AUGUST－JAMES POTTER [TAMAMLANDI]

on iki

Birkaç bölümde bir böyle Silena'nın defterinden kesitler paylaşmaya devam edeceğim, bölümlerin uzunluğu artabilir ya da kısalabilir.

Satır arası yorumlarınızı ve oylarınızı eksik etmeyin lütfen.

İyi okumalaar♡

•

Bir karar vermem gerekeceğini biliyordum.

Uzun zamandır zihnimin en ücra, en karanlık köşelerinde gizli olan bu fikri artık gerçekten düşünme vaktim gelmişti. Kendime karşı iyimser olmaya çalışmış, çok denemiştim ama bu aşamayı çoktan geçtiğimizi yeni yeni fark ediyordum. 

Aslında bu kararı uzun zaman önce, babam öldükten sonra vermem gerekiyordu.

O zamanlar korktuğumu itiraf etmeliyim, her şey gözümde birden kocaman olmuştu, hayatımda en çok güvendiğim kişiyi kaybetmenin acısıyla baş etmeye çalışıyordum. Ama şimdi doğru düzgün düşünebilecek kadar arındım bu acıdan. Zamanla bir şekilde hafifleyeceğini söylediklerinde inanmamıştım ama doğruydu. Zaman ölümü bile aşıyordu.

Silena aklında canlanan anılar yüzünden kalemi bir anlığına yan yatırarak sayfanın üzerine dayadı ve ağlamamak için birkaç defa gözlerini kırpıştırdı. Son sayfalarını gözyaşlarıyla doldurmayacaktı.

Korkuyorum, diye başladı cümleye, yazarken titreyen elleri mürekkebin dağılmasına sebep oluyorduysa da umursamadı.

Ama sonunda değeceğini biliyorum, en azından babam beni bekliyor olacak.

En zor kısmı ise burada bırakmak zorunda olduğum insanlar.

Babam bana bir keresinde annemi çok sevdiğini ama onu terk ettiği için kötü hissetmediğini çünkü eğer bırakmazsa beni kaybedeceğini bildiğini söylemişti.

Şimdi ben de aynı şeyi burada yapacağım, üzüleceklerini biliyorum ama hepsinin acı çekerek öldüğünü göremem, bunu göze alıp yaşayacak kadar cesaretim yok.

Uzun birer mektup yazacağım hepsine, beni anlamaları, neden bunu yaptığımı bilmeleri için. Akıllarında öylesine ölmüş olan eski bir arkadaş olarak kalmak istemiyorum. Bencil biri olduğumu düşünsünler istemiyorum.

Kendime iki ay daha veriyorum, Noel Balosuna kadar iki ay.

Hiç hissetmediğim kadar gerçek hissettireceğine emin olduğum iki ay.

Son bir kez hayatımı yaşamak için kendime şans veriyorum, en azından pişman ölmeyeceğim.

Sevgiler,
Silena.

Silena defterinin kapağını kapatıp gözyaşlarını koluna sildi ve yemeğe geç kalmamak için acele ederek yatağının altına sıkıştırdı. Tekrar birinin okuma riskini göze alamazdı.

Babası bu yazdıklarını görse ona çok kızardı, o Silena yaşasın diye ölmüştü, kızının her şeyin üstesinden gelebileceğini bilerek, yüreğinde bunun huzuruyla.

Ama gerçek şuydu ki Silena babasının düşündüğü kadar cesur ve güçlü biri değildi, korkuyordu. Annesi karşısında durduğunda gözlerinin içine bakmaktan korkuyordu. Karanlık Lord'a yardım etmek zorunda kalacağı zaman alacağı canlar, parçalayacağı hayatların olacağı düşüncesi onu korkutuyordu. Bu korkuyla yaşamaktansa ölmeyi tercih ederdi.