Co byś zrobił, gdyby widok słońca miał odebrać Ci wzrok? Wolałbyś nigdy nie stanąć w jego blasku, czy spojrzałbyś raz i zapamiętał jego obraz na zawsze?
Co byś zrobił, gdyby dotyk wody miał odebrać Ci ostatni oddech? Żył wiecznie spragniony, czy uto...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Zara's POV
Zara szła chwiejnie przez ogrody Gwiezdnego Pałacu, rozglądając się po rozbawionych twarzach czarodziejów. Wszystko wyglądało tak, jak to zapamiętała jeszcze z czasów dzieciństwa – wielkie ogniska, tańczące nad głowami biesiadników świetliki w kryształowych lampionach. Każda z rodzin władców Plejady miała przyszykowany zastawiony suto stół pod baldachimem gęstego, ciemnego listowia.
Dziewczyna stanęła nieopodal miejsca, w którym członkowie jej rodziny popijali mętne trunki i zajadali się przysmakami przyrządzonymi przez służących w wielkich ogniskach, jak gdyby niedawny dramat w komnatach rodziny Renzo wcale się nie wydarzył. Zdradzał ich jedynie paniczny błysk w oczach, którego jednak nikt, kto nie spędził z nimi ostatniej godziny, nie miał prawa dostrzec w ich różnokolorowych tęczówkach.
Wzrok czarodziejki skrzyżował się ze źrenicami ojca, które taksowały ją badawczo. Skinęła mu, a on odpowiedział jej tym samym. Przez moment Zarze wydawało się, że nawiązała się między nimi nić porozumienia. Że rozumiała go w tej chwili bardziej niż kogokolwiek innego. Że choć nienawidziła siebie samą za te myśli, to byli do siebie niesamowicie podobni. Mogli przeglądać się we własnych twarzach niczym w odbiciach kryształowych zwierciadeł.
Chciała podjeść do ojca, sama nie wiedząc czemu, jednak drogę zastąpiła jej niespodziewanie barczysta sylwetka Lulu Bii, dziedzica Zurine.
– Mogę prosić do tańca? – zwrócił się do niej, wyciągając dłoń pokrytą hebanową skórą w szarmanckim geście. Zara zmierzyła go bacznym wzrokiem, jednak mężczyzna odpowiedział porozumiewawczym spojrzeniem, po czym szepnął jej do ucha:
– Cienie.
Czarodziejka chwyciła bruneta pod ramię i dała się poprowadzić do jednego z największych ognisk w centralnej części ogrodu. Zaczęli pląsać w rytm hipnotyzującej muzyki, po czym Lulu znów nachylił się do ucha kobiety:
– Kylliane pragnie z tobą porozmawiać w jednej z miłosnych kryjówek. Udamy się tam razem, aby nie wzbudzać podejrzeń – wyszeptał, otulając Zarę umięśnionymi ramionami. Przypominał jej z wyglądu hinduskich wojowników, których portrety podziwiała w azjatyckich świątyniach na Ziemi, opuszczonych w wyniku wieloletniej wojny. Z karmelową skórą, długimi, gęstymi lokami w kolorze popiołu oraz z twarzą przyozdobioną kwiatowymi, ciemnobrązowymi tatuażami przypominał ludzkich bogów, o których dawno już zapomniano.
– To na pewno bezpieczne? – spytała nieprzekonana.
– Chyba tak, skoro twierdzi tak sam królewski Cień – odparł Lulu z ironicznym uśmiechem. – Nie martw się. Na pewno wiesz, jakie niesamowite rzeczy Kylliane potrafi – dodał brunet z podziwem błyszczącym w jego orzechowych tęczówkach. Podobno byli z Cieniem przyjaciółmi, ponadto sama zawiązała z nim sojusz. Na razie nie miała powodów, by mu nie ufać.
Tańczyli wspólnie przez kolejną godzinę, aż w końcu Lulu pociągnął ją w stronę gęstszej części ogrodu, w której przygotowano specjalnie na Święto Nocy ustronne kryjówki.
