SİZ İSTERSİNİZ DE KRALİÇENİZ YAPMAZ MI? Buyrun bölümü JONGİN anlatıyor;
O gece ay bile saklanmıştı sanki. Sehun kollarımda uyurken, alacakaranlığa derin bir sessizlik eşlik ediyordu. Tüm bu dinginliğe rağmen kanımın damarlarımı yaktığını görmezden gelemiyordum. Sehun. Beni öylesine sinirlendiriyordu ki, hıncımı ondan çıkarmakla onu kendimden bile korumak arasında kararsız kalıyordum.
Bana güvenmiyordu, inanmıyordu. Bana olan saygısı normal bir insana olan saygısından fazla değildi. Bir hoşlantı duyuyor ve ilgimi istiyordu ama beni alfası olarak görmüyordu. Kendi kendini korumaya, sadece kendine güvenmeye ve yalnız yaşamaya alışmıştı. Şimdi ne yaparsam yapayım bir güven köprüsü kuramıyordum. Gözlerimin içine baka baka yalan söyleyebiliyor, numara yapabiliyor ve sır saklayabiliyordu. Hala kokumu almamıştı ve bana bir kez bile alfa diye seslenmemişti.
Ona sinirlendiğimden çok kendime kızıyordum aslında. Tahta geçip koca bir halkı yönetmeyi amaçlıyordum ama daha sürüme ait biri bile alfalığımı kabul etmiyordu. Evet Sehun sürüye girmeyi kabul etmişti ama bu beni alfası olarak gördüğü anlamına gelmiyordu. Ölmemek için, başka şansı olmadığı için burada, kollarımdaydı. Onu evine kadar gizlice takip edip şöminesinin başında şarabını yudumlarken izlediğimde kabullenmiştim zaten. Belki de burada olmak ona eziyetti. Sadece bir gece daha yanımızda kalmamak için ne yalanlar söylemişti. Bir gece daha kalmamak için hepimizi kandırmış, olmayan bir tren için Chanyeol'u gara kadar götürmüş ve sonrasında kendisine bir otel odası kiralamıştı. 'Korkuyordu. Bu yüzden yaptı.' Başta böyle düşünmüş ve bunları unutmaya karar vermiştim. Ama bunca zaman sonra bile aslında hiçbir şey değişmemişti. Sehun diğerleriyle çabucak kaynaşmış olsa bile bana hala uzaktı. Korkup göğsüme saklanıyor, kollarımda uyumak istiyordu ama bana neyden korktuğunu anlatmıyordu. Chanyeol bile bilmiyordu ne yaşadığını.
Kral soyundan, alfa kurt ve azrail olduğumu biliyor. Hakkımda neredeyse her şeyi öğrendi. Ne kadar güçlü olduğumu biliyor ve buna rağmen onu koruyamayacağımı mı düşünüyor?
Bana neden güvenmediğini düşünüp suçu kendimde ararken güneş doğmuş ve ben bir kez olsun gözlerimi kapatmamıştım. Üzerindeki kıyafetler, sanki benim üzerimdeymiş gibi kokuma bulanmıştı. Buna rağmen, teninde kendi çekici kokusundan başka bir şey taşımıyordu. Sinirlerim iyice bozuldu. Kokumu hala almamış olması alfalığımı yeterince zedelemiyormuş gibi bir de kendi kokusu canımı yakıyordu.
Kader ne planlıyordu ki? Ağaç bana hiçbir zaman yanlış bir yol göstermemişti ama kendimi sorgulamaktan alıkoyamıyordum. Sehun neden kollarımdaydı? Beni sınamak için mi gönderildi? Bu dünyada çekmek zorunda olduğum ceza mı? Her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünüyorum. Yaşamın, ölümün sırlarını çözdüm. Boyutları, azrailleri, kapıyı bulduğumda karşıma çıkacak bütün melezleri, planları, kuralları, kurallardaki açıkları, hileleri, taşları, çiçekleri... her şeyi çözdüm. Şu lanet olası aklım her şeye çalışıyordu da neden Sehun'a gelince böyle kilitlenip kalıyordum? Neden onu da diğerleri gibi anlamak, çözmek bu kadar kolay değil? Şu kokuya bile karşı koyabiliyorum da kalp atışlarını niye bana benimkilerden daha yakındaymış gibi duyuyorum? Bu ritim neden bana bir şeyler fısıldıyormuş gibi, neden sanki bilmecenin cevabı gözümün önündeymiş de ben kör olmuşum gibi, neden her şey tanıdıkmış da ben hepsini unutmuşum gibi?! Neden?! Bu kalp atışları, bu nefes sesleri! Tanrım! Benimle dalga geçer gibi!
Sürüye aldığım herkes en fazla birkaç saat içinde almıştı kokumu. Hiçbirini kucağıma almadığım, banyoya sokup yıkamadığım, saatlerce kollarımda uyutmadığım halde. Chanyeol sürüye katıldığında ona sarılıp hoşgeldin demiştim ve geri çekildiğimde tıpkı benim gibi kokuyordu! Aralarındaki en kırılgan kişi, Yixing bile, günlerce benden uzak kalıp bağımız güçsüzleştiğinde bu kadar zorlamamıştı beni. Onu koltukta yanıma oturtup birkaç dakika saçlarını okşamıştım. Hepsi bu. İşte bu kadar kolaydı aslında.
