Το Ασανσέρ

Όχι άλλα ψέματα

Σηκώθηκε από το κρεβάτι με ένα γδούπο, φαινόταν μισοκοιμισμένος.

Πατέρας: Και εσύ ρε νόμιζες ότι δεν θα τα μάθαινα, είχες το θράσος να μου πεις και ψέμματα.

Έρικα: Για ποιο πράγμα;

Ψέλλισα.

Πατέρας: Για τους αστυνομικούς, έδωσες τον πατέρα σου για να σώσεις το τομάρι σου. Άθλιες!

Χτυπάει τα πόδια του στο πάτωμα.

Έρικα: Δεν σου είπα ψέμματα, δεν τους κάλεσα εγώ.

Φοβόμουν, έβαλα τη Νάντια να σταθεί πιο πίσω, να με χρησιμοποιήσει και σαν ασπίδα αν χρειαστεί για αν γλιτώσει.

Πατέρας: Δε σε πιστεύω εσένα ρε!

Μου πέταξε το τηλεκοντρόλ, αποδομήθηκε στα δύο αφού έπεσε στο πάτωμα μετά τον ελιγμό μου.

Πατέρας: Εσύ φταις, σε μισώ!

Μου ρίχνει το φωτιστικό, σπάει στα πόδια μας, γύρω θρύψαλα. Έπαιρνε ότι έβρισκε μπροστά του και μας το έριχνε. Προστάτεψα με το σώμα μου τη κολλητή μου, κάποια με πέτυχαν, τα σημεία αυτά έκαιγαν, έβραζαν, δεν ένιωθα πόνο ο θυμός μου ήταν δυνατότερος.

Έρικα: Δεν έφταιγα εγώ! Εσύ ήσουν αυτός που κατέστρεψε την οικογένειά μας και δεν θα σε αφήσω να το κάνεις και στη Νάντια!

Ούρλιαξα, απεγνωσμένη και αμέσως μετά μετανιωμένη. Φυσούσε και ξεφυσούσε σα μανιασμένος ταύρος σε πεδίο μάχης. Το χρώμα του κόκκινου πανιού που αποτελούσα εγώ, αντανακλώνταν στο πρόσωπό του.

Είχε γίνει κατακόκκινος. Η ανάσα μου εναρμονίστηκε με το ανεβοκατέβασμα του θώρακός μου, γρήγορο, βραχύ.

Πατέρας: Τι τολμάς να μου προσάπτεις;

Έρικα: Ξέρεις πολύ καλά. Μπαίνεις και κλέβεις στο διαμέρισμά τους,

Μου ξαναπετάει κάτι βαρύτερο από τα υπόλοιπα, γύρισα αστραπιαία το κεφάλι μου και αντί για το πρόσωπο με πέτυχε πάνω ακριβώς από το αυτί μου, στο πλάι.

Πατέρας: Δεν το έκανα εγώ, σιγά μη πέσω στο επίπεδό σου.

Έρικα: Μη το αρνείσαι, ξέρουμε ότι είσαι εσύ, έχουμε αποδείξεις

Πίστευα ότι έτσι θα τον ξεγελούσα. Έβαλε τα γέλια, γελούσε με μανία, νευρικά.

Πατέρας: Είσαι τρελή! Λες να κωλώνω να παραδεχτώ κάτι στα μούτρα σου; Μμ ε; Ξαναρωτάω, λες λοιπόν να κωλώνω; Πάρτε δρόμο τώρα, όταν σε ξαναδώ μπροστά μου ορκίζομαι ότι θα σε σκοτώσω!