Watermelon Dreams

Balance

CHAPTER FORTYTHREE

2005

Napakabilis ng pangyayari. Wala ng nagawa si Olivia para pigilan ito. Kung maaari lamang ibalik ang oras, gagawin nya. Para sa kanya ang talim ng sandata ni Sitan ngunit sinalo iyon ni Erin.

Hindi na nya isinuot ang orasang yari sa kahoy upang maiwasang puntahan sya ni Erin sa kagipitan ngunit dumating pa rin ito para iligtas sya.

“No!!!” Kasabay nang pagsigaw nya ang boses ni Verona. Narinig din nya ang tinig nina Archiel, na nagawang kumawala sa kapangyarihan ni Sitan.

Humalakhak sa kagalakan ang pinuno ng kasamaan. Galit at sabay- sabay na sinugod ito ni Archiel at ng mga tikbalang. Kung paano ito bigla na lang sumulpot kanina’y ganoon din ito kabilis na naglaho sa paningin nila.

Napasandal sa kanya si Erin. Ipinulupot nya ang mga braso sa beywang nito. “Erin…” Nanginginig sya sa galit. Hindi nya malaman kung galit para kina Verona o sa sarili nya.

Dahan- dahan nyang inihiga si Erin, gamit ang mga hita nya bilang unan nito. Pinunasan nya ang dugong dumaloy mula sa bibig nito.

“I-I’m…I’m sorry, babe.” Pinilit ngumiti ni Erin. Nagkulay kahel ang mga mata nito.

“What are you saying?” Olivia’s shaking fingers tried to caress Erin’s face.

“I’m glad you’re safe. I-Iyon ang mahalaga.” Sinubukan nitong iangat ang kamay nito para hawakan ang mukha nya ngunit bigo ito. “I’m sorry…f-for… everything, Liv. F-For making you go through this.”

“Stop talking, Erin,” pagalit nyang sabi rito ngunit naglandas ang mga luha sa kanyang pisngi.

Nagliwanag ang baging na may mga dahon at bulaklak sa mga braso nila. Ang simbolo ng koneksyon nila ni Erin. Kahit wala ang relo’y naramdaman sya nito.

“I shouldn’t have called out to you.” Olivia regretted crying out Erin’s name on her most desperate need. Their connection was too strong, Erin felt her. “I should be the one saying sorr…”
Erin shook her head. “I’m glad you did.”

“Eirene…” It was Verona.
Olivia’s blood boiled hearing Verona’s voice. She had no right to even utter Erin’s name. She felt the mythical sword appeared on her hand and gripped it.

She didn’t have to launch an attack against her because Boris and Miranda suddenly arrived and did it for her.

Verona’s anguished green eyes met Olivia’s warm brown ones. “Kasalanan mo ang lahat, Olivia. Ikaw ang dahilan ng kamatayan nya.” She jumped through her black hole and disappeared before the siblings could do her harm.

Hindi pwedeng mamatay si Erin dahil sa kanya. “Huwag kang makinig sa kanya,” nahihirapang pukaw ni Erin sa atensyon nya. “Look at me, Babe.” Hindi na alintana ni Olivia ang sakit na dulot ng sugat na tinamo nya. Hindi na nya pansin ang dugong umaagos sa likod nya dahil sa kasintahan nakatuon ang atensyon nya. Nawala na ang kulay sa magandang mukha nito. Ang kulay kahel nitong mga mata’y unti- unting kumukupas. Hindi nito pinansin ang pagsaway ni Sandrea, na huwag magsalita.

“Don’t ever blame yourself.” Those were Erin’s exact words before her eyes closed and her body went motionless.

Boris took Erin in Olivia’s arms and gently carried his sister. Miranda helped Olivia stood. She didn’t know what was happening. The thought of losing Erin paralyzed her mind.

Olivia’s body wouldn’t move. Her eyes focused on the unconscious Erin. She wasn’t bothered when a blazing fire surrounded all of them. She didn’t care if Sitan came back to finish her off. Someone called her name.