Το Ασανσέρ

Τίποτα ενδιαφέρον;

Έπαιρνε το χρόνο της, δεν ήθελε να της ξεφύγει τίποτα, αν ένα χαρτάκι ήταν εκεί μήπως κάποιο σημείωμα.

Έρικα: Τίποτα ενδιαφέρον;

Αφήνω το κορμί μου να βουλιάξει προς τα κάτω και μπουσουλάω δίπλα της.

Νάντια: Τίποτα.

Η πόρτα ανοίγει απότομα και εγώ κάθομαι πάνω στο ανοικτό βιβλίο.

Ευρυδίκη: Τι πάθατε κορίτσια; Γιατί μπήκατε έτσι μέσα τόσο αγχώδεις και βιαστικές;

Νάντια: Όχι μαμά, όλα καλά. Σε παρακαλώ μπορείς να μας αφήσεις για λίγο μόνες, συζητάμε κάτι σημαντικό.

Ευρυδίκη: Βέβαια, όπως θέλετε.

Σηκώνομαι από πάνω του και πατώντας δυνατά με τις παλάμες μου ισιώνω τη σελίδα που τσαλάκωσα. Η Νάντια διώχνει τα χέρια μου μακριά και συνεχίζει το ξεφύλλισμα. Καθίσαμε εκεί γύρω στα δύο λεπτά, το βιβλίο ήταν άδειο.

Νάντια: Τζίφος! Θα πρέπει να το μετακίνησε.

Κοίταζα συνεχώς τη τελευταία σελίδα. Είχε το σύμβολο <<ά>> γραμμένο τρεις φορές με κόμματα ενδιάμεσα.

Έρικα: Νάντια, συγγνώμη που θα σε ρωτήσω κάτι τέτοιο ξέρω ότι είσαι αναστατωμένη για αυτό αλλά έχουμε νεότερα από την αστυνομία;

Νάντια: Όχι τίποτα.

Απαντά δίχως να χρωματίζει τη φωνή της. Λυγίζει τη πλάτη της προς τα πίσω νωχελικά και ξαπλώνει στο πάτωμα.

Έρικα: Νάντια αυτό το θέμα με έχει ανησυχήσει πολύ. Ξέρεις νομίζω πως οι διαρρήκτες δεν έψαχναν για χρήματα αλλά ίσως για κάτι άλλο μέσα στο σπίτι σου, ένα αντικείμενο αξίας που γνωρίζουν ότι έχετε;

Νάντια: Σαν τι δηλαδή; Και πως γνωρίζουν ότι το έχουμε εμείς αυτό;

Κοντοστάθηκα πριν απαντήσω το πρώτο πράγμα που διαπέρασε το μυαλό μου.

Έρικα: Έχετε σπάνια βιβλία στη συλλογή σας;

Νάντια: Νομίζω πως ναι.. κάποια είναι συλλεκτικά.

Έρικα: Ίσως ο πατέρας σου το είπε σε κάποιον από τους φίλους του, τους συναδέλφους...

Νάντια: Τι να σου πω μπορεί... στους συναδέλφους δηλαδή, φίλους άλλους δεν έχει. Να το πούμε στην αστυνομία;

Έρικα: Δεν μπορούμε, δεν έχουμε αποδείξεις.

Νάντια: Έχουμε κάποιους που αναποδογύρισαν μία ολόκληρη βιβλιοθήκη 100+ βιβλίων...