Buldum Seni

Sezon Finali Part-53

"Buldun beni..."  dedi.Donuktu, soğuktu, uzaktı bana.  "Sevgilim " dedim incecik çatlayan sesimle.
Gözleri gözlerime kenetlenmişti.Bu nasıl bir duyguydu böyle? Heyecan mı? Mutluluk mu? Kırgınlık mı? Kızgınlık mı? Hangisi bu bendeki? Şuan ne hissetmeliyim? Ellerimi belime alıp hesap mı soracağım şimdi? Gayet dinç ve sağlıklı dimdik duruyor karşımda.Yoksa hiçbir şey yokmuş gibi sarılmalımıydım? Bir daha gitmesin diye sımsıkı sarmalımıydım onu?
Gözleri...Buz gözleri...Ne düşündüğünü bir türlü anlayamadığım o derin bakışları.Alt dudağımı titriyordu yoksa? Bana doğru geliyor.Sendeledi.Ayağına bir şey olmuştu.Sargıdaydı sağ bacağı.Yaklaştı. "Bacağın" diyebildim.Umursamadı elimi tuttu "Gel" dedi. Ne oldugunu anlamadan beni tam karşıdaki şirin ahşap eve doğru sürükledi."Medhat!" Dedim. Ama beni duymuyordu.O insanları geride bırakıp karşı eve geçtik.
İçeri girdik.Kapının tam önünde durduk.Aramızda sağır edici bir sessizlik vardı.O sustu, bende sustum.O gözlerime baktı derinden dolu dolu.Ben bittim.
"Sana bir şey oldu diye o kadar korktum ki..." deyiverdim.Gözlerimden sımsıcak akan yaşlara mani olamadan.Yuktundu.Elimi tuttu."Özür dilersem bir faydası olmayacak değil mi?" Dedi.Belli ki o da mani olamamıştı göz yaşlarına.Titreyen ellerimin arasına aldım yüzünü "Sen iyisin ya hiçbir şey umrumda değil." Dedim. "Gerçekten böyle mi düşünüyorsun?" Dedi.Evet anlamından başımı salladım ve o an birbirimize öyle sıkı sarıldık ki, gücümüzle tüm dünyayı durdurabilirdik...

Arkadaşlar şuan gerçekten çok üzgünüm 2 haftadır ancak buraya kadar yazabildim.Ben galiba tükenmişlik sendromuna yakalandım gibi bir şey.Yazdığım, okuduğum, dinlediğim, izlediğim, tattığım, düşündüğüm hiçbir şey artık bana ilham vermiyor.Bunu yanı sıra zevkte vermiyor.Sizi hayal kırıklığına uğrattığımı biliyorum fakat artık yaşamak pekte cazip bir şeymiş gibi gelmiyor bana.Ailevi bir sorunum yok, derslerimle alakalı ya da maddi durumum ve ya sevgilimle aramın bozuk olması gibi hiçbir sebep yok.Evet şimdi içinizden 'buldukça bulanıyor kevaşe' dediğinizi duyar gibiyim ama galiba hak ediyorum ben.Sizlerden çok çok özür dilerim.Bu bir final değil aklımda bir sürü şey vardı ama hepsi kayboldu.Yazma hevesim gibi.2 haftadır her gün bu ekranın başına geçip aptal aptal bakıyorum.Sonuç yok.En sonunda sizi bilgilendirmem gerektiğini düşüdüm ve bu satırları yazmaya karar verdim.Öneriniz isteğiniz yorumunuz olursa dmden bana yazabilrsiniz ama şuanlık buldum seni hikayesi benim için belirsiz bir çizgi.

İtiraf etmem gerekirse ben bu hikayeyi başımdan geçen bir olaydan ilham alarak yazdım.Yani yabancı biriyle internet üzerinden tanışma.Medhat Abozeid gerçek kanlı canlı bir insan ve şuan 25 yaşında.Görüşüyor muyuz? Bazen konuşuyoruz.Sizi bununla ilgili bilgilendirmek istedim sadece.İşte bu yüzden ilhama çok inanıyorum.İlham veren kişiye, ilham veren şehre, dağa, taşa ,denize, toprağa...Ama artık ilham alacağım kaynağım kalmadı.Hayallerim daha fazlasına yetmiyor.Belkide büyüyüp realist düşünmeye başladığım içindir.

Hikayenin yeni bölümünü soranlardan çok çok özür diliyorum fakat yeni bölümün ne zaman geleceğini bende bilmiyorum.Bunu ilham biliyor.Bugüne kadar bana destek olan yanımda olan herkese sonsuz teşekkürler.Beni anlayacağınızı biliyorum.Hakkınız helal edin.Sizleri seviyorum...

                                                                                                   Sakine_