Flames [L.S]

chapter 20

شاید نباید کنجکاوی میکرد. شاید نباید دستش رو به سمت اون جعبه دراز میکرد. ولی این یکی از خصوصیات افتضاح لویی بود. خصوصیتی که همیشه باعث میشد تو دردسر بیفته.

دستش رو به سمت جعبه دراز کرد و اون رو به سمت خودش کشید. یک بار دیگه نوشته رو خوند.

لو...

لو؟ یعنی چی میتونه اون تو باشه؟ با افکاری که به سمتش هجوم آوردند ، پلکهاش رو روی هم فشرد و سرش رو به طرفین تکون داد.

"اوکی لویی...آروم باش...اینجا سکانس یه فیلم جنایی نیست و هیچکس قرار نیست تو رو بکشه...ممکن نیست تو این جعبه فاکی ابزار سلاخی باشه...نه تو واقعاً احمقی لو!"

سعی کرد کمی خودش رو آروم کنه. ولی خب آدم باید حتماً خیلی احمق باشه که تو این شرایط و درحالی که این همه استرس رو تحمل میکنه آروم باشه.

"فاک بهت تاملینسون! این در لعنتی رو باز کن وگرنه تیکه تیکت میکنم!"

نیم نگاهی به در انداخت و کمی مکث کرد. وقتی دید تلاش های لوکاس برای باز گردن در تموم شده و دستگیره طلایی رنگ دیگه تکون نمیخوره ، جعبه رو بیشتر بررسی کرد.

صدای لوکاس قطع شد. رفته بود؟

چسب های اطراف جعبه رو کند و دستش رو به سمت در جعبه دراز کرد. کمی درش رو به سمت بالا کشید که...

"سند مرگت رو با دستهای خودت امضا کردی لویی!"

با وحشت به لوکاس خیره شد که درحالی که‌ کلید طلایی رنگش رو تو انگشتش انداخته بود و اون رو میچرخوند ، رو به روی لویی ایستاده بود و با خشم بهش خیره شده بود.

"پیش خودت چه فکری کردی؟ فکر کردی من کلید اتاق های خونه خودم رو ندارم؟ اوه پسر تو خیلی احمقی...تو هنوز هم یه بچه ای!"

"من یه بچه فاکی نیستم عوضی...من حتی نفهمیدم کودکی دقیقاً یعنی چی!"

همچنان به چشمهای خاکستری و وحشی لوکاس خیره بود و به سختی نفس میکشید. لوکاس به جعبه جلوی پاهای لویی نگاه کرد.

"میخوای بدونی توش چیه؟"

لویی جوابی نداد. هیچ از اون نیشخند مرموز‌ خوشش نمیومد. لوکاس روی زانوهاش نشست و در جعبه رو باز کرد.

"مطمئن نیستم زیاد از چیزایی که اینجاست خوشت بیاد لویی. البته تا وقتی که به حرفام گوش بدی ، مجبور نمیشم ازشون استفاده کنم‌. میفهمی که چی میگم؟"

نیشخند بزرگی روی لبهاش نقش بست و یه چشمک هم پشت سرش و اوه...اون نیشخند تبدیل به یه لبخند دندون نما شد.

اگه لویی لوکاس رو نمیشناخت ، بی شک میگفت واو...اون خیلی هات و سکسیه...ولی نه...اون یه شیطان بود.