Co byś zrobił, gdyby widok słońca miał odebrać Ci wzrok? Wolałbyś nigdy nie stanąć w jego blasku, czy spojrzałbyś raz i zapamiętał jego obraz na zawsze?
Co byś zrobił, gdyby dotyk wody miał odebrać Ci ostatni oddech? Żył wiecznie spragniony, czy uto...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Zara's POV
Zara stała na Arenie, przygotowując się do kolejnego starcia w Symulacji. Z samego rana na Czytnik wszystkich uczestników Igrzysk przyszła wiadomość z informacją, że technolodzy wprowadzili pierwsze ulepszenia w systemie pozwalające na ograniczone wykorzystanie Mocy. Chcąc przetestować nową barierę ochronną, zezwolono, aby dziedzice Galaktyki Troyi mieli w końcu możliwość zaprezentowania swoich zdolności magicznych. Jednak, dzięki mądrości Kryształu Plejad, Próba, z którą przyjdzie im się zmierzyć, ograniczy znacząco ich percepcję, a tym samym uchroni przed maksymalnym wykorzystaniem własnych pokładów energii.
Rywalizację, którą zarządził Kryształ, nazywano Próbą Myśli.
Zara, dzięki wysokiemu miejscu zajmowanemu w rozgrywce, dostała praktycznie pełne informacje dotyczące umiejscowienia zmagań, wielkości wirtualnej mapy oraz warunków panujących w wirtualnej rzeczywistości. Natomiast w jaki sposób zostanie ograniczona percepcja czarodziejów, pozostawało tajemnicą do czasu ich zanurzenia w Symulacji, gdzie mieli przekonać się na własnej skórze, co zgotował dla nich Kryształ.
Dziewczyna oddychała głęboko, próbując w pełni opanować się przed nadchodzącym wyzwaniem. Samotna, lodowata noc przecinająca bólem i rozgoryczeniem najcieńsze włókna jej zmęczonej duszy, nie pomagała w osiągnięciu pełnego skupienia. Zuho nie pojawił się u niej poprzedniego wieczora, nie tulił jej w nocy, kojąc swoim dotykiem zdrętwiałe członki, dręczone sennymi koszmarami, nie przyszedł wraz z pierwszymi promieniami rozpalonego słońca i jak dotąd nie pojawił się na Arenie.
Young jak zwykle obserwował ją z daleka i musiała przyznać, że tym razem wyglądał na równie wycieńczonego, co ona. Przerażaniem napawał ją fakt, jak szybko moc alchemitu ulotniła się z jej wymęczonego ciała, znów sprawiając, że najcięższą walkę musiała toczyć z samą sobą. Może rzeczywiście powinna wziąć sobie w końcu słowa przyjaciela do serca i trzymać się od Kima z daleka. Nie mogła być zupełnie pewna, że nie stosował na niej jakichś anielskich sztuczek, które miały osłabić jej wolę i ciało, a następnie zmusić ją by wpadła w błogą pułapkę jego leczniczych ramion.
Nie mogła mu w pełni zaufać.
– Wyglądasz tragicznie. – Czarodziejkę z zamyślenia wyrwał głos przyjaciela, którego postawna sylwetka pojawiła się za jej drobną postacią. Zuho w przeciwieństwie do dziewczyny, prezentował się fenomenalnie, jakby wstąpiły w niego nowe siły witalne. Włosy powróciły w całości do swej platynowej barwy, skóra jaśniała złocistym blaskiem, a czarny, obcisły kombinezon opinał się apetycznie na jakby bardziej niż zwykle uwydatnionych mięśniach chłopaka.
– Dziękuję. Ty za to promieniejesz, czy to bankiet i zabawa wśród dziedziców Plejady tak cię odmieniły? – Zara spytała zadziornie czarodzieja, uśmiechając się ironicznie.
– Nawet nie wiesz, co Leutgard jest w stanie zaoferować swoim gościom – odpowiedział Zuho, jednak bez cienia jakiejkolwiek wesołości. Patrzył z rezerwą w ciemne tęczówki dziewczyny, porażając swoją nieziemsko piękną twarzą, zastygłą w wyrazie chłodnej surowości.
