Το Ασανσέρ

Τα φώτα σβήνουν στο ασανσέρ για πρώτη φορά

Έρικα: Εντάξει! Μία ερώτηση ακόμα μόνο, οι γονείς σου πως και είναι εντάξει με αυτό; 

Είμαι πραγματικά πολύ περίεργη.

Νάντια: Δεν θα είναι, τους είπα πως θα μείνω σε μία συμμαθήτριά μου. Της έστειλα και μήνυμα να με καλύψει για παν ενδεχόμενο.

Λέει με φυσικότητα. Θα πρέπει να το κάνει συχνά.

Νάντια: Μας έφερα και σνακ.

Βγάζει μία σακκούλα πατατάκια από τη τσάντα της.

Έρικα: Σε ευχαριστώ, σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα έλεγα ναι αλλά τώρα όχι. Έχω φάει πολύ σήμερα.

Νάντια: Το παρατήρησα, έκανες σαν να είχες να φας κανονικά μέρες..

Είχα..

Νάντια: Αλήθεια τι τρως γενικώς αν δεν είναι πολύ προσωπική η ερώτηση.

Έρικα: Κλέβω φαγητό από την κουζίνα του πατέρα μου. Γενικώς μπαίνω μέσα στο σπίτι κρυφά και παίρνω ότι χρειάζομαι...

Τα μάτια της έχασαν τη λάμψη τους. Έγιναν ωχρά, ψυχράνθηκαν.

Νάντια: Ξέρεις.. υπάρχει και ένας άλλος λόγος που δεν είμαι καλά από χθες. Σε ντρέπομαι πολύ.

Κομπιάζει.

Έρικα: Γιατί;

Νάντια: Να.. σε άκουσα που φώναζες, εκείνη τη μέρα..

Τη μέρα που ήρθα στο ασανσέρ.

Νάντια: Παρακαλούσες για βοήθεια και μας χτυπούσες το κουδούνι και εμείς δεν πήραμε ούτε καν την αστυνομία. Ούτε τότε, ούτε και καμία φορά που ακούσαμε να σε χτυπάει.

Νερομένα μάτια και η φωνή της ασταθής.

Νάντια: Συγγνώμη σου φέρθηκα απαίσια ενώ εσύ..

Ξεσπάει σε λυγμούς και πέφτει στην αγκαλιά μου.

Έρικα: Είναι εντάξει, σε έχω συγχωρήσει.

Τη σφίγγω επάνω μου για να την ηρεμήσω, τραντάζεται ολόκληρη, τη χαιδεύω  στη πλάτη απαλά.

Νάντια: Αλλά τώρα... είμαι διατεθημένη να κάνω τα πάντα. Τι θέλεις; Θέλεις να πάρω την αστυνομία;

Έρικα: Όχι, όχι καλύτερα έτσι. Με ανυσηχεί πολύ αν καταλήξω σε ίδρυμα, με αγχώνει μία τέτοια αλλαγή...

Δεν θέλω να χάσω τη μοναδική μου φίλη.

Έρικα: Δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα για εμένα μην νιώθεις υποχρεωμένη.

Αποτραβιέται από την αγκαλιά μου, την κοιτάζω βαθιά μέσα στα μάτια. Τα φώτα σβήνουν στο ασανσέρ για πρώτη φορά. Μπλακάουτ.