Το Ασανσέρ

Δεν έχω ιδέα...

Στο μάθημα δυσκολεύτηκα να συγκεντρωθώ πράγμα ανεπίτρεπτο για εμένα. Το μυαλό μου δε μπορούσε να απομακρυνθεί από τα χθεσινά γεγονότα τελείως και για αυτό δεν έφταιγε τρόμος μου μα η απορία.

Προσπάθησα πολύ ώρα για να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο. Με τη λανθασμένη εντύπωση αυτή θα ήμουν εντάξει με τη συνείδησή μου. Όπως και να έχει το ερώτημα παρέμεινε στο μυαλό μου. Τι είδους ληστές θα εγκατέλειπαν ένα σπίτι επειδή κατάλαβαν ότι κάποιος ήταν μέσα και τους παρακολουθούσε;

Δεν έχω ιδέα.. και δεν μπορώ να μιλήσω και στη Νάντια για αυτό, είναι ήδη αρκετά επηρεασμένη.

Καθηγητής: Και αυτό λοιπόν πρέπει να το μάθετε καλά, είναι από τα σος.

Τινάχτηκα από τη θέση μου, είχα ακούσει τη λέξη κλειδί << τα σος>>. Σβήνει τον πίνακα, αυτά που δεν πρόσεχα να αντιγράψω. Παραμερίζω το χέρι του διπλανού μου, του Κώστα για να τα δω από αυτόν. Εκείνος με κοιτάει αλλά καταλαβαίνει αμέσως και δε ρωτάει.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Διάλειμμα, καθόμουν μαζί με τη Νάντια. Μιλούσαμε για άσχετα πράγματα, προσπαθούσα να την κάνω να ξεχαστεί και μαζί να αποσπαστώ κι εγώ από όλο αυτό. Τα μάτια της μαρτυρούσαν βαθιά κρυμμένα και ολοένα καταπιεζόμενα συναισθήματα. Μα εγώ γιατί μπορούσα να εντοπίσω μόνο ένα. Ντροπή ακουλουθώμενη από ανυπολόγιστες ενοχές.

Οι προσπάθειές μου φάνηκε να κερδίζουν έδαφος στη ψυχή της μιας και πάλι χαμογελούσε ανάμεσα στα αμέτρητα χασμουρητά της. Αλλά τότε ήρθε εκείνος για να κατεδαφίσει ότι έχτισα με αγάπη για εκείνη.

Ορφέας: Έρικα, θέλω να σε ευχαριστήσω για όσα έκανες χθες. Φάνηκε να βοήθησες πολύ την αδερφή μου και να την προστάτευσες.

Τα λόγια του αμήχανα ευγενικά.

Έρικα: Δεν έκανα κάτι σπουδαίο, δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς.

Ορφέας: Κι όμως έκανες! Κανένας άλλος δεν βοήθησε, ούτε και η κυρία στον δεύτερο. Αυτή η σκύλα μας έκανε και την καλή γειτόνισσα. Τέλος πάντων... δεν είμαι εδώ μόνο για να σε ευχαριστήσω, ως οικογένεια θα θέλαμε, για να δείξουμε έμπρακτα την ευγνωμοσύνη μας, να σε καλέσουμε για φαγητό.

Τα τελευταία λόγια ήταν σίγουρα προβαρισμένα αλλά ποσώς που με ενδιέφερε.

Νάντια: Ναι, πολύ σωστά σκεφτήκατε!

Ορφέας: Λοιπόν, θα έρθεις;

Έρικα: Βέβαια θα είμαι εκεί!

Ορφέας: Έκλεισε! Σήμερα το μεσημέρι σε περιμένουμε.

Η Νάντια φάνηκε να είχε χαρεί αλλά μόνο για μια στιγμή. Από εκεί και έπειτα δε ξαναγέλασε σε κανένα από τα αστεία που της έλεγα, ήταν χαμένη στις σκέψεις της.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Γυρίζαμε πίσω, πηγαίναμε στο σπίτι της Νάντιας. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη για αυτό το γεύμα. Όχι μόνον γιατί θα βρισκόμουν με την οικογένεια που θαυμάζω τόσο πολύ αλλά και γιατί πραγματικά λιμοκτονούσα.

Ορφέας: Περιμένετε και εμένα.

Τον βλέπω να τρέχει, κάνοντας μία ανεπαίσθητη επίδειξη ταχύτητας, για να μας προφτάσει.

Ορφέας: Ας πάμε όλοι μαζί πίσω.

Η αποδοχή αυτής της προσθήκης έγινε με μεγάλη ευκολία και από τις δυό μας και η διαδρομή συνεχίστηκε.

Ορφέας: Πώς πήγε σήμερα η μέρα σου Έρικα;

Έρικα: Καλά σχετικά.

Αν εξαιρέσουμε ότι δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ για κανέναν λόγο αλλά και η διάθεση της Νάντιας ήταν χάλια. Έβλεπα τις απεγνωσμένες προσπάθειες που έκανε ο Ορφέας για να καταφέρει να κρατήσει ζωντανή τη συζήτηση χωρίς να υπάρχει αμηχανία μεταξύ μας και ειλικρινά τον λυπήθηκα.

Δεν ήξερα αν έπρεπε να αναγουλιάσω στη θέασή τους ή να ξεσπάσω σε χαχανητά. Προσποιήθηκα πως περνούσα όμορφα. Δεν είναι ένα άτομο που θα επέλεγα να κάνω παρέα μαζί του. Ευτυχώς σύντομα βρεθήκαμε έξω από το διαμέρισμά τους.

Ορφέας: Ήρθαμε.

Η κυρία Ευρυδίκη και ο κύριος Ιάσονας ήρθαν στη πόρτα για να μας υποδεχτούν. Η μυρωδιά του φαγητού πυροδότησε το γουργούρισμα του στομαχιού μου.

Ευρυδίκη: Καλώς τους!

Νάντια: Η γιαγιά ; δεν είναι εδώ;

Ευρυδίκη: Έπρεπε να πάει να πάρει τις αιματολογικές εξετάσεις που έκανε. Ας καθίσουμε τώρα και αργότερα μπορεί να έρθει και αυτή.

Ή αν η τύχη φανεί γεναιόδωρη μπορεί και να μην έρθει.