Kingdom of Love

Kingdom of Love Hoofdstuk 028

Ik liep samen met mijn kinderen naar beneden. Ik had Danielle in mijn handen vast. Drake stond in de deuropening met zijn masker op. We kekek in elkaars ogen en Drake knikte. Ik glimlachte flauwtjes. We wisten beide dat we dit niet wilden en dat het niet goed was wat er ging gebeuren.

Drake ging aan mijn zijde staan toen we beneden waren en hij kuste Danielle op haar voorhoofd. Hij deed een arm om mijn middel en zo liepen we naar buiten. Daar stonden allemaal ridders die zo hun legertjes zouden aanvoeren om naar het gebied te gaan waar ze zouden gaan strijden. David zou een speech moeten geven, ofzoiets. Gewoon iets om hun geluk te wensen van de koninklijke familie.

We bleven op de bovenste traptreden staan. David stond tussen Steve en Sam en Drake en ik stonden achter hem. David keek even naar zijn vader, die goedkeurend knikte.

'Heren, lords, ridders, beschermers van Recain', begon David. Zijn stem klonk luid voor een knul van vier jaar oud. 'Ik, prins David van Recain, wens jullie veel geluk in jullie strijd om ons, de mensen van Recain, te beschermen. Om jullie geluk te voorspoedigen zullen ik en mijn broers vijftig runderen offeren aan de god Ares, voor geluk tijdens de strijd.'

Er werd luid geklapt en Drake begon aan zijn afscheid. Eerst omhelsde hij David en zij een paar woorden tegen hem. Ik kon het niet verstaan. Daarna omhelsde Drake Steve en Sam. Hij ging staan en richtte zich naar mij. Hij streelde Danielle's wang. 'Mijn kleine meid', fluisterde hij. 'Groei niet te snel op. Ik kom terug om je te beschermen tegen alle mannen die je zullen willen, schoonheid.'

Ik glimlachte en gaf Danielle over aan Rose. Toen keek ik naar Drake en hij omhelsde me. Ik hield mijn tranen in, maar ik pakte hem wel stevig beet. 'Kom thuis, veilig en levend', fluisterde ik hem toe.

'Dat kan niet lieverd', fluisterde Drake me toe. 'Ik ben een vampier, ik ben al dood.'

Ik sloeg hem zachtjes en Drake lachte. 'Je weet wat ik bedoel', zei ik. Ik wil je niet kwijt.'

'Je raakte me niet kwijt, lieverd', zei Drake. Hij streelde mijn wang en toen liep hij weg. Hij besteeg zijn paard en knikte naar ons. Toen reed hij weg, gevolgd door alle andere ridders.

'Kom', zei ik. Ik nam Danielle van Rose over en ik rende met de kinderen naar de muren van het paleis. Daar konden we de ridders zien wegrijden met het leger dat al buiten de stad stond te wachten.

'Wanneer komt papa terug?' vroeg David. We keken allemaal in de verte naar Drake die als enige in het wit reed.

'Ik weet het niet lieverd', zei ik. 'Ik weet het niet.'

Ik zat achter het bureau van Drake. Ik was dingen aan het ondertekenen en staatszaken aan het afhandelen. Zo zouden de oude lords komen die niet waren meegegaan naar het slagveld. Ik was nu alleen en ik keek om me heen. Ik leunde naar achter in de stoel. Ik miste Drake. Hij was nu al twee maanden terug en ik miste vooral zijn warmte 's nachts. Ik hield ervan als ik zijn warmte om me heen voelde. Zijn geur was al bijna weg uit mijn slaapkamer, maar hier in zijn kantoor was het nog steeds. Het gaf het gevoel alsof hij bij me was.

'Mama', hoorde ik de stem van David en de deuren werden opengegooid. Hij rende mijn kant op, gevolgd door Steve en Sam. Ze keken angstig, alsof er iets was gebeurd. Snel stond ik op en David klampte zich vast aan mijn benen.

'Wat is er aan de hand?' vroeg ik aan Steve, die minder overstuur leek dan de anderen. Hij kon gelukkig goed nadenken als het nodig was.

'Er komt een bode aan', zei Steve. 'Hij is nu beneden en wordt verzorgd door Maddie, maar hij wilt je zien. Hij zegt dat hij je eerst wilt zien voordat hij iets anders gaat doen.'

'Het komt wel goed, jongens', zei ik. Maar mijn hart zat in mijn keel. Stel je voor dat hij kwam om te zeggen dat Drake dood was. Ik schudde mijn hoofd. Hier mocht ik niet aan denken. Drake was niet dood. Waarschijnlijk stuurde hij gewoon bericht over hoe het ging. Ik hoopte het, ik hoopte het zo.

'Laten we maar rustig aandoen', zei ik. 'Kom, dan gaan we naar beneden. Heeft Maddie jullie naar mij gezonden?' We liepen samen het kantoor uit naar een kamer beneden. Steve liep voorop en David en Sam aan mijn zijdes. Ze waren nog steeds overstuur.

'Ja', zei Steve. 'Ze zei dat we je zo snel mogelijk moesten halen. Het maakte niet uit of je mee wilde, je moest meegaan.'

Ik glimlachte, maar ik wist dat dit niet veel goeds kon betekenen. Ik had hier niemand en ik moest iemand hebben. Wie zou me helpen als Drake dood ging? Hij mocht niet dood gaan.

'Milady', zei Maddie. Ze kwam op me af en trok me mee naar een jonge jongen die aan een tafel zat te eten. Hij stond meteen op en knielde voor me neer. Ik maakte een gebaar dat hij op moest staan en ik ging tegenover hem zitten.

'Wat wordt er bericht van koning aan het front?' vroeg ik.

'Hare Majesteit', begon de jongen. 'Ik moest persoonlijk tegen u zeggen dat het goed gaat met de koning en de oorlog. We hebben al twee grote veldslagen gewonnen en nog geen één verloren. We zijn aan de winnende, maar het kan nog maanden duren voordat de oorlog over is.' Ik knikte. Ik had niet verwacht dat de oorlog snel over zou zijn, ook al hoopte ik van wel. Maar het ging goed, dus dat was een opluchting. 'Verder heb ik deze brief voor u en u alleen.'

De jongen gaf me de brief en ik stond op. Ik maakte het zegel op en rolde de brief uit.

Lieve Eveline,

Ik hoop dat het goed daar gaat. Zorg ervoor dat Steve en Sam nog steeds het juiste onderwijs krijgen? En David mag beginnen aan zijn onderwijs. Hebben ze het goed? Bericht me het, mijn lieveling. Ik wil elke dag op mijn paard stappen en naar je toe rijden, alleen maar om je in mijn armen te houden. Ik wil je zo graag in mijn armen houden. Argos zegt dat ik er chagrijnig van wordt. Misschien wel, maar ik mis je.

Niet schrikken, mijn liefste, maar ik ben gewond geraakt. Waarschijnlijk ben je nu toch wel geschrokken. Max zegt dat je nooit een zin mag beginnen met niet schrikken. Hij probeert over mijn schouder mee te lezen, heel vervelend.

Maar ik ben gewond geraakt. Niet heel erg hoor, dus zeg maar niks tegen de kinderen. Ik wil dat ze denken dat ik hun held ben. Waarschijnlijk denken ze dat ook, laten we het hopen.

Een speer heeft me geraakt in mijn schouder. Is niet zo erg, leuk litteken eigenlijk. Het doet nu al geen pijn meer en de dokters zeggen dat ik goed heel. Waarschijnlijk kan ik binnenkort weer mee vechten. Ik hou er niet van als ik niet kan mee vechten. Een koning zou moeten mee vechten. Het is zijn taak om zijn mensen te beschermen, ook in de strijd.

Schrijf zo snel mogelijk naar mij en zorg dat de jongen het brengt. Ik wil hem niet in de gevechten hebben. Hij kikt er veel te veel op en hij is nog zo jong. Hij is het jongste lid van ons leger, volgens Marcus. Kijk nu heb ik ze alle drie genoemd. Het gaat goed met hun trouwens. Bericht dat maar met wie je ook schrijft.

Ik kan niet wachten totdat ik je weer zie, mijn lieveling. Eerst blijven we twee dagen in de slaapkamer voordat ik me ga toewijden aan de kinderen. Doe ze de groeten van me en zeg dat ik van hun hou.

Altijd de jouwe,

Drake, koning van Recain

Ik sloot mijn ogen en ik keek om me heen. 'Het gaat goed met ze', zei ik en iedereen zuchtte van opluchting. Ik liet me in een stoel vallen. Dit was het beste bericht dat ik ooit had gekregen, ook al was Drake gewond geraakt. Als hij maar niet dood ging, dan was alles goed.

'Hij is oke', fluisterde ik en de tranen liepen over mijn wangen. Ik was nog nooit zo opgelucht geweest.