katagang binitawan niya bago nagsimula.

Call me assuming pero sa tingin ko talaga para sa akin 'yon. Nakatingin kasi siya ng diretso sa aking mga mata at parang ipinapahiwatig na magiging okay din lahat.

The moment, he strummed his guitar. I felt a thousands of emotions that left me speechless. But, did you know what emotions stood out the most?

It's the feeling of love and comfort that made my heart beats fast.

"Hay... 'yan tuloy, napa-english na ako." Parang baliw ako na kinakausap ang sarili.

Aish! Here I am... thinking of that man. Hanggang ngayon, binibigyan niya pa rin ako ng samu't saring emosyon... kahit wala na siya sa tabi ko.

Cold eyes. Dark orbs. Messy black hair. Soft cheeks. Perfect jawline. Pointy nose. Long eyelashes. Thick eyebrows. Red kissable lips. Everything shouts Bryan.

Aish! Dulot ng aking kalandian, 'di ko namalayang hindi na pala umuulan. Hay... Nagmo-move on na ako. 'Di ko na siya mahal. Hindi na pwede.

Bigla naman akong nagka-idea sa utak ko. Lumabas ako ng kwarto at saka nagpunta sa kusina. Tinignan ko kung may sapat ba akong ingredients, kaso hindi. Aish! Pupunta ako ng grocery bukas.

Uminom na lang ako ng tubig at saka bumalik sa kwarto. Inayos ko muna ang nakakalat na scratch paper sa study table at humiga na pagkatapos.

The moment I closed my eyes, I imagined Bryan again. Strumming a guitar while singing With a Smile. Not minding the darkness slowly eating me, I slept with a smile plastered on my face.