ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ပုဇဥ္းရင္ကဲြေကာင္မ်ား၏ တဂ်ီဂ်ီေအာ္သံမွလဲြ၍ တိတ္ဆိတ္ေနေပသည္။ ခပ္ေကြးေကြးလတစ္ျခမ္းဟာ မည္းေမွာင္ေနသည့္ ေကာင္းကင္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီစြာပင္ ခပ္မွိန္မွိန္ထြန္းလင္းေနျပန္သည္။
ဒီညဟာၾကယ္ေတြစံုသည္။ ၾကယ္၊ လစံုသည့္ေကာင္းကင္ျပင္ဟာ သိပ္ကိုလွပသည္။ နတ္ဘုရားေတြေတာင္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ကို ခ်ီးမႊမ္းေနသလားဟုပင္ ထင္မွတ္ရသည္ေလ။
ဗိုင္ရယ္လ္အံၾကိတ္ကာ လက္ကိုတင္းတင္းသာ ဆုပ္မိ၏ ။ ေပါက္ျပဲဒဏ္ရာအခ်ိဳ႕မွ ေျခာက္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနေသာ ေသြးတို႕မွာ ညစ္အားေၾကာင့္ တစ္ဖန္ျပန္ရႊဲရႊဲစိုလာသည္ေလ။
ဒီခႏၶာကိုယ္ေပၚက ဘာမဟုတ္တဲ့ဒဏ္ရာေလးရဲ႕ နာက်င္မႈကား သူ႔ရင္ထဲမွနာက်င္မႈကို အဘယ္သို႔ မွီႏိုင္အံ့နည္း။
သူမေလးရွိရာစက္ရာေဆာင္မွ အလင္းမီးတို႔ မွိတ္က်သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဗိုင္ရယ္လ္ေျခေထာက္ေတြဟာ တင္းထားသမွ်အားအင္တို႔ကုန္ခမ္းသြားဟန္တူ၏ ။ ေျခပစ္လက္ျပစ္ပင္ ျမက္ခင္းျပင္ထက္ သူျပစ္လဲက်သြားမိေလသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူဟာ ခ်စ္ရသူကို ဆံုးရႈံးလိုက္ရျပီ။
ေက်းဇူးျပဳျပီး ဒီတစ္ညေတာ့ သူ႔ကိုငိုခြင့္ေပးပါလား။ စစ္သည္ေတာ္ေယာက္်ားရင့္မာၾကီးလည္း ရင္ထဲ ဝမ္းနည္းရလြန္းရင္၊ နာက်င္ရလြန္းရင္ မ်က္ရည္က်တတ္ပါသည္။
"ဗိုင္ရယ္လ္?"
ႏွလံုးသားက ျပင္းျပစြာနာက်င္ခံစားေနရသည္ထင္။ ေတးသီငွက္ ေတးဆိုေနသလို ခ်စ္ရသူရဲ႕ ေခၚသံေတြဟာ ဗိုင္ရယ္လ္နားထဲ ၾကားေယာင္ေနသည္ေလ။
"ဗိုင္ရယ္လ္ပဲ! ဟယ္...လက္ေတြမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ! ေသြးေတြထြက္ေနတာကို ဘာလို႔ဒီအတိုင္းထားထားရတုန္း? ပိုးဝင္သြားရင္ ဘယ္ႏွင့္လုပ္မလဲ? တကယ္ပါပဲ"
ဂရုဏာေဒါသအသံေလးႏွင့္အတူ သူ႔ရဲ႕လက္က ႏူးညံ့ေသာကိုင္ေဆာင္မႈတစ္ခုမွာ ပါဝင္သြားေတာ့ ဗိုင္ရယ္လ္ မွိတ္ထားသည့္ မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္လိုက္မိ၏ ။
သူမပဲ...! သူ...သူ ၾကားေယာင္ေနခဲ့တာမဟုတ္ဘူးပဲ။ တကယ္...တကယ္ပဲ သူ႔ေဘးနားမွာ သူမေလးက ရွိေနခဲ့တာပဲ။
YOU ARE READING
Dream Maker
General Fiction"ကိုယ္မင္းကိုခ်စ္တယ္" "ဟမ္...ဘယ္လို ဘယ္လို!" "ကိုယ္မင္းကိုခ်စ္တယ္! ျငင္းလည္းအသံုးမဝင္ဘူး။ မင္းက အစထဲက ကိုယ့္အပိုင္!" ဝွက္သက္ဖက္!! ဒီေကာင္က ရူးေနတာလား? ရူးသြားတာလား?? ေဟး...ေဟး ေဖာလိုး ယြာ စတိုရီလိုင္းပါေနာ္(follow your storyline)။ ေက်းဇူးပဲ။ ကမာၻအဆက...
