Το Ασανσέρ

Καταλαβαίνω, είναι δύσκολο..

Ορφέας: Καλή ιδέα.

Έρικα: Θα το ήθελα πολύ, αν βέβαια συμφωνούν και οι γονείς σου.

Ευριδίκη: Απόλυτα!

Μην έχοντας προλάβει να καθίσει το φαγητό στο στομάχι μου η Νάντια με άρπαξε και πήγαμε στο δωμάτιό της.

Νάντια: Έπρεπε επειγόντως να φύγω από εκεί. Πραγματικά δεν αντέχω να μιλήσω άλλο για αυτό.

Έρικα: Καταλαβαίνω, είναι δύσκολο..

Νάντια: Λοιπόν, από τι θέλεις να αρχίσουμε το διάβασμα; Υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνεις και θέλεις να σε βοηθήσω;

Ξεκινήσαμε από την Χημεία. Αν και η Νάντια είναι μία τάξη μεγαλύτερή μου μπόρεσα να τη βοηθήσω σε κάποιες από τις απορίες της. Ένιωθα αρκετά παραγωγική και πολύ πιο αποδοτική δουλεύοντας σε μία ομάδα μαζί της. Και δεν ήμουν η μόνη που ένιωθα έτσι.

Νάντια: Έρικα είσαι φοβερή! Κατάφερες να με κάνεις να καταλάβω ακόμα και αυτά που δεν μπόρεσε να μου εξηγήσει ο καθηγητής του ιδιαίτερου. Θα σκίσουμε και οι δύο αύριο στην τάξη!

Βάζουμε τα βιβλία πίσω στις σάκκες μας και ο Ορφέας χτυπάει τη πόρτα του δωματίου για να μου πει πως πρέπει να πηγαίνουμε μιας και η ώρα πλησίαζε κοντά έξι. Με περίμενε μία ακόμα άβολη διαδρομή μαζί του.

Ένιωθα σαν πέτρα στο στομάχι μου το φαγητό μιας και το κατανάλωσα τόσο βιαστικά, θα ήταν δύσκολο σήμερα να ανταπεξέλθω στις προσδοκίες του γυμναστή. Νιώθω κάποιες σχεδόν ανεπαίσθητες ψιχάλες στον ώμο μου στα μισά της διαδρομής.

Ο Ορφέας ανοίγει αμέσως την ομπρέλα του.

Ορφέας: Έλα και εσύ εδώ να μην βραχείς.

Ήταν λίγο υπερβολικός δεν κινδυνεύαμε να βραχούμε από αυτά τα ψήγματα νερού, ωστόσω εκτίμησα την ευγένική του φύση. Μέχρι να περάσουμε τη πόρτα του προαυλίου έβρεχε πια κανονικά.

Έρικα: Λες να ακυρώθηκε για σήμερας

Ορφέας: Κοίτα εκεί!

Μου δείχνει τον Γυμναστή στην είσοδο του κτηρίου που μας κάνει νόημα. Ο Ορφέας κλείνει την ομπρέλα και την αφήνει από την μέσα πλευρά της εισόδου.

Γυμναστής: Ίσως έχει έρθει η στιγμή να αξιοποιήσουμε το γυμναστήριό μας, μμμ τι λέτε κι εσείς;

Δεν περίμενε να του απαντήσουμε, τον ακολουθήσαμε βαθύτερα στη σχολική μονάδα. Είναι τόσο περίεργο τώρα που έξω έχει βραδιάσει και είμασταν εκεί, το αισθάνομαι τόσο ξένο μιας και το έχω συσχετίσει με τα πρωινά.

Προχωράμε μέσα στο γυμναστήριο που ήδη βρίσκονται οι υπόλοιποι.

Γιάννα: Αργήσατε.

Προπονητής: Δεν πειράζει, φτάνει που είναι εδώ.

Τελικά κατάφερα να είμαι πιο συνεπής μόνη μου χωρίς ρολόι.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η Έλενα συζητάει με τη Γιάννα, Ο Ορφέας μαζεύει την ομπρέλα και γυρίζουμε σπίτι, είμαστε σιωπηλοί και αρκετά κουρασμένοι και οι δυό μας. Με αποχεραιτάει με μία αγκαλιά και φεύγει. Κάθομαι κάτω και κοιτάζω την πόρτα απέναντί μου.

Τώρα πια δεν έχω να φοβάμαι μόνο το πατέρα αλλά και κάποια ενδεχόμενη επίθεση από τους διαρρήκτες. Ουφ! ελπίζω να πάνε όλα καλά με την αστυνομία και να εντοπιστούνε. Πραγματικά.. Οι σκέψεις μου διακόπτονται από τις πόρτες που ανοίγουν. Η Νάντια περπατάει με μία μεγάλη τσάντα στα χέρια της προς τα εμένα.

Νάντια: Δε πειράζει να καθίσω και εγώ;

Χωρίς να απαντήσω είχε καθίσει σίγουρη για τη θετική μου αντίδραση.

Έρικα: Ήρθες για να περάσουμε χρόνο μαζί;

Νάντια: Βασικά ήρθα για να κοιμηθώ μαζί σου.

Έρικα: Πού εδώ στο ασανσέρ;

Νάντια: Είναι σίγουρα πάντως πιο ασφαλές από το σπίτι μου.

Έρικα: Μην είσαι και τόσο σίγουρη για αυτό..

Σατυρική ειρωνία πότισε το ηχόχρωμά μου.

Νάντια: Πάρτο απόφαση! Σήμερα θα περάσουμε όλη τη μέρα μαζί.