"ကို...." ဆောင်း၏မဝံ့မရဲအသံကလေးကအခန်းထဲပျံ့လွင့်လာသည်။
ကိုတစ်ယောက် ရန်ကုန်ကိုပြောင်းလာကြောင်းကိုလည်း ရန်ကုန်ရောက်မှသိခဲ့ရသည်။ ထို့ပြင်ပြန်တွေ့တွေ့ချင်းမှာပင် လက်ထပ်ရန်ပြောလာသည်။
ကိုနှင့်ပြန်တွေ့သည်က ဆောင်းအတွက် အံ့သြစရာချည်းဖြစ်သည်။
ယခုလည်း ကို့အိမ်တွင်နေရခြင်းဖြစ်သည်။ အဒေါ်တွေကဖော်ရွေသည်မို့
့ဆောင်းအနေရမခက်သော်လဲ မတွေ့တာကြာသည့်ကို့ကြောင့်
အသက်ရှူကြပ်ရသည်။ လမ်းတွင်တွေ့ကတည်းကမီနှင့်လည်း
တွေ့ခွင့်မပေး။ ဆေးရုံကိုလည်း သူကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့သည် ။
ဆောင်းဘဝကြီးအတွက် တကယ်ဗရမ်းဗတာဖြစ်နေသလို ခံစားရသည်။
မဖြစ်တော့။ ဆောင်းဖွင့်ပြောချင်ပြီ။
"ပြောလေဆောင်းလေး" ကိုက ဆောင်း၏မေးဖျားကိုအသာဆွဲယူကာ
နှုတ်ခမ်းပါးကိုနမ်းရှိုက်လိုက်သည်။
(တယ်လေ...သင်းကပိုင်စိုးပိုင်နက်🤦)
ဆောင်းကလည်းရုတ်တရက်မို့လန့်သွားမိသည်။
ထို့နောက်မီ့ကိုသတိရစိတ်နှင့်အတူအပြစ်ရှိသည့်စိတ်ကအတွေးထဲဝင်လာသည်။
"ဟိုလေ...ဆောင်းတုိ့မင်္ဂလာမဆောင်လို့မရဘူးလား"
"ဘာ..ဘာလို့လဲဆောင်းရဲ့ရက်ကလဲသိပ်မှမကွာတော့ပဲ"
"ဆောင်းဘဝလေးနဲ့ဆောင်း နေသားကျနေပြီ
ခုမှ မင်္ဂလာဆောင်ဖို့ရာ သိပ်နောက်ကျနေ...."
"ဆိုတော့ကိုယ်နောက်ကျလို့ မင်းကမင်္ဂလာမဆောင်ချင်ဘူးပေါ့"
"အဲ့ဒါထက်ဆောင်းဘဝက....."
"ဆောင်းနဲ့ကိုယ်နှစ်ယောက်တစ်ဘဝလုပ်လို့မရဘူးလား"
"နှစ်ယောက်တစ်ကမ္ဘာတို့ ဘာတို့က ကလေးအတွေးတွေလေ
ပြီးတော့ဘဝဆိုတာက......" မီ့စကားများကိုနားထဲကြားယောင်မိသည်။
"ရူးသွပ်စရာပန်းချီကားတစ်ချပ်ပဲလေ"
မှိုင်းပြပြမျက်နှာနှင့်ဆောင်းကို ကိုကစိတ်မရှည်လာဟန်တူသည်။
"အဲ့ဒီတော့ ခုချက်ချင်းလက်ထပ်ပွဲကို ဖျက်လိုက်ရမှာလား
မင်းဆောင်းသက်နှင်းရောဟုတ်ရဲ့လား။ ဒါမှမဟုတ်မင်းဟိုကောင်မလေးကိုချစ်နေသေးတာလား"
YOU ARE READING
The one pale and delicate(Unicode Version)
Randomအမှတ်တရအလုံးစုံဟာနာကျင်စရာသက်သက်တော့မဖြစ်ခဲ့ဘူး..မ'ရဲ့ ဒါကြောင့်အချိန်တွေဘယ်လောက်ကြာကြာအချစ်ဦးကိုသတိရမိတာပေါ့ အချစ်ဦးနဲ့ပေါင်းဖက်ရတာဆိုရင်ရော...ဘယ်လောက်တောင်ကံကောင်းလိုက်သလဲ မပေါင်းနိုင်မှန်းသိလို့စွန့်လွှတ်ခဲ့တာဆိုရင်တော့..ကံဆိုးမှုသက်သက်ပဲမဟုတ်လား...
