Puszkin to czołowy przedstawiciel rosyjskiego romantyzmu i dawny przyjaciel Mickiewicza (pokłócili się, gdy Puszkin uznał trzecią część ,,Dziadów" za osobistą obrazę). Jego najsłynniejsze dzieło ,,Eugeniusz Oniegin" nieco różni się od schematycznego wyobrażenia historii romantycznej, ale zdecydowanie jest warte uwagi.
Młody Eugeniusz opuszcza miasto i udaje się na wieś, gdzie spotyka romantycznego idealistę Leńskiego i zaprzyjaźnia się z nim. Ta relacja zostaje jednak wystawiona na próbę, gdy w Onieginie zakochuje się Tatiana, siostra Olgi, narzeczonej Leńskiego. Eugeniusz nie docenia jej niewinnego uczucia i aby utrzymać ją w tym przekonaniu, flirtuje z Olgą.
Jak wspominałam, Eugeniusz Oniegin nie kojarzy nam się ze schematycznym romantykiem w typie Wertera, który wzdychał do Lotty. Oniegin nie wierzy w prawdziwą miłość, woli się bawić i flirtować. Romantykiem jest tu Leński, który mimo różnic jest przyjacielem głównego bohatera, póki nie rozdziela ich kobieta – kobieta, którą Leński szczerze kocha, a Eugeniusz uważa za chwilową rozrywkę. Natomiast szczera, romantyczna miłość Tatiany wydaje mu się balastem.
Puszkin pisze stylem, który przemówi do każdej romantycznej duszy. Skupia się na uczuciach, opisuje je delikatnie i subtelnie. Wydaje się, że najprostsza czynność w jego wykonaniu nabiera poetyckiej strony. Niestety, mam wrażenie, że moją przyjemność czytania nieco zmniejszyło stare tłumaczenie dostępne na Wolnych Lekturach, gdzie niektóre rymy były za proste i ,,częstochowskie", przez co płynność czytania była utrudniona.
Polecam, ale raczej fanom literatury romantyzmu. Dla czytelnika przyzwyczajonego do współczesnego sposobu pisania, ,,Eugeniusz Oniegin" może być ciężki w przyswojeniu.
Ocena: 7/10
Cytat godny uwagi:
,, Miłością igra szatan sam!"
