Co byś zrobił, gdyby widok słońca miał odebrać Ci wzrok? Wolałbyś nigdy nie stanąć w jego blasku, czy spojrzałbyś raz i zapamiętał jego obraz na zawsze?
Co byś zrobił, gdyby dotyk wody miał odebrać Ci ostatni oddech? Żył wiecznie spragniony, czy uto...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Zara's POV
Zara siedziała w miękkim fotelu ustawionym pod gigantycznym oknem w wynajętym przez nią mieszkaniu i, starając się słuchać luźnych opowieści przyjaciela rozłożonego leniwie na jej łóżku, uciekała wciąć myślami do wydarzeń poprzedniego wieczora.
Jej uwagę wciąż przyciągała ukryta w mahoniowym biurku teczka z dokumentami, których wspomnienie wypalało właśnie bolesne pręgi na już i tak mocno naruszonej psychice dziewczyny. Co więcej, poczucie zagubienia i zagrożenia pogłębiał niezidentyfikowany szept, który gdzieś z tyłu głowy przekonywał ją, że nie powinna pokazywać akt jak dotąd nieświadomemu niczego Zuho. Zawsze dzieliła się z nim każdym, nawet najdrobniejszym sekretem, do którego dostępu nie miał nikt innych oprócz wiernego ucha lojalnego blondyna.
Tym razem jednak za każdym razem, kiedy już słowa miały opuszczać jej usta i pozwolić jej wyrzucić z siebie wszystko to, co ją spotkało wraz z niespodziewanym przybyciem Cienia do szpitala, Moc kumulowała się w jej gardle, powstrzymując kobietę od wydania z siebie choćby najcichszego dźwięku. Poza tym temat jej matki był dla niej tak osobisty...
Jak mogła zapomnieć, że miała matkę? Zapomnieć wszystkich faktów z nią związanych? Teraz powoli powracały do niej niczym lodowate krople drążące skałę, jednak wszystkie wspomnienia wydawały się rozmazane, przysłonięte jakąś dymną zasłoną lub jakby należące do kogoś innego i przypadkiem przez nią podejrzane.
Oczywistym wydawał się fakt, że ktoś z nieznanych przyczyn manipulował jej umysłem. Nie wiedziała, kiedy to nastąpiło i dlaczego, jednak intuicja podpowiadała jej, że osobą, która z tego tytułu czerpałaby najwięcej korzyści, był jej ojciec. Tylko dlaczego matka została wymazana z jej pamięci niczym nic nieznaczący pyłek kurzu, ale wspomnienia o Zilpie już nie? W dodatku ojciec wciąż trzymał teściową blisko siebie. Zara nie potrafiła poskładać elementów tej makabrycznej układanki w jedną, logiczną całość. Musiała uzyskać więcej odpowiedzi na nurtujące ją pytania, jednak zdawała sobie sprawę, że dla własnego bezpieczeństwa, nie mogła spytać ojca bezpośrednio o zapomnianą rodzicielkę. To mogłoby przynieść jedynie kłopoty.
– Czy ty mnie w ogóle słuchasz, łaskawa pani? – odezwał się Zuho, wspierając się na łokciach i przyglądając się brunetce z wyrzutem i jednoczesną troską na krągłej, lekko opalonej twarzy. Platynowo czarne włosy jak zawsze w nieładzie, podkreślały głębię jego ciemnych oczu o kształcie dwóch idealnie wyrzeźbionych migdałów.
– Przepraszam, zamyśliłam się – odpowiedziała dziewczyna z przepraszającym uśmiechem.
– Mówiłem, że Leutgard wyprawia dzisiaj bankiet w swojej rezydencji, dostałaś wczoraj zaproszenie? – spytał, przypatrując się Zarze z zaciekawieniem.
– Nic takiego nie otrzymałam – odpowiedziała, podejrzewając, że jednak nie była mile widziana na kolejnym wydarzeniu związanym z zacieśnianiem więzi wśród dziedziców Plejady. – Po ostatnim pokazie na bankiecie w Pałacu, pewnie dostałam imprezowy zakaz wstępu – dodała, śmiejąc się smutno pod nosem. Mimo wszystko społeczny ostracyzm odbijał na niej swe piętno. Nie wiedziała, czy plany jej ojca, jak i jej własne pobudki okażą się rzeczywiście warte dokonywanych przez nią poświęceń.
