Co byś zrobił, gdyby widok słońca miał odebrać Ci wzrok? Wolałbyś nigdy nie stanąć w jego blasku, czy spojrzałbyś raz i zapamiętał jego obraz na zawsze?
Co byś zrobił, gdyby dotyk wody miał odebrać Ci ostatni oddech? Żył wiecznie spragniony, czy uto...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Zara's POV
Majestatyczna sylwetka czarodziejki zaczęła znikać Zarze z oczu. Zilpa podniosła się powoli z miejsca, nie tracąc kontaktu wzrokowego z wnuczką, po czym ostentacyjnie odwracając się do niej plecami i, zarzucając przy tym ogromną peleryną, zdobiącą jej ramiona złoto-karmazynowymi wzorami, skierowała się w głąb rozgorączkowanego tłumu.
– Babciu... – szepnęła dziewczyna, prawie biegnąc, próbując nadążyć za kunsztownym płaszczem, migającym wśród kolorowej zgrai zgromadzonej na trybunach. Kobieta nadzwyczaj prędko i sprawnie kierowała się do wyjścia. Brunetka rozglądając się gwałtownie, szukała możliwości jak najszybszego opuszczenia przeklętej, szklanej bańki. Po drugiej stronie dostrzegła ogromne, ołowiane drzwi wyłaniające się w ścianie, podobne do tych, którymi tutaj weszła. Dzikim pędem rzuciła się w ich kierunku, nie zważając na nic, co działo się wokół niej. Liczyła się tylko ta czarnowłosowa postać, z nitkami srebrzystej siwizny zdobiącymi jej skronie, która jak niespodziewanie pojawiła się na horyzoncie, tak szybko rozpłynęła się w nic nieznaczącym tłumie.
Zara nie widziała babci prawie dwadzieścia lat. Zilpa ani razu nie wezwała jej z Ziemi. Nawet w czasie pobytu dziewczyny w ostatniej szkole z internatem na Lien, nie przyjechała z okazji żadnego święta czy głupich urodzin. Czarodziejka nie wiedziała, czy zabraniał jej tego zięć, czyli ojciec dziewczyny, czy nie dbała o nią na tyle, by zadawać sobie tak dużo trudu.
Jednak, to wspomnienie jej delikatnych rąk, kanapek z pokrzywą serwowanych w letnie poranki na Freedomie, czy uspokajająca magia, usypiająca ciemnowłosą dziewczynkę swoim rześkim powiewem, sprawiały, że Zara mogła pielęgnować w najdalszych zakątkach swojej duszy, chociaż kilka momentów w życiu, które była w stanie nazwać dzieciństwem.
W desperacji dobiegając do gigantycznych drzwi, niespodziewanie poczuła, jak coś prawie miażdży jej krtań w żelaznym uścisku. Ze zduszonym jękiem próbowała zaczerpnąć chociaż odrobinę powietrza, gdy napastnik podniósł ją do góry, odwracając w swoją stronę.
– Już nie jesteś taka silna, co? Para rękawiczek i odebrało ci mowę, przeklęta dziwko! – warknął Sigdag, trzymając Zarę w kleszczach i triumfalnie przyglądając się jej siniejącej twarzy. Zimny, metaliczny dotyk dłoni mężczyzny na szyi uświadomił czarodziejce, że zablokował jej możliwość aktywacji Mocy, poprzez użycie bardzo rzadkiego artefaktu - obsydianowych rękawic. Brunetka miotała się na wszystkie strony, ale coraz mocniejszy uścisk zaczął odbierać jej świadomość. Z furią wbijała paznokcie w nadgarstki mężczyzny, jednak bezskutecznie. Sigdag z satysfakcją przyglądał się jej żałosnym próbom uwolnienia się, jednak wydobycie z siebie chociaż odrobiny magii, wydawało się jej w tej chwili niemożliwe. Czuła, jakby wyssano z niej całą Moc.
– Myślisz, że będziesz upokarzać mojego syna i odbierać należne mu miejsce bez żadnych konsekwencji? Nikt nawet nie zapłacze po tobie, gdy zdechniesz tutaj tak, jak... – Nagle mężczyzna urwał w połowie zdania i, z zaskoczonym wyrazem twarzy spojrzał na coś, znajdującego się za plecami brunetki. Po chwili dostrzegła w jego oczach przerażenie, które przerodziło się w panikę, gdy w jego klatkę piersiową z niesamowitą prędkością uderzyła krystaliczna, seledynowa kula, odrzucając go na kilkanaście metrów.
