Το Ασανσέρ

Επιτέλους τι έχεις πάθει;

Μυρτώ: Ήρθες κορίτσι μου! Πες μου πώς είναι η μαμά;

Το χαμόγελό της νομίζω πως μου έδωσε ξανά ζωή. Με έκανε άνθρωπο και όχι μηχάνημα.

Νάντια: Τα ίδια... καμία αλλαγή.

Μυρτώ: Μη στεναχωριέσαι θα περάσει κι αυτό. Είσαι δυνατή εσύ θα τα καταφέρεις!

Τα λόγια της τώρα ήταν βάλσαμο στις πληγές που δημιούργησε πριν. Αυτή η γυναίκα ήταν όντως όπως τη περιέγραψε η Νάντια αλλά μόνο μπροστά της υποθέτω. Τι ήταν αυτό που με κυρίευσε πριν; Γιατί το έκανα εγώ αυτό; 

Ήταν σα να μη μπορούσα να με ελέγξω. Έχασα τον έλεγχο του μυαλού μου και η Μυρτώ με επανέφερε. Μάλλον είχα κουραστεί και φανταζόμουν διάφορα να συμβαίνουν...

Νάντια: Έρικα, τι έγινε; Γιατί πάγωσες;

Την κοιτάζω κατευθείαν μη ξέροντας τι να απαντήσω.

Έρικα: Τίποτα, είμαι καλά.

Της προσφέρω ένα δειλό χαμόγελο.

Μυρτώ: Εγώ λέω να πάμε στη κουζίνα που σας έχω τηγανίσει πατατούλες, γιατί αν περιμένουμε από τον μπαμπά σου ζήτω που καήκαμε! Κυριολεκτικά δηλαδή..

Η Νάντια πήδηξε στην αγκαλιά της και άρχισε να τη πνίγει στα φιλιά. Από ότι έμαθα αργότερα ήταν το αγαπημένο της φαγητό. Κάθισα δίπλα τους μη ξέροντας αν έπρεπε να δεχτώ τη φιλοξενία της Μυρτώς.

Είχε κάνει άλλωστε ξεκάθαρο ότι δεν με συμπαθεί. Από τη άλλη δεν ήθελα να δημιουργήσω και σκηνή μπροστά στη Νάντια, οπότε δέχτηκα ότι μου προσέφερε φροντίζοντας να την ευχαριστήσω υπέρ του δέοντος, σε βαθμό που η Νάντια μου έκανε παρατήρηση.

Πήγαμε μετά ίσια προς το δωμάτιό της. Ο τρόμος μου τώρα είναι κάπως πιο εμφανής, πότε ξανά δε μου έχει συμβεί αυτό... Υπάρχει περίπτωση να έχω κληρονομήσει τη συμπεριφορά του πατέρα μου και να καταλήξω και εγώ έτσι, τόσο βίαια με τους γύρω μου;

Αλλά όχι, παραλογίζομαι τώρα.. Αλλά και η κατάσταση που έζησα ήταν παράλογη, να θέλω να αισθανθώ τη μανία αυτή, τόσες αλλόκοτες σκέψεις, τόσο διαφορετικές.. σαν αυτές που απεικονίζονται στο βιβλίο μου, τη μανία.

Γρήγορα το ανοίγω και ξαναδιαβάζω προσεκτικά τις πρώτες σελίδες. Ότι ένιωσα είχε ήδη περιγραφεί κατά γράμμα στο βιβλίο και το είχα διαβάσει πριν το γεγονός!

Νάντια: Επιτέλους τι έχεις πάθει; !

Έρικα: Δεν ξέρω... πραγματικά δεν έχω τη παραμικρή ιδέα...

Ήμουν χαμένη.

Νάντια: Καλά όταν μάθεις ενημέρωσέ με.

Δυσπιστία στη φωνή της.

Νάντια: Τι έγινε σήμερα με αυτή τη σκύλα την Έλενα;

Έρικα: Αδιάφορη, μου έριξε κάνα δύο περίεργες ματιές αλλά αυτό ήταν όλο. Ούτε γεια δεν είπε.

Νάντια: Καλά έκανε. Όσο για αυτές τις ματιές θα της τις κόψω εγώ αν συνεχιστούν..

Χτυπάει το σταθερό και τρέχει προς τα εκεί, εγώ την ακολουθώ. Η Μυρτώ το πρόλαβε, άρχισε να μιλάει αφού ενεργοποίησε την ανοιχτή ακρόαση.

Νοσοκομείο: Θέλαμε να σας ενημερώσουμε για τη κυρία στο δωμάτιο 512, είστε συγγενείς της;