Το Ασανσέρ

Ο κύριος Γρηγόρης

Δοκιμάζω και ναι είναι, φεύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν προσπαθώντας να επεξεργαστώ όσα έγιναν. Μα πώς;.. ο πατέρας μου να είναι συνάδελφος του κυρίου Ιάσονα, η Νάντια άραγε το ξέρει αυτό; 

Έφτασα σπίτι. Καλώ το ασανσέρ, ήταν καθισμένη στη θέση μου. Κρατούσε ένα κουτί με πίτσα στα χέρια της.

Νάντια: Σε περίμενα κάθισε..

Ήταν απεγνωσμένη δεν μπορούσε να κρυφτεί με τίποτα αυτό.

Έρικα: Θέλεις να μου μιλήσεις;

Νάντια: Όχι..

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Τα <<πύρινα βέλη>> είχαν βρεθεί πάλι στην αγκαλιά μου και η Νάντια είχε αποκοιμηθεί δίπλα μου. Ένιωθα τους μυς μου να σφίγγονται όσο θυμόμουν το περιστατικό με τη Μυρτώ κι εμένα. Είναι δυνατόν να έχουν τόση επιρροή πάνω μου κάποια βιβλία;

Φαίνεται πως η κατάσταση δεν είναι ψυχοφθόρα μόνο για τη εκείνη αλλά και για εμένα. Όταν όλα αυτά τελειώσουν, υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα περάσω σε μία σχολή και θα βρω μία δουλειά που θα μου παρέχει επιτέλους την ασφάλεια που αποζητώ.

Η Νάντια σάλεψε δίπλα μου αλλάζοντας πλευρό. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω τώρα πια για να τη βοηθήσω. Νιώθοντας αρκετές τύψεις τη ξυπνάω.

Έρικα: Πρέπει να πάω στη προπόνηση. Συγγνώμη αλλά πρέπει να πας στο σπίτι σου.

Η ματιά της κατευθείαν έγινε απεγνωσμένη.

Νάντια: Όχι, όχι... θα έρθω κι εγώ μαζί σου.

Έρικα: Φαντάζομαι πως δεν πειράζει.

Χαίρομαι που ήταν πρόθυμη να με ακολουθήσει, έτσι θα είχα τον έλεγχο της κατάστασης. Κάθισε σε ένα πεζουλάκι παραδίπλα μας και έμεινε να παρακολουθεί, μία τον αδερφό της, μία εμένα. Φαινόταν να την διασκεδάζουμε κατά κάποιο τρόπο, ή έστω να της παρουσιάζουμε ένα ενδιαφέρον θέαμα.

Πήρε τη τσάντα μου στην αγκαλιά της και τυλίγει τα χέρια της γύρω από αυτή καθώς κουνιόταν ρυθμικά μπρος-πίσω. Το περίεργο ήταν πως αυτή που τη κοίταζε σήμερα ήμουν εγώ και όχι ο Ορφέας. Σα να μην είχε συμβεί τίποτα συνέχιζε να δίνει τον καλύτερό του εαυτό.

Επικεντρώνομαι στους κραδασμούς που νιώθω να διαδίδουν τα πέλματά μου στο υπόλοιπο σώμα μου. Μάλλον κι αυτός θα είναι προβληματισμένος από τα γεγονότα, είχε πολλές φορές δείξει το ενδιαφέρον του..

Δεν μπορώ να φανταστώ καν πως είναι για εκείνους, να βλέπεις τη ζωή σου να κομματιάζεται μέρα με τη μέρα. Η δικιά μου κατάσταση ήταν διαφορετική, στάσιμη, δεν υπήρξε κάποια κορύφωση. Ήξερα από την αρχή ότι ήταν απαίσια, ενώ σε αυτούς δεν έγινε έτσι.

Σκύβω να δέσω τα κορδόνια μου και βρέθηκα πίσω στην άσκηση. Με θυμάμαι να κάθομαι στο σπίτι μου και να τους παρατηρώ. Ήταν πάντα η αγαπημένη μου οικογένεια, ευτυχισμένη και με βαθιά αγάπη και αλληλοκατανόηση για τα μέλη της.

Ήταν από τα θεάματα που με χαροποιούσε και μπορούσε να μου φτιάξει μία ολόκληρη μέρα. Θυμάμαι κάποια περίοδο, στις αρχές της μετακόμισής μου, είχα σημειώση σε βιβλία μου όλα τα δείγματα της καλής τους συμπεριφοράς.

Ξέρω αρκετά χαζό... Νόμιζα πως έτσι, αν ακολουθούσα δηλαδή τον τρόπο ζωής τους, θα γινόμουν κι εγώ καλύτερος άνθρωπος. Τουλάχιστον ξέρω ότι η Νάντια έχει αποτελέσει το καλύτερο πρότυπο.

Ήταν σαν αδερφή για εμένα. Κάνουμε ένα διάλειμμα και πάμε με τη Νάντια στις βρύσες. Αυτές ήταν τοποθετημένες σε σημείο που μπορούσες εύκολα να δεις το δρόμο απέναντι από το σχολείο.

Νάντια: Κοίτα ο κύριος Γρηγόρης!

Δείχνει τη φιγούρα με το δάκτυλό της, αρχίζω να πανικοβάλλομαι.

Έρικα: Δεν πρέπει να με δει εδώ!

Τρέχω στη μέσα πλευρά του κτηρίου όσο εκείνη πηγαίνει να τον χαιρετήσει. Αυτή η κατάσταση μπορούσε να με οδηγήσει στα άκρα. Αυτή τη στιγμή είχα ανοικτά τόσα πολλά μέτωπα που κατέληγα να γίνομαι παρανοϊκή. Χρειαζόμουν επειγόντως ξεκούραση.

Αλλιώς το ξέσπασμά μου θα είναι παρόμοιο με αυτό που είχα στη Μυρτώ. Δεν μπορούσα να την αποκαλέσω κυρία, δεν έτρεφα αυτό το είδος σεβασμού για αυτή.