Flames [L.S]

chapter 35

حرف های آخر چپتر مهمن. لطفا بخونیدشون.
_____________________

نور آفتابی که از پنجره گوشه اتاق روی صورتش میتابید، باعث شد تا کمی صورتش رو جمع کنه و چشمهاش رو به آرومی باز کنه.

چند بار پلک زد تا تاری دیدش رو از بین ببره. اولین چیزی که دید، سقف شیری رنگ اتاق بود. لبخند محوی روی لبهاش شکل گرفت. چقدر دلتنگ این اتاق بود!

یاد شب هایی افتاد که تا صبح، با هری روی تخت مینشستن و آهنگ میخوندن. خیلی دور تر از زمان حال بودن و همین باعث میشد تا سنگینی عجیبی رو داخل گلوش احساس کنه.

به بدنش کش داد و به سمت دیگه ای چرخید ولی به محض دیدن دو تا تیله سبز که خیره خیره نگاهش میکردند، بیحرکت موند و لبخند محوی زد.

"صبح بخیر لو!"

دستش رو روی گونه لویی کشید و موهاش رو از روی پیشونیش کنار زد. نفس عمیقی کشید و لبخندش رو پر رنگ تر کرد.

"صبح بخیر هز!"

لبخندی به پهنای صورتش زد و طره ای از موهای هری که حالا تا روی شونه هاش میرسیدند رو، به آرومی دور انگشتش پیچید‌.

"دستت چطوره؟ درد داری؟"

لویی سرش رو به نشانه مخالفت تکون داد و دستش رو بالا آورد.

"خیلی بهتره. احتمالا تا فردا بهتر هم میشه."

هری لبخندی زد. تو جاش غلت خورد و دستهاش رو دو طرف سر لویی گذاشت و روش خم شد.

"از وقتی برگشتی، خورشید بیدارم میکنه."

سرش رو پایین برد و بوسه ای روی ترقوه برجسته لویی گذاشت که از زیر تیشرت گشادش، کاملاً مشخص بود.

لبخندی روی لبهای لویی شکل گرفت. هنوز هم به جرات میتونست بگه هری، نرم ترین و شیرین ترین لب های دنیا رو داره.

"چند ساعته بیداری؟"

"دیشب نخوابیدم. تصمیم گرفتم تا صبح بهت خیره بشم. هنوز هم همونقدر زیبایی. حتی شاید کمی هم زیبا تر!"

لویی لبخند محوی زد. چقدر دلش برای این آرامش پر از سکوت تنگ شده بود! دستهاش رو دور گردن هری حلقه کرد و هری رو پایین تر کشید. لبهاش رو به لبهای هری قفل کرد و چشمهاش رو بست.

درست مثل همیشه، تو همون حالت، ثابت موندند. هیچ حرکتی نکردند. اگه کسی اونها رو میدید، فکر میکرد زمان متوقف شده و اونها تو همون حالت منجمد شدن.

بعد از چند دقیقه، هری سرش رو عقب برد و به چهره آروم لویی نگاه کرد. دیگه خبری از تنش و نگرانی تو نگاهش نبود. با نوری که توی صورتش میزد و لباس سفیدی که به تن داشت، حالا چشمهاش آبی تر از هر زمان دیگه ای به نظر میرسیدن.