Το Ασανσέρ

Αύριο θα είναι μία καλύτερη μέρα

Είχε περάσει τουλάχιστον μία ώρα και εγώ έχω ήδη τελειώσει το φαγητό μου και αρχίσει να διαβάζω για αύριο. Ευτυχώς σήμερα είναι μία από τις χαλαρές μέρες, με αυτόν τον πονοκέφαλο και τη ζαλάδα που νιώθω δεν θα αντέξω για πολύ ακόμα.

Ακουμπάω το μολύβι μου πάνω στο τετράδιο με τις σημειώσεις. Ουφ! Νομίζω πως χρειάζομαι ένα διάλειμμα. Τεντώνω το χέρι μου και πατάω το κουμπί για το ισόγειο, σηκώνομαι όρθια.

Βάζω όλα μου τα πράγματα μέσα στη τσάντα μου και βγαίνω έξω. Με το άνοιγμα της κεντρικής εισόδου ήρθε στη μύτη μου κατευθείαν η απαλή αλλά συνάμα δυνατή οσμή του νοτισμένου χώματος. Πρέπει να έβρεξε...

Περίεργο που δεν το είχα αντιληφθεί. Συνήθως ακούω τις ψιχάλες μία προς μία όταν προσγειώνονται στην οροφή. Τα προσέχω εγώ αυτά..

Αρχίζω να κόβω βόλτες γύρω από το τετράγωνο φροντίζοντας να απολαμβάνω την οσμή. Αυτό το άρωμα με τρελαίνει. Απρόσεκτη καθώς ήμουν, ένιωσα την υγρασία στο δεξί μου πόδι που μόλις είχε βουλιάξει σε μία λακκούβα ξεχειλισμένη από το βρόχινο νερό.

Μορφάζω, μία δυνατή λάμψη και αμέσως μετά μία εξίσου δυνατή βροντή την ακολουθεί. Αυτά πρέπει να είναι τα κατάλοιπα της βροχής σκέφτηκα, όμως έκανα λάθος. Η βροχή ξανάρχισε. Δεν έκανα καμία κίνηση για να σηκώσω τη κουκούλα της ζακέτας μου ώστε να με κρατήσει στεγνή.

Τα μαλλιά μου που ακόμα κολλούσαν από αίμα ήταν ο λόγος. Έπρεπε να ξεπλύνω όλο το θυμό και τη βία από πάνω μου. Έπρεπε. Στάθηκα εκεί μέσα στο επίκεντρο της καταιγίδας μέχρι να νιώσω ότι είμαι πιο καθαρή από ότι προηγουμένως, και μετά πήρα το δρόμο της επιστροφής.

Αργά, δε βιαζόμουν, ούτος ή άλλος ήμουν ήδη βρεγμένη έως το κόκκαλο. Στραγγίζω καλά τα ρούχα μου και επιστρέφω ανανεωμένη πίσω στη μελέτη μου.

Είναι αργά, μπορώ να το καταλάβω έχοντας δει και τον τελευταίο ένοικο να επιστρέφει από τη δουλειά του. Τρέμω από το κρύο και πεινάω πάλι. Δεν πρόκειται όμως να το ξανακινδυνέψω για να πάρω λίγο φαγητό από τη κουζίνα, δεν αξίζει.

Αγνοώ οπότε το γουργουρητό της κοιλιάς μου και λύνω την τελευταία άσκηση άλγεβρας. Επιτέλους έχω τελειώσει! Αποκαμωμένη βάζω τα βιβλία πίσω στη τσάντα με τρόπο τέτοιο ώστε να τη κάνω όσο πιο βολική γινόταν. Την αφήνω κάτω από το κεφάλι μου, τη ζακέτα μου την αφαιρώ με σκοπό να αποτελέσει κάτι σαν αυτοσχέδια κουβέρτα.

Είναι ελάχιστα νωπή από πριν αλλά θα πρέπει να συμβιβαστώ με αυτό για την ώρα. Κλείνω τα μάτια μου με μία μόνο σκέψη: Πως αύριο θα είναι μία καλύτερη μέρα.