Watermelon Dreams

New Breed

CHAPTER THIRTYONE

SUMMER OF 2005

If she’s dead, Olivia felt she must have gone to heaven. There was so much blinding light but her eyes focused on a beautiful angel who suddenly descended from above, sword raised and impaled every Kontaminados she could reach.

Kontaminados? Those abominable creatures, Olivia thought. Seeing Erin gave her strength. Using her knee, Olivia striked the leader on his groin, then landed a blow on his head with the bow.

He glared menacingly at her. Olivia felt a gentle wind on her left hand. Without looking, she tried stabbing him with the wind arrow but he was quick to stop it and caught her wrist.

Olivia put more strength to drive the arrow to his chest but he was stronger. His grip tightened on her wrist, almost crushing it. He threw her like a rag doll.

She waited for the impact. “I got you.” Erin caught her. “Sorry, I’m late.”

“Don’t say sorry.” Olivia managed to smile. “Ang mahalaga’y nandito ka na.” Kahit nasa delikado silang sitwasyon, masaya syang makita itong muli. “May kasalanan ka pa sa’kin.” Nagawa rin nyang pandilatan si Erin, na natawa. Kumislap ang iba’t- ibang kulay sa mga mata nito. She’d asked Erin about that later. They had to deal with the Kontaminados first.

Ilang Kampilan ang dumating kasama ni Erin at lumaban sa mga Kontaminados. Hindi alintana ng mga ito ang lakas ng hangin at ulan. Bawat tama ng mga sandata, nalulusaw ang mga itim na nilalang.

Batid nina Olivia at Erin na iba ang lalaking nakasuot ng tuxedo.

“Ikaw muna ang bahala kay Aurora. This is pure essence of nature. Drink this to heal your wounds.” Ibinigay ni Erin sa kanya ang isang maliit na boteng may lamang likido. Marahan nitong hinaplos ang pisngi nya. “I’ll take care of him.” Nakatuon na ang asul nitong mata sa leader ng mga kalaban. Mabilis itong sumugod sa lalaki.

Agad na nilapitan ni Olivia ang unti-unting nagkakamalay na si Aurora. Puno ng dugo at putik ang damit nito.

“Oli…via…”

“Inumin mo ito.” Tinulungan nyang umupo ang babae saka binuksan ang bote. Nahirapang ibuka ni Aurora ang bibig nito sa sobrang panghihina ngunit nang mainom ang kalahating laman ng bote, tumigil ang pagdaloy ng dugo nito mula sa sugat.

“Salamat.” Sumara rin ang malaking sugat na nilikha ng espada. Bagamat namumutla pa rin ito, nakatayo na itong mag-isa.

Sunod namang ininom ni Olivia ang natitirang likido na pinaghalong lamig at init. Ramdam nya agad ang ginhawa sa katawan nya. Nawala ang hapdi ng mga sugat nya at naghilom isa- isa ang mga paso sa balat nya.

Sumabay sa hangin ang ingay ng mga nagsasalpukang sandata. Gustuhin mang tumulong ni Olivia ngunit napakabilis ng kilos ni Erin at ng lalaking Kontaminado.

Parehong maliksi at magaling sa espada ang mga ito. Nagawa pang sugatan ng lalaki si Erin sa braso. Nang matalo ang ibang Kontaminados, sumaklolo ang tatlong Kampilan kay Erin.

Kahit na apat na ang mga itong nagtulong- tulong, hindi nagawang talunin nina Erin ang lalaki.

“I have to do something,” Olivia thought. If Erin just came from a battle, she must be almost at her limit.

Olivia tried to aim the arrow at the Kontaminado but he was too fast, her eyes couldn’t keep up.
She noticed Erin’s orange eyes were fixed on her. It was brief but they understood each other.