Finding Me In You

32 Emotions

Kiran Lin

After a few days at the hospital, I regained my memories and told my Dad to give me back my guitars and equipments.

I also searched my videos on the internet. My face is not shown so that's probably why people don't really know me although I have many supporters.

Nang maka-uwi kami kahapon ay sinubukan kong mag gitara. I thought I'd be able to play pero nang sinubukan ko ay nagdalawang isip lang ako kung talaga bang magaling ako sa paggigitara.

Kaya ngayon ay nanonood ako ng mga youtube videos- just like how I learned back in the days.

I'm on an off duty schedule so I can learn all day.

Thanks to the internet, hindi naging mahirap ang pags-self teaching.

Hindi ko talaga nakalimutan kung paano maggitara, but it's been so long since I played.

Kaya kailangan kong sanayin ulit ang mga kamay ko. Pati na rin ang pagbabasa ko ng notes.

This is torture. Heck, my head feels like it's about to explode.

I was giving an attempt to play the song that I used to play pero hindi iyon ganoon kalinis.

Binitawan ko ang gitara at napagdesisyunang pupunta muna sa cafe. Hindi ko sinasabi na nami-miss ko sila pero parang ganun na nga.

"Kiran! Akala ko bukas ka pa babalik? Ok ka na ba?" bungad sa akin ni Mikaela na bitbit ang tray. I looked around and felt glad to see na marami parin ang mga customers na pumupunta.

"Nah, magkakape sana ako. Nag aaral kasi ako ulit ng gitara. Mukhang nasobraan yata at sumakit ang ulo ko." ako at umupo sa table- yung inuupuan ko noon.

Ngayon ko naappreciate ang pagiging customer.

No cleaning on the table after a customer used it, no arranging on the condiment organizer, no rushing at the kitchen then at the tables, back and forth. Lastly, No treats at the end of the day.

I smiled. Not because I like the feeling, but because I missed it.

"Latte." I mouthed nang tignan ako ni Kyer. Nasa coffee bar siya at kakatapos niya lang gumawa ng kape para sa isang grupo ng mga customers.

Ngumiti siya at nag-okay sign.

Inobserbahan ko ang mga customers, at ang mga kasamahan ko habang nagtatrabaho sila.

I feel left behind because of what happened.

How great would it be if I could just travel back in time.

"Here is your order sir." napatawa ako sa pamilyar na sitwasyon. Katulad ito ng unang pag-uusap namin ni Yivie.

Tinignan ko ang nag-abot ng Latte at hindi na ako nagtaka.

"Thanks." ako at tinaggap ang kape. Umupo naman siya sa harap ko.

"How are you?" tanong niya. I tilted my head and sighed. "I'm good. Although it feels like the old times. Walang alam kung saan papunta." I truthfully said.

Nginitian niya ako at binigay ang libro niya. Geez, kinamusta niya ako para mag-promote ng libro?

I threw her a stare jokingly and grabbed the book. May kasama pa iyong bookmark.

"Well, thank you." tinago ko ang emosyon at binigyan lang siya ng blankong ekspresyon. Napatawa naman ang huli.

Kanina pa to ha, tinatawanan o di kaya ay nginingitian niya lang ako. Kumain ba to ng tokneneng? Mamaya maydrugs na talaga yung kinain niya.

"It's a gift for getting discharged." aniya at kumalma mula sa kakatawa.

I chuckled with the stories about the cafe na talagang ganado siyang ikuwento.

Kasabay ng mga kuwentong iyon ay ang mapait na realisasyon ko.

I'm at the rock bottom. How can I resurface with a situation like this?