Kingdom of Love

Kingdom of Love Hoofdstuk 001

'Milady!'

Ik keek op en fronste mijn voorhoofd toen ik de uitdrukking op het gezicht van één van de weinige dienstmeiden die mij mochten zag. Het was Rose. Ze snelde door de keuken naar me toe. Rose zag er zowel boos als bezorgd uit, en dat had meestal iets te maken met Silvia.

Ik slaakte een zucht, beloofde de kokkin dat we de menu's later zouden bespreken en liep Rose tegemoet.

Zodra we tegenover elkaar stonden pakte Rose mijn handen vast. 'Je stiefmoeder wil je spreken', verkondigde ze grimmig.

Zo iets vermoedde ik al en ik maakte een grimas. Silvia wilde me alleen maar spreken omdat ze een slechte bui had en dringend opgevrolijkt wilde worden. Wat meestal ten koste ging van mij.

Even overwoog ik het verzoek te negeren en een klusje te zoeken waar ik me de rest van de dag mee kon bezighouden. Maar daardoor zou het humeur van mijn stiefmoeder alleen maar slechter worden, en dan was het huis helemáál te klein.

Met een zucht kneep ik geruststellend in Roses handen en liep ik toen langs haar heen naar de deur die toegang gaf tot de grote hal.

'Ze glimlacht', waarschuwde Rose me terwijl ze me op mijn hielen volgde.

Ik bleef met mijn hand op de deurklink staan en even ging er een vlaag van angst door me heen.

'Ze glimlacht?' vroeg ik met een gefronst voorhoofd. Een glimlachende Silvia voorspelde niet veel goeds. Het betekende meestal dat ik het zwaar te verduren zou krijgen. Niet dat de vrouw me sloeg, maar er waren ergere dingen dan te worden geslagen. Soms moest ik taken uitvoeren die zo onaangenaam waren dat ik nog liever afgerammeld werd. Ik beet bezorgd op mijn liep en vroeg: 'Weet je waarom ze er deze keer de pest in heeft?'

'Nee', antwoordde Rose verontschildigend. 'Ze ging tekeer tegen Ewan omdat hij niet goed voor haar merrie zorgde. Toen kwam er een boodschapper van de koning. Ze las het bericht, glimlachte en wilde u toen spreken.'

'O', piepte ik. Maar toen rechtte ik mijn schouders, stak mijn kin in de lucht en deed de deur open. Het was het enige wat ik kon doen, mijn hoofd hoog houden, mijn schouders recht, en alles accepteren waar de vrouw me mee wilde opscheppen. En hopen en bidden dat ik op een dag van dat afschuwelijke mens verlost zou zijn.

'Ah, Eveline!' Silvia glimlachte inderdaad. Het was een grote, stralende glimlach die me de stuipen op het lijf joeg.

'U had me geroepen', zei ik. Ik probeerde mijn ogen op de grond te richten, bang om te zien dat ze nog steeds glimlachte.

'O kom hier, lieverd', zei Silvia. 'Ik heb geweldig nieuws.' Silvia sloeg op de plek naast haar en gedwongen liep ik er heen. Rose bleef achter me en ze ging achter de bank staan. Silvia glimlachte naar me en ze wreef over mijn hand. Dat deed ze anders nooit. Het was beangstigend.

'De boodschapper van de koning van Recain kwam vanmorgen', zei Silvia. 'Al weken corronspondeer ik met de zus van de koning voor jouw welzijn. Ze vroeg me of jij de vrouw kan zijn van haar jonge broer. Natuurlijk hoorde daar een paar verwachtingen bij en we zijn tot een overeenkomst gekomen. Lieverd vanaf vandaag ben jij de verloofde van de koning van Recain. Hij komt vandaag of morgen hier.'

Het nieuws kwam als een bom in. Ze had me uitgehuwelijkt. Dat was het enige wat ik eerst hoorde. En toen de overeenkomst. Ik word koningin van Recain. Ik knipperde de tranen weg. Hoe kon ik, een gewone vrouw, ooit aan het hoofd staan van zo'n rijk? Hoe kon ik naast een man staan die een huidziekte had?

De geruchten en roddels die ik had gehoord, gingen door mijn hoofd heen. Iedereen wist dat de jonge koning koning was geworden omdat de oude koning stierf. Die had geen zonen en had één van zijn advisieurs aangewezen als koning. Die wilde niet en het koningschap was toen naar zijn oudste zoon gegaan. De jonge koning was pas 15 jaar oud toen hij werd gekroond. En toen begonnen de zorgen. Op zijn zestiende kwamen ze er achter dat hij een huidziekte had. Sindsdien was de koning altijd helemaal bedekt en had hij een masker op.

Ik sloot mijn ogen even en ik liet het geklets langs me heen gaan. Ik hoorde of voelde niks. Het was zo schokkend en eigenlijk was ik meteen ook zo blij. Nu was ik eindelijk verlost van mijn stiefmoeder, maar dat zal wel weer meer leed brengen aan zij die hier nog bleven.

Ik moest hier weg. Ik moest kunnen nadenken.

Ik stond op en ik keek mijn stiefmoeder aan. 'Als u me niet meer nodig heeft, kan ik dan gaan?' vroeg ik.

'Natuurlijk, Eveline', zei Silvia. 'Maar zorg ervoor dat je spullen zo zijn ingepakt. We willen de koning niet laten wachten, of wel?'

'Nee, natuurlijk niet', fluisterde ik. 'Rose, zorg ervoor dat mijn spullen worden ingepakt.'

Rose boog en ze liep zo snel als ze kon weg. Ik maakte een revanche voor mijn stiefmoeder en ik liep weg met tranen in mijn ogen. Ik liep door de gangen en het huis uit. Ik moest en ik zou hier weggaan en op zoek gaan naar mijn neefjes. Ze zouden naar buiten zijn gegaan met hun dienstmeiden en ik had hun kinderlijkheid nodig om hier overheen te komen. Ik had alle momenten nodig die ik nog met ze had en ik moest ze benutten.

Zo snel als ik kon liep ik de stallen in. Mijn merrie Silver stond al klaar. Ewan stond ernaast en hij glimlachte geruststellend. Waarschijnlijk wist hij wat er was gebeurd.

'Moet ik met u meegaan, milady?' vroeg Ewan.

'Nee, dank je wel', fluisterde ik. 'Ik ga naar mijn neefjes.' Het was het enige wat ik hoefde te zeggen. Ewan wist dat ik altijd naar me neefjes ging als ik me alleen voelde en op dit moment voelde ik me heel erg alleen.

Ik klom op Silver en heel even bleef ik zo staan. Toen voelde alles weer vertrouwd en ik reed de muren van mijn vertrouwde huis uit, een huis dat nooit meer van mij zou zijn. Ik zou straks naar de stad van Recain gaan, waar het huis van de koning stond.

Ik reed richting het bos, waar mijn neefjes aan de rand speelden. Ze waren een tweeling en alleen ik kon ze uit elkaar halen. Misschien kwam dat ook wel omdat ik degene was die hen had opgevoed.

Ik stopte aan de rand van het bos en ik wist dat uiteindelijk alles goed zou komen. Maar ik wist ook dat er weinig tijd was om te wennen, en alles maar moest gebeuren. Of ik het nou wilde of niet.