"Tylko Ciebie Chcę"~Bughead

Rozdział 17

Przysięgam, Cheryl. Jeżeli dalej będziesz fundować mi takie pobudki to nie dożyjesz następnych świąt. -krzyczała idąc do drzwi. Została obudzona przez natarczywe pukanie. -Juggy? -zastygła w bezruchu, widząc ukochanego mężczyznę stojącego w progu. -Co ty tutaj robisz?-wyszeptała, nie wierząc w to, że go widzi. -Wejdź do środka. -odsunęła się na bok.

-Dużo myślałem.

-Ja również. -wymamrotała, siadając na sofie, wskazując brunetowi miejsce obok siebie. -Do jakich wniosków doszedłeś? -spojrzała na niego, dokładnie ilustrując jego twarz, na której widoczne było zmęczenie.

-Przyjechałem, żeby z tobą porozmawiać.-przyznał cicho. -Nie mam pojęcia od czego mam zacząć.

-Od najważniejszego.

-Kocham cię, Betty. Od zawsze cię kochałem. -powiedział i popatrzył w jej oczy. Na twarzy blondynki malowało się niemałe zaszokowanie. -Chociaż chyba na początku powinienem błagać o wybaczenie. -zaśmiał się cicho.

-Juggy... -westchnęła, nie potrafiąc wydusić z siebie nic innego.

-Czy coś nie tak? -starł kciukiem łzę, płynącą po policzku kobiety.

-Jug... Czy ty się słyszysz? Kilka tygodni wcześniej kazałeś mi wracać do Nowego Jorku i żyć tak jak dawnej. A teraz? Teraz zjawiasz się u mnie w mieszkaniu, jak gdyby nigdy nic i mówisz, że mnie kochasz? Tak po prostu? Dlaczego nie powiedziałeś mi tego dwa tygodnie temu? Co się zmieniło od tamtego czasu? -wypuściła ostro powietrze z płuc.

-Ktoś uświadomił mi kilka ważnych rzeczy... -odparł. -Betts, mogę udawać, że między nami wszystko skończone, że nic do ciebie nie czuję, ale to nieprawda. W żadnym stopniu.

-Jughead... -wyszeptała. -Dlaczego wtedy, kilka tygodni temu, prosiłeś, bym wyjechała? -mężczyzna starł łzę, płynącą po policzku blondynki.

-Cały czas myślę, jestem pewien, że na ciebie nie zasługuję. Nie mam pojęcia czy jestem w stanie dać ci wszystko...
-Przepraszam, Betts. -dotknął jej dłoni. -Przepraszam za wszystko.

-W porządku. -gownitwa myśli w jej głowie, nie pozwalała jej powiedzieć nic innego. -Wybaczam ci. -dodała cicho. Mimo całego żalu i złości, którą czuła do bruneta, chciała mu tylko wybaczyć i tak jak kiedyś znaleźć się w jego ramionach.

Patrzyli sobie w oczy, dokładnie ilustrując swoje twarze. Przez moment czuli się jak nastolatkowie na pierwszej randce. Jughead zbliżył swoje wargi do ust kobiety, poczuł ich znajomy, słodki smak. Z każdą chwilą pocałunek stawał się coraz bardziej namiętny.

-Okropnie za tobą tęskniłam. -odezwała się się Betty, siedząc na kolanach mężczyzny, obejmując go ramionami.

-Ja za tobą też. Nawet nie wiesz jak bardzo. -pocałował jej szyję.

-Czy teraz będzie jak dawniej? -spojrzała na niego.

-Tak myślę, chciałbyś? -zapytał cicho.

-Bardzo. -odparła. -Znów chcę dzielić z tobą każdy mój dzień. -pokiwała głową, lekko się uśmiechając.

-Tak strasznie cię kocham, tak żałuję, że cię skrzywdziłem...

-Jug... -westchnęła, całując go. -To nic, to teraz nie istotne. -zaprzeczyła ruchem głowy. Powoli zaczęła rozpinać guziki jego koszuli. Jones dokładnie obserwował jej każdy ruch. Była urocza, niezwykła precyzja w dłoniach, spowodowana latami pracy jako chirurg, zagryzanie wargi oraz blond fale, opadające na ramiona. Wszystko sprawiało, że była idealna. Kiedy się rozstali była jeszcze zagubioną nastolatką, teraz to pewna siebie kobieta.